John Duns Scotus, In Librum Tertium Sententiarum

Catholic Library Home

▾

John Duns Scotus, In Librum Tertium Sententiarum

IN LIBRUM TERTIUM SENTENTIARUM

De primo dico (c), quod ista unio non dicit per se aliquid absolutum, quia quocumque absoluto intellecto in altero extremo, non intelligitur perfecta

De secundo dico (d), quod si repugnaret personae divinae sic assumere aut terminare dependentiam naturae humanae, aut hoc esset inquantum est persona

Tertius articulus (a) est difficilior,

Ideo propter (d) istum tertium , articulum oportet videre quomodo se habeat illud, a quo natura intellectualis dicitur persona ad illud, a quo natura

Secundam sententiam asserentem personam constitui per solam negationem actualis dependentiae, additam naturae, impugnat. Pri mo, quia sic anima separa

Non asserendo (j) potest mediari inter istas vias, nec concedendo cum prima via aliquam entitatem positivam esse in natura intellectuali increata, cui

Sed circa (a) istum articulum tertium, est alia dubitatio : an sit aliqua entitas absoluta nova, quae sit proprium fundamentum hujus relationis novae,

Ad illud in oppositum de Philosopho 8. Physic. potest dici, quod relatio potest tripliciter se habere ad fundamentum. Uno modo, quod fundamentum non p

Ad argumenta (d). Ad primum dico quod infinitum non est componibile ut pars, quia parte totum est perfectius, infinito nihil est perfectius. Infinitum

Ad aliud (n), de primo membro quod respectus non terminat dependentiam naturae absolutae, dicitur quod persona divina inquantum relativa est, terminat

Hic dicitur quod sic (a), quia sicut prius potest esse sine posteriori absque contradictione, ita potest manere idem plurificata posteriori prior au

Ad quaestionem (g) igitur dici potest distinguendo, quia aut potest intelligi primus terminus istius unionis esse persona aut essentia subsistens comm

Sed contra (s) secundum membrum solutionis arguitur. Quaeritur enim ad quam unitatem esset assumptio in illo membro ? non ad unitatem naturae, quia tu

Ad primum argumentum (b) dicitur, quod nec esset unus homo, nec plures. Sed contra, unum et multa d. 12. primi libri,

Respondeo (a), sustentare naturam potest accipi dupliciter, effective et formaliter, sive terminative. Primo Trinitas sustentificat naturam humanam in

Potest ergo dici (c), quod vel duae naturae creatae non sunt unibiles in eodem supposito, nisi altera sit actus, et altera potentia, et tunc non reman

Contra (b) persona una assumit, et non alia igitur per illud quo est haec persona distincta et determinata sed hoc tantum est proprietas relativa,

In ista (f) quaestione sunt duo articuli. Primus quae sit proprietas constituens personam secundus, an ista sit ratio terminandi istam unionem.

In ista quaestione sunt duo articuli) primus de natura nata frui, an ista posset non frui et secundus, an natura non nata frui, possit assumi. Et di

Contra istam opinionem (a). Et primo contra conclusionem in se, arguo sic : Prius ex ratione prioris potest esse sine posteriori absque contradictione

Ad secundum articulum principalem dicitur quod non, propter istam rationem, quia sicut Deus se habet ad omnem creaturam in illapsu generali quantum ad

Ad quaestionem igitur, quantum ad primum articulum concedo, quod non includit contradictionem naturam natam frui uniri Verbo hypostatice, et non frui

Ad argumenta principalia. Ad primum, (o) cum arguitur quantum ad primum membrum divisionis de comparatione duarum unionum in se, respondeo et dico quo

Sententia tenens corpus esse assumptum mediante anima, et totum mediantibus partibus. Impugnat primum horum sex rationibus. Prima, assumens non esset

Resolvit nullum fuisse medium quod inter naturam assumptam et Verbum, quia cum natura in se immediate sit personabilis, similiter erit personabilis in

Ferrar. quarto contra Gent. 81. Mayron. 3. d. 1. q. 10. Bassol. 2. d. 12. q. 2. Leuchet. 2. d. 2. q. 2. Anton. And. 7. Metaph. q. 18. Javell. q. ult.

Quantum ad tertium dubium (p), dico, quod si intelligatur in toto praeter formam partis, cujusmodi est in homine anima intellectiva, esse aliam formam

Quantum ad (a) secundum articulum principalem de medio extrinseco, ponitur quod gratia in ista unione fuerit medium congruitatis.

Dico, quod quaestio potest intelligi de prioritate temporis vel naturae. Primo modo habet duos articulos : primum de ordine animationis ad incarnation

Quantum ad secundum (b) dico, quod organisatio potest intelligi, vel ultima inductio formae disponentis immediate ad animam intellectivam, secundum un

DISTINCTIO III.

Dicitur communiter quod sic, propter auctoritates adductas, et propter rationes assumptas ex duobus mediis, quorum unum est excellentia filii sui ip

Contra primam (a) rationem arguitur ex excellentia Filii sui, inquantum redemptor, reconciliator et mediator, quod ipsa non contraxit peccatum origina

Ad quaestionem dico (O quod Deus potuit facere, quod ipsa nunquam fuisset in peccato originali potuit etiam fecisse, ut tantum in uno instanti esset

Contra secundum (1) istorum membrorum instatur dupliciter. Primo sic: quidquid Deus immediate agit circa creaturam, agit in instanti, quia secundum Ph

Docet modum solvendi omnes Sanctorum auctoritates, quae universaliter neminem excipiunt ab originali, quia intelliguntur quoad debitum omnes enim na

Si quaeratur, utrum si fuisset mortua ante passionem Filii, fuisset beata ? Dici potest, quod sancti Patres in Limbo, purgati fuerunt a peccato origin

Aliter secundum viam Anselmi, qui ponit peccatum originale esse carentiam justitiae debitae, sicut tactum est dist. 32. secundi.

