DE COGNITIONE DEI. TRACTATUS IMPERFECTUS.

 QUAESTIO PRIMA.

 His praemissis, probo quod de Deo possit haberi cognitio abstractiva, sicut de aliqua quidditate. Quia quicumque cognoscit actum visionis beatificae,

 QUAESTIO II.

 Adhibita distinctione scientiae in virtualem et formalem, et enumeratis conditionibus essentialibus et accidentalibus scientiae, tam ex parte objecti

 QUAESTIO III.

 Hoc viso, ad quaestionem dico, quod cognitio proprietatum personalium potest habere rationem scientiae, et probatur ista propositio : de omni illo de

 QUAESTIO IV.

 Propositis quibusdam difficultatibus, quas in fine quaestionis dissolvit, docet cognitionem Dei abs tractivam dari posse per speciem creatam, quae rep

 QUAESTIO V.

 Secundo ostenditur, quod differt specie intuitiva et abstractiva. Et primo arguitur ex comparatione potentiarum, quia quaecumque arguunt diversitatem

 QUAESTIO VI.

 QUAESTIO PRIMA.

 Ex hoc loco, et illatione istarum propositionum manifeste colligitur Scotum admittere distinctionem formalem inter eas realitates,quae non sunt eaedem

 Adductis variis argumentis contra distinctionem formalem, alia octodecim adjungit, in quibus potissimas quasque difficultates, quae contra eamdem urge

 Dico primo, in divinis Deitas est sub completa actualitate ex natura rei, et paternitas sub incompleta actualitate est ibi ex natura rei, illa est act

 QUAESTIO II.

 Circa istam quaestionem brevissime sic procedam: primo jam declarabo quod intellectus et voluntas in Deo non sunt totaliter idem: secundo, probabo quo

 QUAESTIO III.

 Circa primum nota, quod secundum beatum Augustinum homilia prima super Joannem, super illo verbo, sine ipso Verbo factum est nihil, exponit, id est, p

 Viso quid est peccatum mortale, videndum est de distinctione ipsorum actuum, circa quod notandum est, quod cum sint tres bonitates, scilicet naturalis

 Viso quae sit tertia bonitas actus, videndum est de actu Ecclesiastico. Actus autem Ecclesiasticus dicitur ille, qui ab institutione Christi et Eccles

 De munditia et puritate requisita ad ministrationem Sacramenti Baptismi, ad salutem necessarii, agit Scotus in 4. d. 5. q. 2. a n. 5. et de requisitis

 QUAESTIO IV.

 Sed dices: Christo et Martyribus praemium meritorum suorum est redditum abundanter: ergo non transit eorum paenalitas ad alios, cum sit sufficienter e

 Ex iis patet quod tria requiruntur ad hoc ut Indulgentiae valeant, scilicet auctoritas ex parte conferentis: indigentia, ex parte recipientis: pia cau

 Ex iis potest Indulgentiae descriptio colligi: Indulgentia est remissio paenae temporalis debitae pro peccatis actualibus paenitendum, non remissae pe

 Circa quartum arguitur primo quod Indulgentiae non possint dari. Agens instrumentale non extendit se ultra operationem principalis agentis. Praelati s

 Quaestionem hanc : an indulgentias tantum valeant, quantum sonant? Theologi antiqui communiter proponunt, circa quam in varias et extremas aliqui abie

 Tribus modis ait hic aliis applicari posse merita, qui ferme coincidunt cum aliis totidem modis, quos enumeravit et explicavit in quodl. 20. art. 1. S

 QUAESTIO V.

 Ad istam quaestionem respondet Magister Joannes de monte S. Eligii, in uno Quodlibeto, primo distinguendo quaestionem secundo, de quaestione juxta du

 Praemisso notabili de triplici modo conceptus simpliciter simplicis, mere simplicis et multiplicis et de trino actu intelligendi, de quibus late agit

 Quoad rationes ad aliam partem, quia magistrales sunt, volo discurrendo respondere ad singulas. Ad primam, quando arguebatur ad principale sic : conce

 QUAESTIO VI.

