ARTICULUS III.

Utrum peccatum sit in abstinentia sicut in gula ?

Tertio quaeritur, Utrum peccatum sit in abstinentia sicut est in gula?

Et videtur, quod sic: quia

1. Medietas quae est temperantia sive sobrietas, est medietas duorum vitiorum, quorum unum est in abundantia, alterum in defectu. Ergo sicut contingit peccare per gulam in abundantia, ita contingit peccare in defectu per nimiam abstinentiam.

2. Adhuc, Nemo debet sibi injicere majus, et interfector esse suiipsius: et si facit, peccat gravissime per nimiam abstinentiam. Homo injicit sibi, manus: subtrahit enim necessarium, quo conservatur vita: ergo in nimia abstinentia grave peccatum est.

Contra:

1. Bernardus in sermone 18 super Cantica,: " Quid magni si venter cogatur jejunare usque ad rugitum, qui saepe repletus est usque ad vomitum ? " Sed venter non rugit nisi propter defectum necessarii ad sustentationem vitae. Ergo in defectu tali non est peccatum, sed meritum.

2. Adhuc, In vita beati Gregorii, scribitur sic: " Gregorius vigiliis confectus et jejuniis, etsi marcebat corpore, ex spe vigebat animae. "

Solutio. Dicendum, quod medietatem. servare in talibus virtutis est: nimis dejicere et nimis abundare, vitium et peccatum est. Unde in talibus expedit subtrahere ea quae deserviunt voluptati, sed non ea quae deserviunt necessitati. Unde. Augustinus super epistolam ad Romanos: " Fames et sitis infirmitates sunt, contra quas sumenda sunt alimenta quemadmodum medicamenta. " Unde sicut medicamenta plus sumpta nocent, et minus sumpta non prosunt: ita alimenta cibi et potus. In talibus autem medium est, quod, sufficit necessitati naturae conservandae in vigore et viribus naturalibus. Subtrahere de hoc est vitium, quod. Aristoteles vocat insensibilitatem. Et debet proportionari secundum diversitatem personarum: quia quod. uni est multum, alii est parum, ut idem dicit in Ethicis, Quia quod, victori gymnasiorum est multum, Miloni est parum: natura enim, ut ibidem dicit, petit quantum, non quale. Unde concedendum est, quod in talibus qui sibi subtrahit de necessario, peccat graviter, quia sibiipsi injicit manus.

Et per hoc patet solutio ad duo quae in contrarium objiciuntur.

Ad id quod Bernardus dicit, dicendum quod, rugitus ventris non ostendit defectum necessarii, sed abundantiam superflui.

Ad aliud dicendum, quod Gregorius confectus vigiliis et jejuniis, non marcebat usque ad corporis interitum, sed usque ad macerationem moderatam, quae sufficit ad corporis domationem, non ad interitum. Et hoc expresse dicit auctoritas Augustini inducta.