QUAESTIO UNICA.

In ista quaestione conclusio est certa, sicut patet per Damascenum cap. 59. Dei genitricem vere sanctam Mariam praedicamus. Sicut enim vere Deus ex ip

Opinio est, quod solus pater habet rationem activi, et mater rationem passivi, ita quod ipsa tantum ministrat materiam prolis, et in solo semine patri

Si autem (c) teneatur alia opinio quod mater quaecumque cum patre est causa activa respectu formationis corporis prolis, tamen minus principalis (d) e

Aliter dicitur (g) quod collata sibi fuit vis supernaturalis, secundum quam potuit cooperari Spiritui sancto in instanti.

Potest dici quod (si ad matrem pertinet agere sicut ad causam minus principalem) Maria vere fuit mater, quia tota illa actio sibi competebat, quae mat

Ad propositum applicando, dubium videtur, utrum tribus motibus praedictis correspondebant in proposito in Maria tres motus breviores quam in nobis, et

Sed hic est unum (n) dubium, quia secundum dicta in quaestionibus de rationibus seminalibus, ratio seminalis non est principium agendi in generatione,

part, quaest. 3a. art. i. Vide D. Bonavent. hic, art. 3. q. 2. et Richard. art. 2. quaest. 3.

Explicat quomodo maternitas et virginitas non opponantur formaliter, et miraculum in eo fuisse, quod Corpus Christi fuerit simul cum claustro virginal

Contra, si natura assumpsit, cum ista sit eadem in tribus, sequeretur quod tres personae assumpsissent.

Ad primam (b) quaestionem patet ex prima quaest, et ult. primae dist. quaest.

Ad aliam quaestionem (d) patet secundum dicta in prima quaest, primae distinctionis, quod personalitas creata dicit negationem dependentiae actualis a

In hac littera tria supponantur ut certa. Primum, in Christo tot esse esse essentiae quot habet essentias. Secundum, unum tantum esse in eo esse subsi

Contra (e) conclusionem hujus opinionis arguitur multipliciter.

Christum non esse duo masculine, quia non duo supposita, nec duo neutraliter, quia non est natura humana, quam tamen in se habet, Est de Fide, ex Conc

Rejectis prima et tertia sententia, quas videre potes in littera, Mag. tenet secundam sententiam asserentem personam Verbi subsistere in duabus naturi

DISTINCTIO VII.

QUAESTIO I. Utrum ista sit vera:

Ostendit causam veritatis hujus : Deus est homo, esse hanc : Verbum est homo et hanc non esse cognoscibilem naturaliter, sed creditam vel ex credito

Docet hanc : Vertunt est homo, non esse identicam, sed formalem. Primo, quia alias daretur processus, ut explicat Doctor. Secundo, suppositum in aliqu

In hac propositione, Verbum rei Christus est homo, praedicatum quoad habitudinem ejus ad subjectum, videtur debere reduci ad quintum Praedicabile, qui

Hanc propositionem : Deus est homo, non esse in materia naturali, nec proprie loquendo per se logice nam si esset primo vel secundo modo per se, ess

Haec : Christus est homo, non est omnino per accidens, quia subjectum includit praedicatum intrinsece, nec est omnino per se, quia subjectum non dicit

Hanc: Deus factus est homo, esse veram et propriam, dat bonam doctrinam de factione, quando est secundum, et quando tertium adjacens quando secundum

Haec est simpliciter vera et propria : homo factus est Deus, quia ad hoc non requiritur mutatio illius, quod dicitur fieri, nec praecessio respectu te

Respondeo (a) cum praedestinatio sit praeordinatio alicujus ad gloriam principaliter, et ad alia in ordine ad gloriam, et huic naturae humanae in Chri

Sed hic sunt (d) duo dubia. Primum, utrum ista praedestinatio praeexigat necessario lapsum naturae humanae, quod videntur sonare multae auctoritates,

Secundum dubium est an prius praeordinabatur huic naturae unio ejus ad Verbum, vel ordo ad gloriam. Potest dici, quod cum in actione artificis sit con

Exponit tripliciter hanc: Christus secundum quod homo, praedestinatus est esse Filius Dei et resolvit quo sensu vera est, hoc scilicet, Christus, id

DISTINCTIO VIII.

QUAESTIO UNICA.

Hic dicitur (a) quod non sunt in Christo duae filiationes reales, et hoc propter duas rationes. Una est, quia filiatio est per se suppositi, non natur

Ad quaestionem (o) ergo dico quod alia est filiatio in Christo ad Patrem, et alia ad Matrem, et utraque est realis. Primum probo, quia filiatio est ha

Sed est unum dubium (a), utrum ista filiatio realis sit eadem fundamento, scilicet naturae acceptae per generationem. Et videtur quod sic, quia respec

Tertio ergo modo videtur mediandum inter istas duas vias extremas,: videlicet quod filiatio dicat habitudinem geniti ad generans, fundatam super exist

QUAESTIO UNICA.

Hic sunt tria videnda, primo qualiter accipitur latria secundo de debito, qualiter debeatur Deo tertio cui, et secundum quam naturam Christo debetur.