 Divisa quaestione in quinque partes, in prima tractat quae sitsacra Scriptura? quanta sit ejus auctoritas ? unde dicatur Canonica? dubitat an omnes ve

 Multiplicis hujusmodi sensus sacrae Scripturae hoc ipsum exemplum civitatis Jerusalem adducit Lyranus in prologo commentariorum ad Testamentum vetus,

 Circa quartum, sciendum quod duplex est certitudo : Una adhaesionis, et talis est in iis quae tenemus per fidem, et in iis quae ex fide sequuntur de n

 Dum haec scriberem, et Lyranum circa intelligentiam quorumdam locorum, quae de Salomone plurimi interpretantur, consulerem, incidi in c. 7. lib. 2. Re

 QUAESTIO VII. Utrum scientia naturalis sit scientia una ?

 Praecipuam hujus quaestionis partem habet Doctor lib. 6. Metaph. q. 1. ubi etiam hanc Henrici Quodl. 9. q. 4. de multiplicandis specie scientiis secun

 Alii ergo quantum ad istum articulum dicunt aliter quod unitas scientiae secundum speciem specialissimam attendatur penes unitatem subjecti, de quo es

 Quantum igitur ad istum articulum, unde scilicet sumatur unitas et distinctio scientiarum, duo declarabo : Primo, quomodo potest intelligi respectu al

 Respondet ad argumenta, quibus in principio quaestionis videbatur probari objectum scientiae naturalis, sive librorum de Physico auditu esse ens mobil

Scholium.

Asserit scientiam intuitivam distingui specie ab abstractiva, probatque quatuor rationibus ; prima desumpta ex comparatione potentiarum ; secunda ex parte cognitionum ; tertia, ex differentia objectorum utriusque scientiae: quarta, quia abstractiva est media inter intuitivam et cognitionem per fidem.

Secundo ostenditur, quod differt specie intuitiva et abstractiva. Et primo arguitur ex comparatione potentiarum, quia quaecumque arguunt diversitatem specificam in potentiis inferioribus, arguunt diversitatem formalem in actibus potentiae superioris : sed in potentiis sensitivis cognitio abstractiva variat specie rationem potentiae: igitur, etc.

Patet etiam ratione, quia si quod minus videtur inesse et inest, et quod magis;ed minus videtur, quod facientia diversitatem formalem specificam in actibus potentiarum inferiorum faciant diversitatem formalem in actibus potentiae superioris, quam quod facientia diversitatem formalem in potentiis inferioribus faciant diversitatem formalem in actibus potentiae superioris, quia semper magis uniuntur potentiae quam actus, et tamen ita est;ergo, etc.

Quod autem illa, quae diversificant actum in potentia inferiori, diversificent actum in potentia superiori, patet exemplo, quia enim album et nigrum differunt specie,

et visio albi differt specie a visione nigri, ideo diversitas istorum actuum est causa diversitatis in actibus intellectivis, quia intellectio albi differt specie ab intellectione nigri;igitur multo magis illa quae diversificant potentiam inferiorem, sunt causa diversitatis in actibus potentiae superioris. Probata est igitur major, sed minor patet, scilicet quod in potentiis sensitivis cognitio intuitiva et abstractiva variant speciem ratione potentiae inferioris. Patet de visiva et imaginativa potentia: igitur, etc.

Secundo ostendo ex parte cognitionum, quia quaecumque infra proprium genus differunt plusquam numero, et non differunt secundum magis et minus, differunt specie ad minus. Et dico infra genus proprium, quia in genere extraneo non oportet, sicut homo albus et homo niger differunt plusquam numero in genere extraneo, non tamen differunt specie: sed ita est, quod illae cognitiones infra genus proprium differunt plusquam numero, et non differunt secundum magis et minus;ergo, etc. Patet minor, et .probo quod plus differant quam numero, quia istae cognitiones, scilicet intuitiva et abstractiva plus differunt quam duae abstractivaet duae intuitivae, et istae differunt numero: ergo illae plusquam numero. Quod non secundum magis et minus, patet, quia quae sic differunt, unum per intensionem infra suam rationem specificam factam potest adaequari alteri, sed non sic abstractiva intuitivae quantumcumque crescat: ergo, etc.

