Acta Francisci Pp. 851

Sanctus Franciscus Assisiensis

10. Hasce Litteras encyclicas proferre nolumus, nisi pulchrum movens-

que exemplum exhibeamus. Eius nomen veluti ducem auctoremque Nobis in-

didimus, cum Romae Episcopus eligeremur. Franciscum putamus perinsigne

praebere exemplum de rebus debilibus servandis deque integra oecologia,

quae laetanter vereque tenetur. Sanctus est patronus illorum omnium qui

oecologiae student et in ea operantur, a compluribus etiam non christianis

amatus. Peculiarem quidem in modum de Dei creatione atque de pauper-

rimis desertissimisque sollicitus fuit. Amabat et amabatur suam propter

laetitiam, suam liberalem deditionem, suum universale cor. Mysticus fuit

et peregrinus qui simplicitate vivebat et mira consensione cum Deo, cum

aliis, cum rerum natura ac cum se ipso. In eo animadvertitur quatenus

sint indissolubiles de natura, iustitia erga pauperes, sociali studio ac pace

interiore sollicitudines.

11. Eius testimonio apertum est etiam integram oecologiam sibi vin-

dicare patefactionem in quasdam rationes, quae scientiarum exactarum

vel biologiae sermonem transgrediuntur nosque hominis essentiae coniun-

gunt. Sic quemadmodum usu venit cum amore alicuius personae capimur,

quotiescumque Franciscus solem, lunam, minima animalia intuebatur, ad

cantum inducebatur, sua in laude omnes alias creaturas complectens. Om-

nibus creaturis miscebatur, atque vel floribus praedicabat, « et ad laudem

eos dominicam invitabat ac si ratione vigerent ».19 Eius agendi modus mul-

to plus valuit quam intellectuale quiddam oeconomicumve, quandoquidem,

quod ad eum attinebat, omnis creatura ipsi soror erat, ei affectus vinculo

coniuncta. Qua de causa ad omnia quae sunt tuenda se vocari sentiebat.

Eius discipulus sanctus Bonaventura narravit: « Consideratione quoque pri-

mae originis omnium abundantiore pietate repletus, creaturas quantumlibet

parvas fratris vel sororis appellabat nominibus ».20 Opinatio haec non est

despicienda tamquam romanticismus carens ratione, quia ea afficit quae

nostros mores moderantur. Si naturam ambitumque adimus stupore demp-

to et admiratione, si fraternitatis pulchritudinisque verba in nostra cum

mundo necessitudine amplius non proferimus, nostri mores erunt illius

qui dominatur, consumit vel solum naturalibus opibus abutitur, ac sua com-

moda proxima continere non valet. Contra autem si cum omnibus exsis-

19 thomas a CeLano, Vita prima sancti Francisci, XXIX, 81, 3. 20 Legenda Maior, VIII, 6, 1.