De secundo (d) articulo, qualiter et quando debet hoc debitum reddi, dico quod de isto actu bono est praeceptum affirmativum rationabile enim est cr

Movet dubium, utrum ratione creationis, vel potius redemptionis, teneamur adorare Deum et respondet si teneatur, praecise summam bonitatem esse rati

Quarta, ex Anselmo, majus malum erat occidere Christum, quam averti a summo bono per peccatura non immediate tendens in Deum ergo vita Christi erat

Quantum ad istum articulum potest dici, quod sicut latriae exhibendae potest poni ratio, bonitas intrinseca adorati absolute, vel bonitas illa ut comm

QUAESTIO UNICA.

Respondeo (a) quod qui diceret filiationem esse praecise suppositi et non secundum naturam, posset faciliter dicere Christum non esse Filium adoptivum

Contra, si intelligatur extraneitas tantum in habendo peccatum, ergo

Solvit argumenta suadentia Christum inquantum homo, esse Filium adoptivum, et per consequens tenet eum talem non esse. Sed quia objectionem contra rat

Hic dicitur (a) quod ista propositio : Christus est creatura, est neganda, quia communicatio idiomatum non fit in his, ubi est repugnantia proprietati

Henricus ideo negat Christum esse creaturam, quia haec includit non esse ante esse, et respectum unius naturae ad alteram. Refutatur, quia secundum ho

Sententia Varronis, Sanctos propter haereses negasse Christum esse creaturam, id tamen in rigore sermonis concedi posse et probat ex PP. Aug. Hieron

Contra istam rationem (e) objicitur sic, quia quidquid est terminus alicujus mutationis, potest esse terminus creationis natura humana in Christo, q

Christus secundum quod homo reduplicative, non est creatura, bene tamen si sumatur, ly secundum quod homo distiactive, et tunc sensus est, secundum hu

Ad argumenta. (b) Ad primum principale dico concedendo quod est aliquid, et potest concedi quod est aliquid creatum secundum quod homo, quia tunc dist

QUAESTIO III. Utrum Christus inceperit esse ?

Hanc Christus incipit esse, uno sensu esse veram, et alio falsam et explicat utrumque sensum, resolvens ex vi sermonis simpliciter esse veram, quia

DISTINCTIO XII.

QUAESTIO UNICA.

Ad tertium, exponit illud, quod potest quis facere, si vult, potest simpliciter, quia addendum est, et debet vel potest velle, quia sine hac determina

DISTINCTIO XIII.

Contra, ista natura potuit assumi ad summam unionem quantum ad esse ergo quantum ad operari. operari

Contra, Augustinus 13. de Trinit. cap. 19. Summa gratia in rebus per tempus ortis est, quod homo in unitate personae sit Deo conjunctus.

Contra, possibile est illam animam habere summam gratiam ergo summam fruitionem. Consequentia probatur, quia actus naturaliter elicitus ab aliqua fo

Ad primam quaestionem dico, quod summum potest accipi dupliciter. Uno modo positive per excedentiam ad omnia alia alio modo negative per non excedi

Secundum, quod magis est ad propositum, supponendo quod summa gratia possit unica actione creari, probo (o) quod ista possit conferri animae Christi.

Quantum ad secundam quaestionem de facto, probabile est dicere secundum Magistrum, quod Deus tantam gratiam ei contulerit, quantam potuit potuit aut

Ad argumenta (p) primae quaestionis. Ad primum dicitur, quod licet non sit summe gratificabile, quia tamen unitur personae Verbi, ex hac unione amplia

Ad argumenta (a) alterius quaestionis, dico quod Beatus habet quidquid potest recte velle, non de potentia absoluta, sed de potentia ordinata vel si

Ad quartam quaestionem dico, quod sine summa gratia posset Deus conferre summam fruitionem creabilem huic animae, sicut procedit argumentum ad opposit

Ad argumenta istarum duarum quaestionum dico, quod prima duo concludunt, quod non potest summe frui elicitive, et hoc prout actio debetur causis secun

DISTINCTIO XIV.

Contra hoc est Magister in littera. Item, summa fruitio praesupponit summam visionem sed ista anima Christi potuit frui summa fruitione possibili cr

Ad primam quaestionem hujus distinctionis respondet per duo dicta. Primum, verisimilius intellectus Christi habuit visionem perfectissimam Verbi. Suad

Si autem quaeratur, utrum sine tali habitu vel lumine, quod dicatur A, possit intellectus creatus non tantum passive se habere ad talem visionem, sed

Ad secundum (f), licet aliqui negent objectum sub ratione infiniti videri ab aliquo intellectu creato, et hoc absolute, licet concedant infinitatem vi

Pitigianis hic art. 1. refutantes quas Thomistae dant solutiones.

Aliter respondetur (a) ad quaestionem distinguendo, quod intellectus animae Christi potuit in Verbo videre omnia habitualiter, non autem actualiter. S

Tertio modo (e) potest dici, quod anima Christi actualiter videt omnia in Verbo, quae videt Verbum quod declaratur, quia quicumque intellectus est r

Potest dici quod conclusio ista posset poni duobus modis : Uno modo quod anima Christi haberet unam visionem respectu Verbi, ut primi objecti, et omni

Sed si ista (l) via tertia non placet, neque quod infinita videat elicitive, neque simul recipiendo visiones, scilicet infinitas infinitorum, vel unam

Hic distinguitur (a) de cognitione infusa et acquisita et quantum ad primam, novit omnia per aliqua infusa, puta per species intelligibiles a Deo in

Ad quaestionem (d) potest dici quod duplex est cognitio, scilicet abstractiva et intuitiva, quae probata fuit in secundo libro et utraque cognitione

Quoad cognitionem intuitivam : primum dictum, anima Christi non novit omnia intuitive in genere proprio et habitualiter in Verbo. Secundum, non novit

De habituali dico (b) quod perfectissime novit, quia sicut positum est dist. 13. istam animam posse habere summam gratiam possibilem creaturae, ita pr

QUAESTIO UNICA.

