ARTICULUS II.

Utrum manis gloria sit semper peccatum mortale, vel aliquando veniale ?

Secundo quaeritur. Utrum inanis gloria sit semper mortale peccatum, vel aliquando veniale ?

Et videtur, quod semper sit mortale: usurpare enim quod Dei est, et sibi attri- buere, mortale peccatum est: et hoc facit inanis gloria: ergo semper mortale peccatum est.

Contra:

Aliquando ex subreptione vel ignorantia tangit aliquem appetitus inanis gloriae: et ille est primus motus. Primus autem motus peccatum veniale est. Ergo inanis gloria aliquando peccatum veniale est, et non semper mortale.

Et hoc concedendum est.

Solutio. Dicendum, quod inanis gloria aliquando veniale, et aliquando mortale est. Et tunc est veniale, quando quidem illam quis appetit, sed eam finem non ponit: quia tunc gloriam Dei non excludit: licet tunc hoc in quo gloriari appetit, secundum actum ad Dei gloriam non referat: et ideo etiam veniale est: quia actus peccati venialis ad Dei gloriam referri non potest. Si autem gloriam finem ponit: tunc Dei gloriam excludit: et mortale peccatum est: tunc enim spreto bono incommutabili, adhaeret bono commutabili, scilicet gloriae.

An primum ergo dicendum, quod non licet usurpare quod Dei est: quia usurpare est ut finem accipere, et ut sibi debitum, non Deo: et hoc prohibetur, Jerem, ix, 23 et 24, ubi. dicit Dominus: Non glorietur sapiens in sapientia sua, et non glorietur fortis in fortitudine sua, et non glorietur dives in divistii suis: sed in hoc glorietur, qui gloriatur, scire et nosse me: haec est enim vera gloria quae in solo Deo est, qui solus gloriosus. I ad Timoth. i, 17: Soli Deo honor et gloria, ad quem omnia referenda sunt. I ad Corinth. x, 31: Sive manducatis, sive bibitis, sive aliud quid facitis, omnia in gloriam Dei facite. Haec est etiam causa, ut dicit Hieronymus ad Damasum Papam, quod " omnis Psalmus in gloria terminatur. "