12

Καί εἶπε Θεοδόσιος ὁ ὑπατος, ὅτι· ΘΕΟ∆. Ἐλπίζω τοῦ Θεοῦ σώζοντός μοι τήν μνήμην, τοῦτον αὐτῷ τόν λόγον

λέγω, καί πείθεται. Καί ἀσπασάμενοι ἀλλήλους ἐπί τούτοις, ἀπήλθον μετ' εἰρήνης, δεδωκότος

τοῦ ἐπισκόπου τῷ ἀββᾷ Μαξίμῳ πεμφθέν αὐτῷ ποσόν μικρόν καί στιχάριν καί καμάσιν καί τό μέν στιχάριν εὐθέως κατ' αὐτήν τήν ὥραν Βιζύης ὁ ἐπίσκοπος, ἐν τῷ Ρηγίῳ δέ οὐ τό δοθέν αὐτῷ ποσόν μόνον, ἀλλά καί ἄλλο εἴ τι δήποτε ἐξ εὐποιίας εἶχε, μετά τῶν λοιπῶν οἰκτρῶν αὐτοῦ πραγμάτων καί ἐσθημάτων ἀφείλαντο.

Κ∆'. Μετά δέ τό ἀπελθεῖν τούς εἰρημένους ἄνδρας, τῇ ὀγδόῃ τοῦ Σεπτεμβρίου

μηνός τῆς παρούσης πεντεκαιδεκάτης ἰνδικτιῶνος, ἐξῆλθεν αὖθις Παῦλος ὁ ὕπατος ἐν Βιζύῃ πρός τόν ἀββᾶν Μάξιμον, κέλευσιν ἐπιφερόμενος περιέχουσαν οὕτως· 15Γ_050 Κελεύομεν τῇ σῇ ἐνδοξότητι ἀπελθεῖν ἐν Βιζύῃ καί ἀγαγεῖν Μάξιμον τόν μοναχόν μετά πολλῆς τιμῆς καί κολακείας, διά τε τό γῆρας καί τήν ἀσθένειαν καί τό εἶναι αὐτόν προγονικόν ἡμῶν καί γενόμενον αὐτοῖς τίμιον, καί θέσθαι τοῦτον ἐν τῷ εὐαγεῖ μοναστηρίῳ τοῦ ἁγίου Θεοδώρου, τῷ διακειμένῳ πλησίον τοῦ Ρηγίου, καί ἐλθεῖν καί μηνύσαι ἡμῖν, καί πέμπομεν ἐκ προσώπου ἡμῶν δύο πατρικίους, ὀφείλοντας διαλεχθῆναι τά παραστάντα ἡμῖν, φιλοῦντας ἡμᾶς ψυχικῶς καί φιλουμένους παρ' ἡμῶν· καί ἐλθεῖν καί ἀναγγεῖλαι ἡμῖν τήν παρουσίαν αὐτοῦ.

Ἀγαγών οὖν ὁ αὐτός ὕπατος καί θείς ἐν τῷ προειρημένῳ μοναστηρίῳ, ἀπῆλθε άναγγεῖλαι.

ΚΕ'. Καί τῇ ἐξῆς ἡμέρᾳ ἐξέρχονται πρός αὐτόν Ἐπιφάνιος καί Τρώϊλος οἱ

πατρίκιοι μετά πολλής περιβολῆς καί φαντασίας, καί Θεοδόσιος ὁ ἐπίσκοπος, καί ανέρχονται πρός αὐτόν ἐν τῷ κατηχουμενίῳ τῆς ἐκκλησίας τῆς αὐτῆς μονῆς, καί τοῦ συνήθους ἀσπασμοῦ γενομένου, ἐκάθισαν, βιασάμενοι καί αὐτόν καθίσαι καί ἀπαρξάμενος τοῦ πρός αὐτόν λόγου Τρώϊλος, εἶπεν·

ΤΡΩ. Ὁ δεσπότης ἡμῶν ἐκέλευσεν ἡμᾶς πρός σε γενέσθαι, καί λαλῆσαι ὑμῖν τά δόξαντα τῷ αὐτοῦ θεοστηρίκτῳ κράτει. Ἀλλ' εἰπέ ἡμῖν πρῶτον, ποιεῖς τήν κέλευσιν τοῦ βασιλέως, ἤ οὐ ποιεῖς;

ΜΑΞ. Μάξιμος εἶπε· ∆έσποτα, ἀκούσω τί ἐκέλευσε τό εὐσεβές αὐτοῦ κράτος, καί δεόντως ἀποκρίνομαι· ἐπεί πρός τό ἀγνοούμενον, ποίαν ἔχω ἀπόκρισιν δοῦναι;

ΤΡΩ. Τρώϊλος ἐπέμενε λέγων· Οὐκ ἐνδέχεται ὅτι λέγομεν τί ποτε, ἐάν μή πρῶτον εἴπῃς εἰ ποιεῖς, ἤ οὐ ποιεῖς τήν κέλευσιν τοῦ βασιλέως.

Καί ὡς οἶδεν αὐτούς ἐνισταμένους καί ἐπί τῇ ἀναβολῇ αὐτοῦ πικρότερον βλέποντας, καί τραχύτερον ἀποκριναμένους μετά 15Γ_052 πάντων τῶν συνόντων αὐτοῖς, καί τῶν ἀξιωμάτων κόσμοις ἐπηρμένων, ἀποκριθείς ὁ ἀββᾶς Μάξιμος, εἶπεν·

ΜΑΞ. Ἐπάν οὐκ ἀνέχεσθε εἰπεῖν τῷ δούλῳ ὑμῶν τά παραστάντα τῷ δεσπότῃ ἡμῶν καί βασιλεῖ, ἰδού λέγω ἀκούοντος τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἁγίων ἀγγέλων, καί πάντων ὑμῶν, ὅτιπερ εἴ τί δήποτε κελεύει μοι περί οἱουδήποτε πράγματος τῷ αἰῶνι τούτῳ συγκαταλυομένου καί συμφθειρομένου, προθύμως ποιῶ.

Καί εὐθέως ἀναστάς Τρώϊλος, εἶπεν· ΤΡΩ. Εὔξασθέ μοι, ἐγώ ὑπάγω· οὗτος γάρ οὐδέν ποιεῖ. Καί πολλοῦ πάνυ γενομένου θορύβου καί πολλῆς ταραχῆς καί συγχύσεως,

εἶπεν αὐτοῖς Θεοδόσιος ὁ ἐπίσκοπος·