Hic distinguitur (b) de superiori portione, ut est natura, et sic doluit, quia fundatur in anima dolente vel ut ratio, et sic non doluit, quia non p

De primo dicitur, (g) quod prima radix doloris est immutatio offensiva vel corruptiva dispositionis convenientis naturae, sicut e contra prima radix d

Aliter potest dici (k) quod sicut generaliter activa et passiva sunt quaedam naturae absolutae, puta calidum, et aliquod absolutum, puta calefactibile

Eodem modo philosophatur de tristitia et gaudio respectu voluntatis, sicut dixit de delectatione et dolore respectu appetitus sensitivi praeterquam

Praeter illum modum (r) tristandi, qui videtur manifestior, quando scilicet objectum sit disconveniens per nolle voluntatis, videtur dubium de disconv

Conditionatam nolitionem voluntatis, ut in mercatore projiciente merces in mare, sufficere ad causandam tristitiam. Explicat nolitionem conditionatam,

Haec littera continet varia dicta. Primum, in Christo fuit dolor in parte sensitiva. Secundum dolor excellens (idem est de delectatione) impedit usum

Quantum (a) ad tertium articulum principalem, scilicet de tristitia, quae est de nolito a voluntate libera, non tantum ex carne, primo videndum est, d

Sed quoad tertium (c), scilicet passionem Christi, oportet aliter dicere de portione una et alia, et hoc secundum quatuor vias positas in primo articu

In hac littera primum dictum, voluntas Christi ut natura (modo supra explicato) accepta secundum portionem superiorem tristabatur de passione et morte

Ultimo videndum (k) est de portione inferiori respectu hujus objecti, quod est passio. Patet, aut quod ipsa ut natura, et ut conjuncta appetitui sensi

Ponit modum explicandi quorumdam, et videtur D. Thom. respectu nolitionis portionis inferioris in ordine ad passionem, qui dicunt fuisse absolute noli

Ponit modum, quo portio inferior potuit absolute nolle passionem, quia non considerat eam in ordine ad ultimum finem, sed ut objectum disconveniens in

Contra istam viam potest sic argui: Primo, quia ratio, cui innititur, ostendit tantum possibilitatem hujus quod voluntas inferior non velit istud, quo

Ad argumenta (q) principalia. Ad primum principale ante oppositum, quando arguitur quod gaudium et tristitia sunt opposita, et opposita non sunt in ea

Ad primum in oppositum potest dici, si sustineatur alia via, quod dolores nostros ipse vere portavit in appetitu sensitivo, quia sicut non habuit corp

DISTINCTIO XVI.

Contra, omne corruptibile necessario corrumpetur 6. Met. et causa est, quia contraria in eodem semper agunt et patiuntur ad invicem cum igitur corpu

Ad primam (a) quaestionem dicitur a multis, quod habuit necessitatem Moriendi, quia in eo fuit potentia materiae ejusdem rationis, sicut in aliis homi

Ad quaestionem (h) igitur dico primo, comparando Verbum assumens ad naturam assumendam. Secundo, comparando naturam ad qualitatem consequentem. Tertio

Ponit duas objectiones contra suam resolutionem. Ad primam, explicat bene illud Damasceni, quod semel assumpsit, etc. Ad secundam, restaurationem part

Ad primum principale (r) dicitur, quod corpus propter peccatum mortuum est demeritorie, et ex hoc sequitur quod cum in Christo nullum fuerit demeritum

Ad secundam (a) quaestionem, dico quod si anima Christi fuisset sibi absolute dimissa, ex quo fuit gloriosa, gloria animae redundasset in corpus, et p

non esse capacem praecepti, quia videtur contra id Psal. 39. In capite libri scriptum est de me, ut facerem voluntatem tuam, Deus meus volui, et legem

DISTINCTIO XVII.

QUAESTIO UNICA.

Istam quaestionem solvit Damascenus c. 60. in seq. dist.

DISTINCTIO XVIII.

QUAESTIO UNICA.

Ponit primo definitionem meriti. Secundo, ait meritam non semper esse in eo cui dator praemium. Tertio, Christus meruit nobis bono velle voluntatis. Q

Contra illud (h) quod est in termino simpliciter non potuit mereri sed portio inferior fuit simpliciter in termino, quia non potuit habere actum ino

Est igitur videndum (n), an potuerit mereri in primo instanti, et potest dici quod sic nec video oppositum, quia omne habens actum primum perfectum

Hoc viso (a), videndum est quid meruit et dico quod non meruit sibi fruitionem, quia si sic, aut operatione elicita circa ea, quae sunt ad finem, au

Christus meruit sibi gloriam corporis, sed indirecte, quatenus meruit amotionem impedimenti, ut redundaret gloria animae in illud. Prima pars est comm

Ad aliud (o), cum dicitur quod si Christus potuit mereri in primo instanti, et Angelus peccare, de consequente posset esset magna altercatio. Dico tam

DISTINCTIO XIX.

QUAESTIO UNICA.

Ad quaestionem dicitur, quod meritum Christi potest dupliciter considerari, scilicet secundum sufficientiam et secundum efficaciam. Primo modo meruit

Impugnat infinitatem meriti Christi, quam ponit D. Thomas primo, quia sequeretur velle creatum Christi esse aeque acceptum, ac ejus velle increatum, e

Incarnationem non fuisse tantum volitam ut medium ad salutem hominum,sed esse primum volitorum ad extra, de quo supra d. 7. q. 3. in illa q. Utrum Ada

Littera haec difficilis continet tria dicta. Primam, meritum Christi intrinsece fuit finitum, quia a principio finito, ut dictum est, etiamsi consider

Movet duo dubia. Ad primum, docet Christum meruisse gratiam et remissionem peccatorum primis parentibus, et aliis, qui eum praecesserunt. Quod explica

QUAESTIO UNICA.

