30

τῷ ἀπροσίτῳ τοῦ φωτός, τῷ ἀστέκτῳ τῆς δόξης καταπληττόμενος σφοδρῶς, συνεχόμενος τρόμῳ, πλήν ὅτι μίαν καθορῶ ἐξ ἀβύσσου σταγόνα. Ὡς ἐν σταγόνι δέ τό πᾶν δείκνυται τῶν ὑδάτων, ὁποῖον τήν ποιότητα καί ποταπόν τό εἶδος, ὡς ἐξ ἄκρου τοῦ κρασπέδου ὅλον τό ὕφασμα καί, ὥς φασιν, ἐξ ὀνύχων τό θηρίον, ὁ λέων, οὕτως ὅλον ἐν ὀλίγῳ ἀσπαζόμενον βλέπω, αὐτόν τ᾿ ἐκεῖνον προσκυνῶ, τόν Χριστόν καί Θεόν μου. Εἶχον δ᾿ ἐν διανοίᾳ μου μικράν παραμυθίαν τοῦ μή καταφλεχθῆναί με, τοῦ μή κατακαῆναι ὥσπερ κηρός ἀπό πυρός, ὡς εἶπεν ὁ προφήτης, τό μακρόθεν ὑπάρχειν με πυρός τοῦ ἀπροσίτου καί σκότους μέσον ἵστασθαι καί κρύπτεσθαι ἐν τούτῳ, ὅθεν ὡς ἐξ ὀπῆς μικρᾶς καί ὁρῶν ἰλιγγίων. Ἐν τούτοις μου διάγοντος καί τόν νοῦν ἀσχολοῦντος καί οἱονεί ἐν οὐρανῷ δοκοῦντος ἀτενίζειν καί τρέμοντος, μή πλεῖόν με παραδεχθείς ἐκλείξῃ, αὐτόν ἐκεῖνον εὕρηκα, ὅν μακρόθεν ἑώρων, ὅν Στέφανος ἑώρακεν οὐρανῶν ἀνοιγέντων καί Παῦλος πάλιν ὕστερον ἰδών ἀπετυφλώθη, ὅλον ὡς πῦρ ἐπ᾿ ἀληθῶς μέσον ἐμῆς καρδίας. Θροηθείς οὖν τῷ θαύματι καί τρομάξας μεγάλως ἐξέστην, ὅλος ἐκλυθείς, ὅλος ἐξαπορήσας, μή φέρων τε τό ἄστεκτον τῆς δόξης ἀπεστράφην, ἐν τῇ νυκτί τε ἔφυγον αἰσθήσεων τῶν ὧδε καί σκεπασθείς τοῖς λογισμοῖς ἀπεκρύβην ἐν τούτοις, (71) ὥσπερ ἐν μνήματι ἐμβάς, καί ἀντί λίθου τοῦτο τό σῶμα τό βαρύτατον ἐπιθείς ἐσκεπάσθην καί ἀπεκρύβην τῷ δοκεῖν τόν πανταχοῦ παρόντα, τόν πάλαι με ἐγείραντα νεκρόν καί τεθαμμένον. Φρίξας γάρ καί μή ἰσχύων βλέπειν αὐτοῦ τήν δόξαν ὑπεισελθεῖν προῄρημαι καί προσμεῖναι τῷ τάφῳ καί κατοικεῖν μετά νεκρῶν, ζῶν αὐτός ἐν τῷ τάφῳ, ἤπερ καταφλεχθῆναί με καί ἄρδην ἀπολέσθαι. Ἐκεῖ πάντως καθήμενον δεῖ με θρηνεῖν ἀπαύστως, καί κλαίειν χρή τόν ἄσωτον, ὅτι τοῦ ποθουμένου ἀπέτυχον καί γέγονα κείμενος ἐν τῷ τάφῳ. Ζῶν δέ νεκρός, ὑπόγειος, λίθῳ κακαλυμμένος ζωήν εὗρον, Θεόν αὐτόν, τόν τήν ζωήν διδόντα, ᾧ πρέπει δόξα καί τιμή νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας˙ ἀμήν.