QUAESTIO IX.

Cur Religiosi impatientes sint sustinendo penuriam .

Item quaero: quae possunt esse causae huius impatientiae nisi voluptuositas, quae nil vult sibi deesse illorum quae appetit, quae omnis religiositatis est exterminium ?

Respondeo. Haec, etsi in quibusdam habeat locum, non tamen est potior causa, sed aliae quaedam: una, quia, ut dictum est , plures habemus debiles et infirmos quam olim, cum omnes fere erant novi in Ordine, qui, cum lassati iam et exhausti sint viribus, oportet, ut reficiantur, ne penitus deficiant, quod esset contra misericordiae, caritatis et discretionis virtutem, cum tales maxime consilio suo et zelo et pietatis exemplo sustentent Ordinem in suo vigore, ne subito corruat a pristina puritate: licet virtute corporali iam non, sicut olim, eminenter luceant propter corporis destructionem. Aut oportet, quod contra misericordiam deficere subito permittantur, et tunc ex hoc magis fovebitur in Ordine carnalitas, quia quilibet iuvenis et sanus, instructus carnis prudentia, cogitabit apud se dicens: si tales viri pro aedificatione Ordinis corpora sua tradiderunt omnibus laboribus, modo debilitati, sic permittuntur absque misericordia perire; volo mihi cavere et parcere corpori et illud fovendo custodire, ne mihi similiter contingat. Et sic aliquis audebit de cetero vix ferventer se in Dei servitio exercere.

Si autem debent debiles misericorditer refoveri, expedit, ut etiam alii, qui unum corpus societatis cum eis sunt et eis serviunt et labores Ordinis pro eis in domo, in divino officio, in frigore et petendis eleemosynis et aliis obsequiis, aliquo modo mitius pertractentur et melius reficiantur, ut minus de illis scandalizentur et minus murmurent contra eos, quasi ipsi soli consumant omnia, quae offeruntur, et ut patientius pro eis laborent et hilarius ministrent, et ut ipsi debiles minus erubescant et confidentius audeant necessitates suas accipere, cum videant, etiam alios secum esse participes in consolatione. Sani igitur et fortes non debent propter se ista appetere nec suae industriae ascribere, quando petentibus eis eleemosynam ista offeruntur, sed cogitare debent, sicut et veritas est, quod Deus ea propter debiles ministrat et in tanta copia, quod exinde etiam sani consolentur. Propter causas praemissas vult etiam Deus veritatem suae promissionis et evidentiam suae liberalitatis ostendere, dum nobis, qui nullos certos reditus pro ipso habere decrevimus et totam sollicitudinem in eum iactavimus, saepe indulgentius necessaria ministrat quam aliis quibusdam, qui lata praedia habent et loculos plenos, ad hoc ut ei securius confidamus et fidelius serviamus .

Alia causa est, quia et eorum qui nuper de saeculo venerunt, quidam delicate sunt nutriti, et cum in Ordine subito contra solitum coguntur aliter vivere in labore et victu et coercione magisterii, territa caro tenera languescet, et nisi clementer foveantur, donec paulatim assuescant Ordinis pati rigorem, aut semper tabescendo languescent, aut ex rigoris horrore ad vomitum revertentur . Et ideo expedit, ut supra.

Tertia causa est: spiritualis studii assiduum lucrum in studio sacrae Scripturae, in devotionis desiderio, in tentationis certamine, in internae sollicitudinis vigore ita desiccat et consumit vires corporis, ut, nisi exterius quandoque aliquatenus refecillentur, non valeant diu subsistere.

Quod autem aliquando lautiores cibos et potus habere videmur, hoc est proprie mendicorum, qui, dum non reservant in posterum, ut cumulos congregent, ut praedia lata comparent, statim comedunt et bibunt ea quae Dominus administrat. Et quia pro honestate et devotione sua plerique dant nobis non de vilioribus, sed de melioribus, quae Dominus dedit eis, etiam nos, cum interim non habeamus alia, quibus utamur, ne videamur ingrati et avari, comedimus et bibimus quae offeruntur nobis, indifferenter tam illa quam alia, iuxta illud Regulae : " De omnibus cibis, qui apponuntur, liceat manducare ". Mendicus enim, si recuset ea quae offeruntur, cum non habeat unde alia emat, remanebit inanis. Quia vero diversi diversa et aliquando quasi adversa mirantur de nobis, ut cum illi reprehendant in nobis carnalitatem, alii vero duritiam , quilibet pro visu suo et affecta ; oportet, nos singulis de suis quaestionibus respondere et rationem reddere, licet sequentia praecedentibus, attenuata ipso ordine, ad hoc non cohaereant, sed modo de hoc, modo de alio tractemus .