Ad istam quaestionem, quae est mere Theologica, propter quam solum videtur Anselmus fecisse totum librum Cur Deus homo, et ibi videtur eam solvisse, p

In istis dictis Anselmi videntur aliqua dubia. Primo enim ipsa conclusio in se videtur dubia, cum velit quod redemptio non possit esse nisi per mortem

Contra illud, quod dicit in quarto articulo, quod nullus nisi homo debuit satisfacere, hoc non videtur absolute necessarium, quia unus qui non est deb

Tunc ad quaestionem dico, quod omnia hujusmodi, quae facta sunt a Christo circa redemptionem nostram, non fuerunt necessaria, nisi praesupposita ordin

DISTINCTIO XXI.

QUAESTIO UNICA.

Ad quaestionem illam respondet Henricus quodl. 12. quaest.

DISTINCTIO XXII.

QUAESTIO UNICA.

videtur secundum eum dicendum Christum tunc fuisse hominem.

Contra ista primo, quod conclusio in qua isti conveniunt cum Hugone, scilicet quod Christus fuerit homo in triduo, quia scilicet habuit humanitatem, i

Rationes (f) quas faciunt, sunt ad oppositum, cum dicitur quod materia est per quam res potest esse et non esse, igitur non includitur in definitione

Quantum ergo ad istum articulum quaestionis, an scilicet materia sit pars quidditatis rei, sive substantiae materialis dico quod sic, quia sicut in

Modo ad propositum (m) contra Magistrum, dico quod Christus in triduo non fuit homo, quia licet habuit partes naturae unitas sibi, non tamen habuit na

Logice loquendo, haec est falsa : Christus in triduo fuit homo, quia subjectum, quando includit duos conceptus, ut est Christus, majus Deo est. Caesar

Ad tertium (q), cum arguitur : Verbum habuit corpus et animam sibi unitam igitur potuit denominari. Dico quod quamvis hoc verum sit, tamen non placu

DISTINCTIO XXIII.

QUAESTIO UNICA.

De primo (a) certum est, quod in nobis est fides revelatorum credibilium acquisita. Quod patet per Augustinum in Epistola contra fundamentum Manichaei

Petrus existit denominative, ipsa existentia formaliter se ipsa, non per aliam existentiam sic credo Deum trinum, quia hoc est revelatum, esse vero

Arguit contra secundum modum, quia videntur multa inconvenientia ex eo sequi. Primum, quod fides esset potentia, non habitus. Secundum, actus fidei ac

Resolutio Doctoris continetur his dictis. Primum, non potest naturaliter ostendi dari fidem infusam, quia fide acquisita possumus assentiri omnibus ar

Docet sciri posse arguitive inesse nobis fidem id est, habitum inclinantem in objectum inevidens, tanquam in verum, sed non potest quis scire inesse s

Ad aliud (h), concedo quod fides infusa est perfectior habitus simpliciter quocumque habitu acquisito, eo quod ratione suae perfectionis non potest ca

DISTINCTIO XXIV.

QUAESTIO UNICA.

Quaestio ista (a) includit duos articulos : Unum, an de credibilibus revelatis possit esse scientia et dico revelata, ad differentiam illorum credib

Contra istam opinionem, et primo contra opinantem, nam in 2. 2. quaest, I art. in secunda secundae

Alia est opinio Gandavensis quodl. 8. q. et propter quid.

Refutat Henricum primo ad hominem, n. 7. Secundo, contra ejus opinionem in se, n. 8. Tertio, ait falsum esse scientiam necessario praesupponere fidem,

Ad quaestionem igitur aliter respondeo, quod scientia multipliciter potest accipi. Uno modo prout aliqua notitia cum adhaesione firma dicitur scientia

Ad propositum tamen magis, dico quod aliqua notitia potest haneri cum fide, et alius habitus a fide et primo videndum est, qualem habitum potest hab

Si loquamur de secundo modo habendi habitum cum fide, ut sciat quis exponere Scripturam, et conclusiones explicare, et contraria solvere, talis potest

Doctores sancti a Deo illuminati, ut Prophetae et Apostoli, habuerunt habitum praebentem assensum firmum omnibus revelatis, excludentem omnem dubitati

Ad aliud pro opinione secunda, quod hac scientia non pollent plurimi fideles, etc. dico quod simplices credunt omnia, quae Ecclesia, implicite, nec sc

DISTINCTIO XXV.

Fidem infusam esse necessariam pro omni statu, abstrahendo an sit actus vel habitus, censetur de fide certum, vel fidei proximum, a multis. Probatur e

Sed habito in generali (d), quod actus fidei necessarius fuit pro omni statu in habente usum rationis, videndum est primo circa quae credibilia, et pr

Sed estne necessarium (e) habere actum circa omnia haec, vel aliqua eorum? Dico quod necessarium fuit pro omni statu habere actum implicitum de omnibu

Docet primo fidem Christi implicitam seu mediatoris, post lapsum fuisse pro omni statu necessariam Suadetur ex cap. 3. 4. 5. ad Rom. ad Galat. 2. et 1

Ostendit satis clare actum fidei antiquorum de hoc credibili,et similibus: Christus nascetur, non esse eumdem cum actu nostro : Christus natus est, qu

Scot. objiciunt adversarii Trident. sess. 6. cap. 6. et Araus. ean. 5. Sed Arausican. loquitur de dono gratiae corrigentis voluntatem ab infidelitate

DISTINCTIO XXVI.

