MEMBRUM III.

Utrum post habitam gratiam necesse sit venialiter peccare, vel non ?

Tertio quaeritur, Utrum post habitam gratiam necesse sit venialiter peccare, vel non?

. Et videtur, quod. non.

1. Dicit Augustinus, et in praehabitis habitum est, quod si Adam necessitatem habuisset peccandi et resistere non potuisset, non fuisset ei peccatum imputandum, et injuste imputaretur ei quod non erat in ipso vitare vel facere. Ergo a simili si homo post habitam gratiam necessitatem haberet venialiter peccandi, peccatum non imputaretur ei.

2. Si forte quis dicat, quod peccatum veniale non imputatur ei. Contra: Matth. xii, 36: Dico vobis, quoniam omne verbum otiosum quod locuti fuerint homines, reddent rationem de eo in die novissimo,. De nullo redditur ratio in die novissimo nisi de peccato. Ergo otiosum verbum est peccatum: et sic videtur, quod adhuc stet objectio prima.

3. Adhuc, Augustinus: " Nullum est adeo veniale peccatum quod non fiat mortale dum placet: accedente enim contemptu et libidine, ipso contemptu potest fieri mortale. " Et tunc videtur, quod idem sit de veniali et mortali quantum ad hoc: et sic videtur, quod, sequatur idem inconveniens quod prius.

Solutio. Dicendum, quod in veritate quantumcumque homo sit in gratia, nisi exstinguatur fomes in ipso, sicut in beata Virgine, in qua (sicut dicit Augustinus) cum de peccato agitur, nullam vult haberi quaestionem, propter honorem Domini nostri Jesu Christi: tanta enim gratia praeventa fuit et plena, quod sine omni peccato fuit et veniali et mortali. In aliis autem omnibus sanctis necesse fuit incidere in peccatum veniale etiam post habitam gratiam.

Si autem quaeritur, Qua necessitate ? Distinguendum est ut prius, quod est necessitas agentis, sicut ignis exurit de necessitate praes combustibili. Et

hac necessitate nullum peccatum est necessarium., sed omne peccatum est voluntarium tam mortale quam veniale. Et de hac sola necessitate sequitur, quod necessarium non reputatur ad peccatum. Et est necessitas inevitabilitatis, quae causatur ex eo, quod multipliciter tentat fomes et instigat,, et tot modis, quod praevideri non possint, nec universaliter caveri. Et hac necessitate necesse est hominem peccare venialiter. Et hoc signat Damascenus in libro II de Fide orthodoxa , ubi dicit, quod " serpens multiplicibus et delectabilibus motibus consuevit, placere mulieri, sicut et sensualitas quae per serpentem significatur, multiplicibus motibus tentat inferiorem partem rationis quae signatur per mulierem. " Et ideo impossibile est quin ex aliqua parte incidat ad minus in aliquod peccatum veniale, praeter quam de beata Virgine, ut dictum est, de qua etiam dicit Anselmus in libro de Conceptu virginali : " Decebat ut virgo illa quam Deus Pater umbra suae virtutis, hoc est, imagine (sicut imago resultans in speculo dicitur umbra inspicientis, ut dicit Origenes) designavit ut esset mater ejus, quem de corde suo genitum tamquam seipsum diligebat, et quam Filius integritate suae divinitatis implevit, et quam Spiritus sanctus sanctificavit ei matrem, de quo ipse secundum divinitatem procedit, ea puritate niteret qua major sub Deo nequit intelligi . " Et ideo impossibile est, quod beata Virgo intelligatur fuisse in aliquo peccato veniali sive mortali, tanta sanctitate undique praeventa.

Ad primum ergo dicendum, quod argumentum concluderet, si necessitas esset efficientis. Jam autem dictum est, quod non est talis necessitas, sed inevitabilitatis: quod non semper imputatur ad condemnationem, licet imputetur ad contagionem et maculam.

Et sic intelligitur auctoritas Matthaei, xii, 36. Quia licet reddatur ratio de otioso, tamen propter hoc non condemnatur, sed contagionis alicujus reus ostenditur, quae purificanda est vel hic per paenitendam, vel in futuro per purgatorium.

Ad ultimum dicendum, quod peccatum veniale ex genere numquam fit mortale: sed contemptus adjunctus potest esse mortale, si hoc facio in contemptum Dei: sicut etiam sublevatio festucae de terra facta in contemptum Dei, peccatum mortale est: et ita intelligitur dictum Augustini.