PG17B

Oportet # seipso # si igitur # in # si igitur # quia nihil sibi ipsi est simile, intellectus autem divinus est ipsa eius essentia, ut probatum est,/ nec etiam esse potest,/ non enim esse potest ut duae formae unius speciei in eodem inveniantur, quod oporteret si sibi aliquid simile foret, nam inesset sibi forma principalis et alia forma per quam consimilitudo attenderetur eiusdem speciei # spe- # quia,/ non enim esset omnino / move- / immobilis # intellectum est perfectio intelligentis # aliquid # maxime conformis, cum sit # pari ratione # coniunctissima utpote # et praecipue cum virtus eius in intelligendo sit infinita, ut supra ostensum est.

Se a # omnibus # in intelligente # ergo deus seipsum cognoscit # maxime # item. Intellectus quandoque est in potentia, quandoque in actu, et similiter intellectum quandoque est in potentia, quandoque in actu. Intellectus / autem et / igitur / autem / in potentia et intelligibile in potentia differunt, sed quando idem / actus / actu intellectus intelligit et res / act- / aliqua, ut lapis, actu intelligitur, tunc intellectus et intellectum efficiuntur unum. Secundum hoc ergo solum / etiam / intellectus / et intelligibile a / ab intelligibili distinguitur, quod est in potentia. Sed intellectus divinus non est in potentia ullo modo, ut ex supra dictis patet. Ergo ipse / s- / est suum intellectum omnibus modis. Et ita seipsum deus intelligit. Adhuc. Res aliqua / dupliciter consi- / materialis dupliciter considerari potest,/ secundum quod,/ scilicet secundum quod est in materia, et secundum quod ratio eius est in intellectu. Non autem ab intellectu distinguitur ex ea parte qua est ratio in intellectu,/ immo,/ sed magis ei unitur. Ex hac ergo sola parte res ab intellectu actu intelligente distinguitur, quod est in materia. Omnis igitur res immaterialis ab intellectu actu intelligente non distinguitur, immo in eis ipsum intellectum est / intelligens / intellectus actu intelligens.

Deus igitur seipsum intelligit.

Ut #