QUAESTIO UNICA.

Fuit tempore Scoti opinio, spem non esse distinctam a fide et charitate. Probatur primo, quia haec pluralitas ponitur sine causa tum quia eodem tend

Alio modo posset dici (d), quod cum contingat excessive sperare bonum futurum, sicut patet in praesumente, et diminute, ut patet in desperante illa

Alio modo dicitur (f), quaere 8. quodlib. Henr. quaest. 15. quod spes distinguitur a charitate, licet habeant perficere eamdem potentiam, scilicet vol

Spem esse distinctam a fide et charitate. Probat de fide, quia hujus actus est credere, sed desiderare non est credere. De charitate prohat primo, qui

Contra viam istam (d) quae ponit desiderare actum spei, arguo quadrupliciter : Primo sic, desperans desiderat beatitudinem. Quod probatur, quia trista

Ad argumenta pro prima via quae videntur sequi rationem naturalem, responderi potest, quod hic est necessaria pluralitas. Et ad primam probationem in

Ad primum principale dico (i), quod nomina sunt imposita ad placitum. Unde spes potest imponi, et imposita est ad significandum talem passionem impres

Ad argumenta pro illa opinione, quae ponit charitatem in concupiscibili, et spem in irascibili, quae ponuntur ad probandum distinctionem irascibilis e

DISTINCTIO XXVII.

QUAESTIO UNICA.

In ista quaestione tria sunt videnda. Quia enim habitus manifestantur ex actibus, videndum est primo de illo actu, qui est diligere Deum super omnia,

cujus amans est participatio. Arguit contra singulos modos suo ordine singillatim.

Quantum ad istum (a) articulum dico, quod ratio objectiva actus charitatis et habitus, potest intelligi tripliciter. Vel prima, quae secundum se accep

De tertio articulo, (m) ponitur quod natura non sufficit ad actum istum sine habitu infuso. Primo, quia natura determinatur ad unum determinatur aut

Istae rationes (o) non cogunt. Prima non, quia exempla illa non ostendunt propositum: solum enim ostendunt, quod totum diligit magis bonum suiipsius,

ut docet 2. dist. 28. Ita omnes Scotistae, praeter Pitigian. qui conatur frustra Scot. in oppositum trahere, contra ejus expressa verba. Vide Scholium

Explicat duos modos amandi Deum supet omnia. Primus, appretiative seu extensive, id est, ut citius optandum esset omnia alia non esse, quam Deum non e

Datum esse praeceptum affirmativum de amando Deum super omnia, Deut. 6. Matth. 22. Si quaeras quando ligat hoc praeceptum 5 Doct. ait forte die Domini

De tertio (u) dico, sicut dictum est dist. 17. primi libri, esse acceptum Deo, in primo ubi supra,

Ad duo argumenta pro primo membro in articulo de objecto formali charitatis. Ad primum dico,

DISTINCTIO XXVIII.

QUAESTIO UNICA.

De secundo dico (d) quod sicut negatio conclusionis non necessario sequentis ex principio necessario, non arguit negationem principii, sed potest star

Quantum ad tertium dico, quod proximus est quilibet, cujus amicitia est grata dilecto, ut scilicet ab eo diligatur non enim debeo summe dilectum a m

DISTINCTIO XXIX.

QUAESTIO UNICA.

Quoad bona spiritualia, quae quis tenetur sibi et proximo velle, debet se plus aliis diligere est communis apud Doctores citatos. Suadetur ex inclin

DISTINCTIO XXX.

QUAESTIO UNICA.

Respondeo, inimicus potest considerari per se, id est, inquantum inimicus, et per accidens, inquantum homo. Primo modo dico, quod inimicus non est tan

Non posse nos velle mortem absolute inimico, quia consequenter vellemus in aeternum a Deo separatum possumus tamen ei velle mortem, ex suppositione

Sed loquendo (a) de alio intellectu praecepti, scilicet de actu positivo diligendi inimicum, posset dici, quod non tenetur quis aliquando elicere actu

DISTINCTIO XXXI.

QUAESTIO UNICA.

Primum dictum hujus litterae, fides et spes non manent in patria, probatur ex Heb. 11. et 1. Cor. 13. Ratio est, quia ibi essent frustra, quia ibi est

Viso de fide (g) et spe, quomodo evacuantur, videndum est de charitate, quomodo manet eadem in patria suppono enim quod haec sit ratio charitatis, s

Ad primum, reddit rationem disparitatis, quare charitas non excidit, fides et spes sic. Ad secundum, latentiam, seu esse non visum, non esse rationem

DISTINCTIO XXXII.

QUAESTIO UNICA.

Hic sunt tria videnda. Primo, quod Deus diligit omnia. Secundo, quod ille actus non est proprius alicui personae. Tertio, quod est unus actus, et in h

Diligere omnia non esse proprium alicui personae. Primo, si esset proprium Spiritui sancto et proprietas ejus, tunc non procederet necessario, vel Deu

Tertium patet (n), quia una est potentia, unum objectum primum, et habet unum actum infinitum adaequatum sibi. Nec oportet illum unum esse omnium, qua

DISTINCTIO XXXIII.

QUAESTIO UNICA.

