CAPUT III.

sig. 1. De Obedientia ad Deum.

A. Obedientia vera et perlecta est ad Deum, cum homo diligenter et saepe recogitat, quid maxime, et quolibet tempore et loco, placeat Deo, et ad quid sapiens Deus eum praecipue ordinavit : et hoc toto nisu semper implere contendit.

sig. 2. De obedientia, ad Superiores.

B. Sed vera obedientia ad vicarios Jesu Chisil, scilicet Praelatos, est, cum subditus quod sibi maxime contrarium est, fideliter et libenter exsequitur : numquam manifestans signo, verbo, vel facto, quod sibi, contrarium sit praeceptum. Sed ibi. vera obedientia non potest perpendi, ubi subditus praeceptum excogitat: et opus quod sibi placuerit, ipse dictat: dicente 1). Augustino : " Optimus minister tuus est, Domine, qui non magis intuetur hoc a te audire quod ipse voluerit, sed potius hoc velle quod a te audierit . "

Verus obediens numquam praeceptum exspectat: Sed solum voluntatem Praelati sciens vel credens ferventer exsequitur pro praecepto : exemplo Domini nostri Jesu Christi, cui. voluntas et complacentia Patris summum mandatum fuit.

Verus obediens numquam de factis suis ordinat: nec secundum sensum suum judicat : nec cuiquam de factis suis sensum suum indicat: cum nec velle habeat, nec nolle. Sed omnem ordinationem circa se, simpliciter et secure, Deo committit et Praelato.

Verus obediens non discernit, utrum bonum vel malum, Sicut Abraham non discrevit, utrum bonum ve malum esset occidere filium suum, Domino jubente. Nec discernit inter bonum et melius : nam semper optimum esse judicat, etiam In dubio, quod jubetur : nisi manifeste appareret iniquum esse mandatum. Tunc namque secundum D. Gregorii consilium, " sciendum est, quod numquam per obedientiam malum fieri, aliquando autem debet per obedientiam bonum quod agitur, intermitti . " Iterum. D.

gregorius: " Sed quia nonnumquam nobis hujus mundi prospera, nonnumquam vero jubentur adversa, sciendum summopere est, quod obedientia aliquando, si de suo aliquid habeat, nulla est. Aliquando autem, si de suo aliquid non habeat, minima. Nam cum hujus mundi successus praecipitur, cum locus superior imperatur, i.s qui ad percipienda haec obedit, obedientiae sibi virtutem evacuat, si ad haec etiam ex proprio desiderio anhelat. Neque enim se sub obedientia dirigit, qui ad accipienda hujus vitae prospera, libidini propriae ambitionis servit. Rursum, cum mundi despectus praecipitur : cum probra adipisci et contumeliae jubentur, nisi ex seipso animus haec appetat, obedientiae sibi meritum minuit: quia ad ea quae in hac vita despecta sunt, invitus nolensque descendit . " Et paulo post: " Debet ergo obedientia et in adversis ex suo aliquid habere, et rursum in prosperis ex suo aliquid omnimodo non habere. Quatenus et in adversis, tanto sit gloriosior, quanto divino ordini etiam ex desiderio jungitur. Et in prosperis, tanto sit verior, quanto a praesenti ipsa, quam divinitus percipit, gloria, funditus ex mente separatur. "

C. Inductivum verae obedientiae, est summa obedientia Jesu Christi: qui. non solum Deo Patri obedivit per omnia, dicens : Verumtamen non mea voluntas, sed tua fiat : sed etiam hominibus bonis et malis subditus fuit , imo et daemonibus,

Item, quia omnia sensibilia et insensibilia obediunt Deo : et illa subjecit ho- mini,ut se cognosceret subjicicndum esse Deo, Sol. et luna obedierunt Josue. Terra Moysi, cum absorbuit Core, Dathan, et Abiron, Mare Petro, ad calcandum : et Moysi, cam submergct Pharaonem et exercitum ejus. Serpentes, magis in aegypto. Bestiae eremitis, et sanctis Patribus in aegypto : ut legitur in Vilis patrum. A.cr, nix, et grando, Samueli. Pluvia Eliae : et ignis eidem, qui devoravit duos quinquagenarios. Aves., sanctissimo Patri Francisco : daemones, Apostolis : et sanctis hominibus aegritudines, a quibus eos liberaverunt. Et multae creaturae Moysi in aegypto. Et quia omnia obediunt Deo, in cado, sub caelo in purgatorio, et inferno : ideo homo merito deberet Deo in omnibus obedire, ejus praeaecepta, et voluntatem exsequendo.

1). Argumentum verte obedientiae habet D. Bernardus : " Fidelis obediens

nescit moras, fugit crastinum, ignorat tarditatem, praeripit praecipientem : parat, oculos visui, aures auditui, linguam voci, manus operi, pedes itineri: totum.

se colligit, ut imperantis colligat voluntatem . " Idemque D. Bernardus : " Omnis bonus obediens, dat suum velle, et suum nolle (scilicet in manibus sui praelati) ut possit dicere : Paratum cor meum, Deus, paratum cor meum . Paratum quodcumque praeceperis, facere : paratum ad nutum, nutu citius obedire: paratum tibi vacare, proximis ministrare, mentem custodire, et in caelestium contemplatione requiescere . " E, ''Argumentum inobedientiae est, cum

subditus mandatum Praelati injustum reputat: et ex hoc, in corde murmurat.

Deinde, mandatum se implere non posse, nec debere, excusat. Postea, diversas vias evadendi subtiliter excogitat. Ad u1timum, a1iquos inducit, qui consiliis vel precibus, mandatum impediant vel retractent. Sic non fecit Abraham, qui nocte abiit, ut mandatum subito expleret: relinquens servos in pede montis, ne ipsum in occisione charissimi filii impedirent: ideo largam, benedictionem promeruit sibi, et suo semini .