Tertia ratio est illa : Illa cognitio quae indifferenter est objecti praesentis et absentis, non est ejusdem speciei cum cognitione, quae determinate est objecti praesentis; sed cognitio abstractiva est objecti praesentis et absentis indifferenter, intuitiva determinate est praesentis ;ergo, etc.

Item, quando inter aliqua extrema est aliquod medium, si differat specie ab uno et ab alio, secundum Commentatorem 6. Phys. com. 32. Sed cognitio abstractiva est media inter cognitionem intuitivam et cognitionem fidei, et differt specie a cognitione fidei, quia potest esse scientifica, cognitio fidei non: ergo, etc.

Ad rationes : Ad primam in principio quaestionis cum dicitur, quod magis et minus non diversificant speciem, dicendum quod licet magis et miftus praecise non diversificent speciem, tamen si generaliter accipiatur ista propositio, quod magis et minus non diversificant speciem, id est, non sunt nisi in eadem specie, propositio non est vera :substantia enim est magis ens quam accidens, et tamen ens quod dicitur de substantia et accidente, non est ejusdem generis, nec speciei.

Ad secundum : Quae dividuntur in inferioribus, uniuntur in superioribus, dicendum quod illa propositio, quae plurificantur in inferioribus, etc.non est universaliter vera, alias cum potentia cognoscitiva et etiam appetitiva plurificentur in parte sensitiva, sequeretur quod essent una potentia intentionaliter. Similiter cum intellectus et voluntas sint duae potentiae in homine, sequeretur quod essent una potentia in animali, quod non est verum.

Ad difficultates respondendum est: Ad primam cum dicitur idem inquantum idem, etc. dico quod ista propositio potest intelligi dupliciter. Uno modo sic, quod idem activum in quantum idem, semper est natum facere idem, hoc est, eumdem effectum. Aliter potest intelligi, quod etsi activum natum est facere plures effectus, semper tamen idem passivum natunvest facere eosdem effectus. Primo mo do propositio est falsa tam in agente libero, quam natura aequivoco. Secundo modo est falsa in agente libero. Patet, Deus enim in aliquo passrvo posset facere effectus quos nunquam fecit; vera autem est de agente mere naturali, quia circa idem passivum uniformiter dispositum, natum est eosdem effectus producere.

Ad confirmationem potentiae distinguuntur, etc. dicendum quod quaedam sunt potentiae organicae disparatae omnino, ut visus et auditus, quaedam sunt potentiae organicae, subordinatae, ut visus et sensus communis, et de illis habet propositio veritatem. Aliae sunt potentiae ordinatae non ratione majoris et minoris communitatis objecti, sed ratione dignitatis ipsarum, ut intellectus Angelicus et humanus: et de istis non est propositio vera, quia quidquid natum est esse objectum intellectus Angelici, natum est esse objectum intellectus humani. Aliae sunt potentiae ordinate, quia actio unius ordinatur ante actionem alterius, ut intellectus et voluntas, et de istis etiam est propositio falsa*.

Ad secundam, cum dicitur : Illud quod non variat rationem objecti, non variat rationem actus, dicendum quod falsa est, quia absens et praesens non variant rationem objecti, et tamen variant actum. Ad aliud, inter quaecumque duo extrema, etc. Respondeo, distinguendum est de immediato et successivo, vel secundum rationem meriti et praemii, vel ex natura rei. Modo dico, quod cognitionem fidei non sequitur visio immediate ex natura rei, sed secundum rationem meriti et praemii.