Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale432

sus, non sum laicus, nihil sum. Benedictus sit Deus, quia sum solummodo

anima Christi studiosa. Mea Regula, mea vota amoris sunt vita. Haec est mea

unica vivendi ratio ».

Beatus Raphael Arnáiz totam exegit vitam Deum diligens, Iesum se-

quens, numquam obliviscens Mariam. Maximos enim inter amores in Virgi-

nem Mariam fuit dilectio, quam simplicis infantis instar «Dominam » appel-

labat. Ne non nimis eam diligeret non verebatur. Non suis, sed Virginis

Mariae viribus innitebatur; cum eam loqui solebat, sua optata suaque

proposita ostendebat, cum in templo ante eius imaginem precabatur, cum

autoraeda solus itinerabatur; ei suam vocationem tribuebat atque omnibus in

rebus adversis et aegritudinibus se ab ea fulciri sentiebat; Dominae cum

temptaretur decurrebat, sua cogitata, affectus, scripta dicabat; Iesu crucem

amplectebatur Mariae praesentia sustentatus. In silentio atque in laude

Trappentium coenobii vel in dolenti solitudine apud familiam commoratio-

nis, propter recrudescentem morbum, ipse totam per vitam dialogum cum

Deo instituit. « Intra me omnia mea magnaque ... simplicissima tamen, ha-

beo. Agitur tantummodo de permagno Iesu amore ac blanda in Mariam

pietate. Quid ultra desiderem? ». « Solus Deus », qui totam fratris Raphaelis

simplicissimam spiritalitatem complectitur, ex plenitudine veritatis amoris-

que, libertatis adeptae exstat, quae efficit ut Domini praesentiam eiusque

bonitatis consilium in omnibus conspiciat. Benedictinae humilitatis viam

decurrens, sapientiae ipse factus est peregrinus. Discretionis ob adeptum

donum, licet iuvenis esset, spiritalis vitae fuit nonnullorum necessariorum

moderator; suum post obitum, sua per scripta, complures homines attigit,

iuvenes, sui similes, potissimum. « Scientiam crucis » discens, iuvenis hic ae-

grotus praestantem, simplicem altamque spiritalem experientiam est conse-

cutus, summis Hispaniae mysticis dignam, quam in saeculi XX loquelam

simpliciter convertit. Directe et alliciens, Dei Populi merae fidei proximus,

illud communicavit quod ipse diligebat: magnitudinem et bonitatem Dei, eius

misericordiam, eius in historia dominatum - etiam vexatae Hispaniae sui

temporis - praecipuum Eucharistiae locum, continuatam SS. Sacramenti

adorationem, familiarem cum « Iesu Nazareno » et cum «Domina » necessitu-

dinem, conformationem homini-Deo cruci affixo.

Simplicem nudamque fidem experiens, absque visionibus revelationibus-

que peculiaribus, non citra animi demissionem et temptationes, voluit - ad

ipsius verba - « se totum Iesu voluntati penitus tradere, amore vivere et

pati, postremum occupare locum, praeter quod ad oboedientiam attinet ».