1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

 40

 41

 42

 43

 44

 45

 46

 47

 48

 49

 50

 51

 52

 53

 54

 55

 56

 57

 58

 59

 60

 61

 62

 63

 64

 65

 66

 67

 68

 69

 70

 71

 72

 73

 74

 75

 76

 77

 78

 79

 80

 81

 82

 83

 84

 85

 86

 87

 88

 89

 90

 91

 92

 93

 94

 95

 96

 97

 98

 99

 100

 101

 102

 103

 104

 105

 106

 107

 108

 109

 110

 111

 112

 113

 114

 115

 116

 117

 118

 119

 120

 121

 122

 123

 124

 125

 126

 127

 128

 129

 130

 131

 132

 133

 134

 135

 136

 137

 138

 139

 140

 141

 142

 143

 144

 145

 146

 147

 148

 149

 150

 151

 152

 153

 154

 155

 156

 157

 158

 159

 160

 161

 162

 163

 164

 165

 166

 167

 168

 169

 170

 171

 172

 173

 174

 175

 176

 177

 178

 179

 180

 181

 182

 183

 184

 185

 186

 187

 188

 189

 190

 191

 192

 193

 194

 195

 196

 197

 198

 199

 200

 201

 202

 203

 204

 205

 206

 207

 208

 209

 210

 211

 212

 213

 214

 215

 216

 217

 218

 219

 220

 221

 222

 223

 224

 225

 226

 227

 228

 229

 230

 231

 232

 233

 234

 235

 236

 237

 238

 239

 240

 241

 242

 243

 244

 245

 246

 247

 248

 249

 250

 251

26

μή ὅλως αἰσθανόμενος τοῦ δοθέντος μοι πλούτου. Ὅτι ὁρῶ τόν ἥλιον, οὐ λογίζομαι τοῦτο˙ (63) καί πῶς; Ἄκουσον, πίστευσον, ὅπερ ἐγώ πανθάνω˙ γλυκύς ἐστιν ὁ ἥλιος, ἀρρήτως ἐν αἰσθήσει ἕλκων εἰς πόθον τήν ψυχήν ἀνέκφραστον καί θεῖον. Ὁρῶσα αὕτη φλέγεται καί καίεται τῷ πόθῳ καί ὅλον τό φαινόμενον κατασχεῖν ἔνδον ταύτης θέλει, ἀλλά οὐ δύναται καί λυπεῖται ἐν τούτῳ καί οὐ λογίζεται καλόν ἤ ὁρᾶν ἤ πανθάνειν. Ὅτε οὖν ὁ ὁρώμενος ἀχώρητος ὤν πᾶσιν, ἀπρόσιτος ἐπαληθῶς θελήσει ἐλεῆσαι τήν τεθλιμμένην μου ψυχήν καί τεταπεινωμένην, αἴφνης, οἷος ὁρᾶταί μοι πρό προσώπου ἐκλάμπων, τοιοῦτος ὅλος ἐν ἐμοί ὁρᾶται ἐξαστράπτων καί ὅλος ὅλης με χαρᾶς, πάσης ἐπιθυμίας ἐμπιπλᾷ καί γλυκύτητος, τόν ταπεινόν, τῆς θείας˙ ἀθρόα ἡ μεταβολή, ἡ ἀλλοίωσις ξένη, τό ἐν ἐμοί τελούμενον ἀνέκφραστον τυγχάνει. Εἰ γάρ τοῦτον τόν ἥλιον, ὅνπερ πάντες ὁρῶμεν, ἔνδον ἐν τῇ καρδίᾳ τις ἔβλεψε κατελθόντα καί ὅλον ἐνοικήσαντα καί λάμποντα ὡσαύτως, οὐχί νεκρός τῷ θαύματι καί ἄφωνος ὑπῆρξε, καί πάντες ἐξεπλάγησαν οἱ τοῦτον κατιδόντες; Ὁ δέ τόν τούτου ποιητήν ὁρῶν φωστῆρος δίκην ἐντός αὐτοῦ ἐκλάμποντα, ἐνεργοῦντα, λαλοῦντα, πῶς ἄν οὐκ ἐκπλαγήσεται βλέπων, πῶς ἄν οὐ φρίξει, πῶς ἄν οὐκ ἀγαπήσειε τόν τήν ζωήν διδόντα; Ἄνθρωποι τούς ὁμοίους αὐτοῖς ἀνθρώπους ἀγαπῶσιν, ὅταν τῶν ἄλλων πλέον τι δοκῶσιν ὑπερέχειν˙ τόν δέ τῶν πάντων ποιητήν, τόν ἀθάνατον μόνον, τόν πᾶσι πάντα δυνατόν τίς ἰδών οὐ ποθήσει; Ἐξ ἀκοῆς πιστεύσαντες ἠγάπησαν οἱ πλείους καί δι᾿ αὐτόν ἀπέθανον οἱ ἅγιοι καί ζῶσιν˙ οἱ δέ καί θέας τῆς αὐτοῦ καί φωτός μετασχόντες, (64) γνωσθέντες καί γνωρίσαντες αὐτόν, πῶς μή ποθοῦσιν; Εἰπέ, πῶς οὐ πενθήσουσι δι᾿ αὐτόν ἀενάως, πῶς οὐ καταφρονήσουσι κόσμου καί τῶν ἐν κόσμῳ; Πῶς δέ οὐκ ἀπαρνήσονται πᾶσαν τιμήν καί δόξαν, ὑπέρ τήν δόξαν τήν ἐν γῇ, ὑπέρ πᾶσαν τιμήν δέ γενόμενοι, τόν ἔξω γῆς, ἔξω τῶν ὁρωμένων πάντων, μᾶλλον δέ τόν ποιήσαντα τά ὁρώμενα πάντα, ναί δή καί τά ἀόρατα, ποθήσαντες ∆εσπότην καί δόξαν τήν ἀθάνατον εὑρόντες καί λαβόντες καί ἔχοντες ἀνελλιπῶς πᾶν ἀγαθόν ἐκεῖθεν, ἀλλά καί πᾶσαν ἔφεσιν, πᾶσαν ἐπιθυμίαν τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τῶν πραγμάτων τῶν θείων; Ἐξ αὐτῆς κατεπλούτησαν πηγῆς τῆς ἀειζώου, ἧς κορεσθῆναι, ∆έσποτα, δός καί ἡμῖν πλουσίως καί πᾶσι τοῖς ζητοῦσί σε καίποθοῦσιν ἐκθύμως,