1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

 40

 41

 42

 43

 44

 45

 46

 47

 48

 49

 50

 51

 52

 53

 54

 55

 56

 57

 58

 59

 60

 61

 62

 63

 64

 65

 66

 67

 68

 69

 70

 71

 72

 73

 74

 75

 76

 77

 78

 79

 80

 81

 82

 83

 84

 85

 86

 87

 88

 89

 90

 91

 92

 93

 94

 95

 96

 97

 98

 99

 100

 101

 102

 103

 104

 105

 106

 107

 108

 109

 110

 111

 112

 113

 114

 115

 116

 117

 118

 119

 120

 121

 122

 123

 124

 125

 126

 127

 128

 129

 130

 131

 132

 133

 134

 135

 136

 137

 138

 139

 140

 141

 142

 143

 144

 145

 146

 147

 148

 149

 150

 151

 152

 153

 154

 155

 156

 157

 158

 159

 160

 161

 162

 163

 164

 165

 166

 167

 168

 169

 170

 171

 172

 173

 174

 175

 176

 177

 178

 179

 180

 181

 182

 183

 184

 185

 186

 187

 188

 189

 190

 191

 192

 193

 194

 195

 196

 197

 198

 199

 200

 201

 202

 203

 204

 205

 206

 207

 208

 209

 210

 211

 212

 213

 214

 215

 216

 217

 218

 219

 220

 221

 222

 223

 224

 225

 226

 227

 228

 229

 230

 231

 232

 233

 234

 235

 236

 237

 238

 239

 240

 241

 242

 243

 244

 245

 246

 247

 248

 249

 250

 251

33

ἅπαντας προσκαλούμενος δοκῶ τιμήν συνάγειν. Συναγομένων γάρ αὐτῶν ἐγώ φυσῶμαι πλέον καί συχνῶς περιβλέπομαι, μή πού τις ἀπελείφθη, ὅστις οὐ παραγένετο καί ἐθεάσατό με˙ καί εἴ που εὑρεθείη τις παραβλεψάμενός με, μνησικακῶ καί λοιδορῶ καί διασύρω τοῦτον, ὅπως ἀκούσας καί αὐτός μή φέρων μου τούς ψόγους ἔλθῃ, προσαγορεύσῃ με, φανῇ ὑπόσδονδός μου καί ὡς κἀκεῖνος χρῄζει μου τῆς εὐχῆς καί ἀγάπης, καί λέγω πάντας τούς λοιπούς˙ Ἔρχεται καί ὁ δεῖνα καί τάς εὐχάς κομίζεται καί τούς λόγους ἀκούει καί τήν διδασκαλίαν μου - φεῦ μοι τῆς εὐπηθείας! Πῶς οὖν βλέπω γύμνωσιν τῆς ἀθλιότητός μου καί τῶν πληγῶν αἰσθάνομαι καί λυποῦμαι καί κλαίω καί ἴασιν ἐπιζητῶ ἀνακλιθείς ξενῶνι καί ἰατρούς παρακαλῶ δεικνύς τούς μώλωπάς μου, ἀπογυμνώσας τε αὐτοῖς καί τά κρυπτά μου πάθη, ὡς ἄν ξηρία, ἔμπλαστρα καί καύστρας ἐπιθῶσι, καί ὑπομείνω καρτερῶς διά τήν ἴασίν μου, ἀλλά καί μᾶλλον προστιθῶ τραύματα καθ᾿ ἑκάστην; Ἀλλ᾿, ὦ Θεέ μου, οἴκτειρον ἐμέ πεπλανημένον καί φόβον σου ἐμφύτευσον ἐν τῇ ἐμῇ καρδίᾳ, ἵνα τόν κόσμον φύγοιμι κατά τάς ἐντολάς σου καί μῖσος ἔξω πρός αὐτόν καί συσταλῶ ἐμφρόνως, καί μή ἐάσῃς με, Χριστέ, μέσον τούτου πλανᾶσθαι, ὅτι σέ μόνον ἀγαπῶ μήπω σε ἀγαπήσας, καί σοῦ μόνου προσδοκῶ τάς ἐντολάς φυλάττειν, ὅλως ὤν ἐν τοῖς πάθεσι, μηδέ ἐπεγνωκώς σε. Τίς γάρ τῶν ἐπιγνόντων σε χρῄζει δόξης τοῦ κόσμου; (78) Ἄλλο καί γάρ τό θέλημα σαρκός ῥευστῆς ὑπάρχει, ἕτερον δέ τοῦ Πνεύματος, καί ἄλλο τῆς ψυχῆς μου. Πλήν οὐ τριπλοῦς, ἀλλά διπλοῦς, ὡς ἄνθρωπος, ὑπάρχω˙ ἡ ψυχή μου συνδέδεται ἀρρήτως τῇ σαρκί μου, πλήν οὐ ζητεῖ τά ἑαυτοῦ ἕκαστον καταλλήλως, οἷον φαγεῖν τε καί πιεῖν, οἷον τό καθευδῆσαι, ἅ καί σαρκός θελήματα χοϊκά εἶναι λέγω. Ἐπεί δέ πάλιν χωρισθέν ψυχῆς οὐδέν ζητεῖ τοιοῦτον, ἀλλά νεκρόν, ἀναίσθητον, ὥσπερ πηλός τυγχάνει, τό πᾶν ψυχῆς εἶναι δοκῶ, ἕν θέλημα ἀνθρώπου. Ὁ οὖν τῷ Θείῳ Πνεύματι τό ἴδιον ἑνώσας θεοειδής ἐγένετο Χριστόν λαβών ἐν στέρνοις, Χριστιανός ἀπό Χριστοῦ, Χριστόν μεμορφωμένον ἔχων ἐν ἑαυτῷ πάντως τόν ἄληπτον καί μόνον, τόν ἀληθῶς ἀπρόσιτον τοῖς ποιήμασι πᾶσιν. Ἀλλ᾿, ὦ φύσις ἀμόλυντε, οὐσία κεκρυμμένη, φιλανθρωπία ἄγνωστε τοῖς πλείοσιν ἀνθρώποις, ἔλεος οὐχ ὁρώμενον τοῖς ἀφρόνως βιοῦσιν, οὐσία ἀναλλοίωτε, ἄτμητε, τρισαγία, φῶς ἁπλοῦν καί ἀνείδεον, ἀσύνθετον εἰς ἅπαν,