Hic dicitur (a) quod Philosophus sensit partem negativam, alias insufficienter locutus est de virtutibus moralibus, quia ubicumque loquitur de virtuti

Haec opinio (e) improbatur viis similibus his, quae positae sunt ab eis pro ea. Et primo per Philosophum 1. Politicorum : Necesse est, inquit, princip

Praeterea (h), rationes adductae pro opinione ducuntur ad oppositum. Prima sic: voluntas est indeterminata, non tantum ad opposita, sed etiam in modo

Secunda ratio (n) ducitur ad oppositum sic, magis indiget disponi per virtutem habens actionem suam in potestate sua, quam non habens, quia non habens

Tertia ratio de moderatione passionum ducitur ad oppositum sic: Primo, quia in voluntate sunt passiones, secundum Augustinum 4. de Civit, cap. 5. et

Ad quaestionem (r) potest dici, quod licet voluntas sine habitu posset in actum rectum etiam moraliter bonum, nec tantum hoc, sed et intellectus potes

Solvendo objectionem contra id, quod asseruit dari virtutes morales in voluntate, dicit primo admitti posse habitus tales in Angelo in puris naturalib

Ad secundum, quamvis posset negari quod oportet omnem perfectionem nobilioris perfectibilis esse nobiliorem quacumque perfectione perfectibilis minus

Ad illud de principatu despotico et politico, dicitur quod Philosophus putavit conditionem naturae corruptae esse conditionem naturae institutae tam

DISTINCTIO XXXIV

QUAESTIO UNICA.

Ad quaestionem (b) dicit Henricus quodlib. 4. quaest. Ethicor. Trinitate, cap. cupiebat dissolvi et esse cum Christo. super Joan. homil, prima Cum sin

Aliter dicitur (1), quod convenit per virtutes agere recte, per dona expedite, et per beatitudines perfecte.

Aliter dicitur (m) quod oportet . aliquid disponere voluntatem, ut est mobilis a ratione recta, quod fit per virtutem, et aliud disponere eam, ut est

Sine assertione ponit Doctor non esse necessario admittendos alios habitus in via praeter virtutes intellectuales, morales et Theologales. Ratio natur

Notandum ulterius (c) quod sicut habitus in genere Qualitatis est quoddam genus intermedium, ita habet sub se multa intermedia, antequam veniat ad spe

DIST. XXXIV. QUAESTIO. UNIC.

His suppositis (m) de irascibili et concupiscibili, redeo ad virtutes, et dico quod proprius habitus perfectivus concupiscibilis, est temperantia, et

Ulterius ad videndum (o) de beatitudinibus, donis et fructibus, notandum est, quod tres virtutes morales acquisitae, scilicet fortitudo, temperantia e

Justitia vero (q) subdividenda est, propter ea quae sequuntur. Ubi sciendum est quod in ordine ad alterum potest aliquis primo recte se habere, commun

Beatitudines octo, de quibus Matth. 5. non distingui a virtutibus, sed esse easdem nominari vero beatitudines, quia ad beatitudinem disponunt, proba

De donis dico (s), quod ibi enumerantur quatuor virtutes cardinales : Prudentia per donum consilii I prudentia enim est habitus consiliativus, quia es

De fructibus dico (t) quod quidam illorum sunt virtutes secundum illam regulam, secundum quam enumeratae sunt in illo septenario quaedam autem sunt

DISTINCTIO XXXV.

QUAESTIO UNICA.

Solutio hujus (b) patet ex dictis. Sapientia quidem est habitus appetitivus, scilicet charitas, licet includat fidem tanquam praevium, sicut actus vol

DISTINCTIO XXXVI.

QUAESTIO UNICA. Utrum virtutes morales sint connexae ?

Quantum ad primum (b) dicitur sic : Philosophus 7. Ethic, cap. 1. dicit, in genere bonitatum vel malitiarum est distinguere quatuor gradus, quorum pri

Dicitur aliter (d) et melius, quod possibile est habitum quantumcumque perfectum in genere naturae acquiri ex actibus frequenter elicitis circa object

Quantum ad istum (g) articulum, concedo quod virtutes morales, nec secundum genera sua, quae communiter assignantur, Justitia, Fortitudo et Temperanti

Per hoc patet (h) ad quaedam tacta pro prima opinione, puta ad illud quod virtus potest obliquari hoc enim est falsum de virtute nam virtus non ob

(i) Secundus articulus habet duo dubia. Primum de connexione cujuslibet virtutis cum sua prudentia. Secundum de connexione omnium cum una prudentia.

Contra hoc arguitur (k), primo per Augustinum super illud Psal. 123. Forte vivos deglutissent nos. Hi sunt, qui vivi absorbentur, qui sciunt malum ess

Quantum (q) ad istum articulum, potest dici quod rectum dictamen simpliciter stare potest in intellectu absque recta electione illius dictati in volun

Aliud dubium (a) posset hic esse, si non necessario generetur simul habitus rectus intellectivus, et habitus bonus appetitivus, quia contingit bene di

Licet islud videatur (e) probabiliter dictum de distinctione scientiae practicae et prudentiae, tamen prudentia non solum est circa media ordinata ad

De tertio articulo (p), Augustinus contra Jul. lib. 4. c. 2. videtur dicere, quod non sunt verae et perfectae virtutes sine charitate et hoc probat,

28. q. 4. et omnes Scotistae. Est contra D. Thom. 1. 2. q. 63. art. 3. et 4. ubi Medina art. 3. temere asserit esse ingentem temeritatem negare morale

Quantum ad illum articulum (s) dico, sicut prius dictum est, virtutes morales non requirere Theologicas ad hoc, ut ipsae morales sint perfectae in spe

Quantum ad quartum articulum (t), dico quod virtutes Theologicae non sunt connexae inter se, sicut patet in patria, ubi manebit habitus et actus chari

DISTINCTIO XXXVII.

QUAESTIO UNICA.

