Privationis Paroeciae 717

Disceptatio Synoptica.

ANIMADVERSIONES EX OFFICIO. IURA PAROCHI N. Ex Conc.

Tridentino, Sess. 23, cap. i, aperte colligitur, Parochos de

iure divino teneri ad residentiam, neque diu abesse posse a

propria paroecia nisi causa iusta, et ab Ordinario probata id

necessario postulet. Causam vero iustam praebere potest, vel

urgens necessitas, vel debita obedientia, vel christiana charitas,

vel tandem evidens Ecclesiae aut Reipublicae utilitas. Sub

nomine autem debitae obedientiae, et urgentis necessitatis

venire etiam vetitum Gubernii docet Lotter., de re benef., lib. 3,

qu. 2j, n. 112. Porro in facto habetur Parochum N. a sua

residentia abfuisse et abesse tum ex imperio gubernii, tum ex

mandato Episcopi. Ipse enim prius damnatus ad carcerem

coactus fuit paroeciam relinquere ad poenam expiandam, et

deinde expiata poena ad suam residentiam redire cupiens

ut episcopo obtemperaret ad redeundum abstinuit. Militare

igitur favore parochi iustam ac legitimam causam videtur,

ac proinde locum haud habet dispositio cap. i, sess. 21,

Conc. Trid.

Fortius quia non desunt exempla non punitae absentiae

in parocho ad plurimos annos productae, etsi parochus ipse

obstacula quodammodo poneret ne ad residentiam redire

cogeretur. Cuius rei exemplum prostat in Tiburtina, Indulti,

i sept. 1/3/. Et optimo sane iure: hisce enim in casibus illud

quadrare videtur, quod S. Gregorius Magnus in epistola ad

Gallos et Germanos Episcopos missa inculcabat, scilicet maiora

lucra, et utilitates resultare ex benevolentia, quam ex seve-

ritate, quoties cum personis ecclesiasticis sit agendum. En

eius verba: Licet plerumque accidant in Sacerdotibus quae

sunt reprehendenda, plus tamen erga corrigendos agat benevo-

lentia, quam severitas, plus cohortatio quam comminatio, pius

charitas, quam potestas, quum nemo nostrum sine reprehensione,

attt peccato vivat.