Μωϋσῆν καὶ Ἡλίαν ἐν τῷ ὄρει μετέστησεν, καὶ τοσαύτη ἡ μεταμόρφωσις γέγονεν, νεφέλη ἐπισκιάζουσα φωτεινὴ καὶ ἡ πατρῴα φωνὴ βροντῶσα; Τίνος χάριν; Ἐπειδήπερ οἱ ἀπόστολοι ἐδόκουν τὸν δεσπότην Χριστὸν ὡς ψιλὸν ἄνθρωπον εἶναι, οὐχὶ δὲ ὡς θεὸν ἐν σαρκί. Ὅθεν καὶ νομίζοντες αὐτὸν λιτὸν ἄνθρωπον ὑπάρχειν διὰ τὰ οἰκονομικὰ δάκρυα καὶ τὴν τροπικὴν δειλίαν καὶ τὰς προσευχὰς καὶ τὴν παραίτησιν, συχνῶς οἱ ἀπόστολοι καὶ ἀντέλεγον καὶ ἠπίστουν καὶ κατεπλήττοντο. Ἵνα οὖν τῆς τοιαύτης αὐτοὺς ὑπονοίας ἐκκόψῃ, ἀνενέγκας αὐτοὺς ἐν τῷ ὄρει καὶ μικρὸν παρανοίξας τὴν θύραν τῆς ἐνανθρωπήσεως, ἐδείκνυε σαφῶς πόση τις παρ' αὐτῷ ἐκέκρυπτο δόξα. Ἄλλως δέ, καὶ ἐπληροφόρει τοὺς ἀποστόλους ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ τῶν ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων δεσπότης. Ἄνωθεν μὲν τὸν Ἡλίαν ἴξευσεν, κάτωθεν δὲ τὸν Μωϋσέα ἠγκίστρευσεν, ἐκ τῶν ἐπιγείων δὲ Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην παρέστησεν· ἀπὸ γὰρ τῶν ἄκρων τὸ πᾶν γνωρίζεται. Ὅθεν ὁ Πέτρος θεασάμενος τὴν τοσαύτην δόξαν, Μωσέα τε καὶ Ἡλίαν δουλικῶς παρεστῶτας καὶ ἠρέμα ὑποτρύζοντας, οὐκέτι ἐπιπλήττει, προσκυνεῖ δὲ καὶ αρακαλεῖ λέγων, καθὼς ἀρτίως ἤκουες· Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι καὶ μὴ ἀναβαίνειν εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἐκεῖ Πιλᾶτος καὶ Καϊάφας θάνατον πνέοντες, ἐνταῦθα Μωϋσῆς καὶ Ἡλίας ἀνάστασιν μηνύοντες. Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· καὶ εἰ θέλεις, ποιήσωμεν τρεῖς σκηνάς, μίαν σοὶ καὶ Μωϋσῇ μίαν καὶ Ἡλίᾳ μίαν. Ἀλλ' ὦ μακάριε Πέτρε, τί τῷ φόβῳ κατεχόμενος καὶ τῇ δειλίᾳ κλονούμενος, ἀλλοκτίστους σκηνὰς λυγιδοπλεκτεῖν ἐπείγει, τὸν δεσπότην τοῖς δούλοις συντάττων; Ὃν νεφέλη δορυφορεῖ, τοῦτον καλύβη χωρῆσαι οὐ δύναται. Πλήρης γὰρ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ, τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.