320 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

apostolus gloriabatur quod viveret nullo aliis imposito onere, cum suis manibus

operaretur, sibi victum parans ( Act 18, 3; 1Cor 4, 12; 9-12). De necessitate

operandi tam conscius erat, ut firmam suis communitatibus ferret normam:

« Si quis non vult operari, nec manducet » ( 2Thess 3, 10; cfr 1Thess 4, 11).

25. Ex quo dicto intellegitur opus deficiens et incertum opus in dolorem

recidere, ut in parvo Ruth Libro significatur atque sicut in parabola opera-

riorum memorat Iesus, qui in oppidi foro otiosi stant (cfr Mt 20, 1-16) vel

ut experitur Ipse, egenis et esurientibus saepenumero circumdatus. Quod

compluribus in nationibus societas infeciliter experitur, atque haec operum

inopia diversimode familiarum tranquillitatem afficit.

26. Ne oblivisci quidem possumus corruptionem quam in societatem indu-

cit peccatum, cum homo in rerum natura ut tyrannus se gerit, eam vastans,

eam cupide immo efferate adhibens. Progrediente tempore soli vastitas futura

est (cfr Gn 3, 17-19) atque oeconomicae socialesque inaequalitates, adversus

quas prophetarum clamor elate tollitur, ab Elia (cfr 1Reg 21) usque ad verba

quae adversum iniusta protulit ipse Iesus (cfr Lc 12, 13-21; 16, 1-31).

complEXuS amaBiliS

27. Ut suorum discipulorum signum praesertim amoris donationisque

sui in alios legem statuit Christus (cfr Mt 22, 39; Io 13, 34), et id per prin-

cipium fecit quod pater ac mater propria in exsistentia testificari solent:

« Maiorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam quis ponat pro

amicis suis » ( Io 15, 13). Amoris fructus sunt etiam misericordia et venia.

Hac in re singularis est scaena quae adulteram ostendit in Hierosolymitani

templi planitie, ab accusatoribus circumdatam, ac deinceps solam cum Iesu,

qui eam non damnat, at ad digniorem vitam eam hortatur (cfr Io 8, 1-11).

28. Intra amoris orbem, qui praecipuus exstat in christiana matrimo-

nii familiaeque experientia, alia etiam virtus eminet, quae his temporibus,

celeribus levibusque necessitudinibus distinctis, fere neglegitur: amabilitas.

Psalmum CXXXI dulcem gravemque adeamus. Sicut aliis in scriptis quoque

reperitur (cfr Ex 4, 22; Is 49, 15; Ps 27, 10), fideli cum eius Domino coniunc-

tio per indicia paterni maternive amoris significatur. Hic levis amabilisque

consuetudo inducitur quae inter matrem et parvulum intercedit, infantem,

qui ablactatus in suae matris brachiis cubat. Agitur - ut Hebraicum ver-

bum gamul vult - de puero iam ablactato, qui conscius matrem arripit,

eum in pectore ferentem. Prudens est utique consuetudo, non solummodo