Hic dicitur (b) quod sic, et ponitur talis modus: Lex naturae est lex descendens ex primis principiis notis in agibilibus talia sunt quaedam princip

Sed istae (c) expositiones (quae forte redeunt in idem) non videntur salvare propositum. Dispensare enim non est facere, quod stante praecepto liceat

In hac littera primum dictum, quod est de lege naturae stricte, est principium practicum ex terminis notum, vel conclusio evidenter, et necessario ex

Contra primum (h) istorum arguo, quia secundum Apostolum ad Rom. 13. Non adulterabis, non occides, et si quod est aliud mandatum, in hoc verbo instaur

Ad secundum, insinuat habenti scientiam unius Dei, non esse necessariam fidem de eodem, et secundum D. Thom. 2. 2. quaest, art. S. impossibile videtur

DISTINCTIO XXXVIII.

QUAESTIO UNICA. Utrum omne mendacium sit peccatum ?

In ista quaestione (b) tenetur communiter ab omnibus, quod ipsum mendacium est peccatum. Quod persuadetur ratione Augustini libro contra mendacium, st

Aliter dicitur (c) quod mentiri ex ratione sua dicit intentionem ma- Iam, quia intentionem decipiendi licet autem aliqui actus non includentes inten

Secundo, (f) videndum est quale peccatum sit mendacium, et licet distinguatur multiplex mendacium .ad propositum, tamen sufficit distinctio trimembris

Hic potest dici distinguendo (m), quod quaedam est persona perfecta in statu perfectionis exercendae, sicut Praelatus quaedam in statu perfectionis

Sed de illo (n) qui habet statum perfectionis acquirendae, non exercendae, videtur aliud dicendum, quia talis non videtur obligatus ad aliqua, quae su

Ad primum, excusat Abraham a mendacio, quia speravit Isaac resuscitandum. Ita August, serm. 72. de temp. et serm de oblat. Isaac. Ad secundum, non ess

Non esse excusandam Judith a mendacio. Hic videtur negare licitum usum aequivocandi sed eum licere quando injuste interrogaris, et respondere cogeri

Ad ultimum (d) de simulatione, dico quod aliquis potest simulare multipliciter : Uno modo, per aliqua signa probabilia, ostendendo se 1 habere aliqua

DISTINCTIO XXXIX.

QUAESTIO UNICA.

In ista quaestione primo videndum est de ratione juramenti et secundo ex hoc, quod perjurium est peccatum mortale tertio de distinctione juramenti

Sed hic (d) sunt duo dubia : Unum an deliberatio excuset a peccato mortali. Secundum, an adducens Deum in testem modo praedicto, ad aliquid quod credi

Quantum ad secundum dubium (e) dico, quod ille cui juratur, aut concipit ex lege positiva, vel ex consuetudine juramentum tanquam simpliciter assertiv

De tertio articulo dico (i), quod dictum humanum, vel est de praeteritis et praesentibus, quorum est determinata veritas vel de futuris, quorum veri

Ita Sylv. v. Juramentum 4. quaest. 1. Cajetau. 2. 2. quaest. 98. art. 2. et Summ. v. Perjurium 1. 2. Solo 8. de Just. quaest. 2. art. 3. con. 5. Navar

QUAESTIO UNICA.

Hic sunt duo videnda (b), quia ex duobus pendet gravitas legis alicujus in comparatione ad aliam, scilicet ex onere imposito et ex defectu remedii ad

Quantum (c) ad secundum articulum, dico quod passio Christi exhibita plus meretur de gratia credentibus eam jam exhibitam, quam ipsa, ut exhibenda, me

Ad primum concedo (f) quod si lex nova contineat omnia moralia, quae lex vetus, et addat alia, vel saltem addat aliquam explicationem aliquorum, ad qu

Scholium.

Refutat Richardum asserentem, quod eo casu non esset unus homo, nec plures ; rejicit etiam rationem D. Thomae, quia si unitas suppositi sufficit ad unitatem concreti, pluralitas ejus faceret plura concreta, et sic plures personae essent plures dii: secundum mentem Doctoris esset unus homo. Primo, quia ad multiplicationem concreti non sufficit multiplicatio formae, nisi multiplicentur supposita. Secundo, quia ly homo est terminus adjectivus respectu personae divinae, ex Scoto infra dist. 7. quaest. 1. et ideo numerari non potest nisi numeratis suppositis ; et si teneatur quod est terminus substantivus, adhuc erit unus homo, quia ad multiplicationem concreti substantivi, requiritur forma, et suppositi multiplicatio, et ideo tres personae non sunt tres creatores. Vide Doct. 1. d. 12.

Ad primum argumentum (b) dicitur, quod nec esset unus homo, nec plures. Sed contra, unum et multa sunt opposita immediate dividentia ens ; igitur a simili circa hoc, ens quod est homo, unum vel alterum est immediate verum, ut si est homo, necesse est quod sit unus homo vel plures, aliter non esset homo. Probatur etiam hoc per unum, et non unum, quae circa quodcumque includunt contradictionem, et non unum in ente est multa necessario. Aliter dicitur (c), quod esset unus homo ab unitate suppositi, sicut unus sciens, licet sciret plures scientias. Sed contra hoc est, quia tunc propter plurificationem suppositorum deberet plurificari tale concretum et natura, et ita plures personae divinae essent plures Dii. Ideoque dico (d) tertio modo, sicut dictum est d. 12. primi libri, quod Pater et Filius sunt unus spirator, non tamen unus spirans, sed duo spirantes: quaere ibi.

Ad aliud dico, quod sicut singularitas praecedit rationem suppositi, ita potest pluralitas naturarum stare in eodem supposito.