36

αὖθις περιγραφόμενοι τό ἀποτέλεσμα τῶν δύο τοῦ αὐτοῦ κατά φύσιν ἐνεργειῶν, τουτέστι τήν εἰς ἄλλους, (ἀνθρώπους) τῷ Σωτῆρι Θεῷ γιγνομένην θεοσημείαν· οἷον, τήν ἀνάστασιν, ἤ τήν ἀνάληψιν, ἤ τήν κάθαρσιν, ἤ τι τῶν τοιούτων τερατουργημάτων, ἐνέργειαν μίαν καί τήν αὐτήν ὑπάρχειν φασίν, οὐδ᾿ οὕτως εὐάφορμος ἐκείνοις ὁ λόγος. Οὐδέ γάρ μίαν ἴσμεν, ἀλλά καί πολλάς καί ἀπείρους τάς τοῦ Σωτῆρος θεοσημείας, περί ὧν φησιν ὁ θεολογικώτατος Ἰωάννης, Ἐάν γράφηται καθ᾿ ἕν, οὐδ᾿ αὐτόν οἶμαι χωρῆσαι τά γραφόμενα βιβλία τόν τῇδε κόσμον.

Ἔπειτα καί τοῖς ἐκτός γινομένοις, οὔτε ἐπ᾿ ἄλλου μέν τινος τῶν ὄντων, μή τί γε δεῖ λέγειν ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ ὑπέρ πάντα τά ὄντα Θεοῦ λόγου δι᾿ ἡμᾶς σαρκωθέντος, τήν οὐσιώδη παντελῶς ἐπιγινώσκομεν ὕπαρξιν· ἀλλ᾿ οἷς αὐτός ἐν αὐτῷ χαρακτηρίζεται φυσικοῖς ἰδιώμασι· ταυτόν δέ φάναι θελήσεσι φυσικαῖς καί ἐνεργείαις· ἤ οὕτω δ᾿ ἄν, καί τόν τέκτονα ζῶον ξυλουργόν, ἀλλ᾿ οὐ λογικόν, οὐδέ θνητόν· ὁρίσοιντο ἄν, τήν τούτου φύσιν ἐκ τοῦ θώκου τυχόν, ἤ τοῦ σκίμποδος, ἀλλ᾿ οὐ τῶν οὐσιωδῶς 0121 συνιστώντων αὐτήν ἰδιωμάτων γνωρίζοντες· ὅπερ κἄν ἐννοεῖν, ἀμαθές. Ὅθεν φύσει Θεόν καί ἄνθρωπον τόν αὐτόν κυρίως, οὐχ ἑτέρωθεν ὄντα διαγινώσκομεν, ἤ ἐκ τῶν θεϊκῶς ἅμα καί ἀνθρωπικῶς χαρκτηριζόντων αὐτόν, ἐμφύτων ἰδιωμάτων· τῆς τε θείας, ὡς 15Α_160 ἔφην, θελήσεως καί ἐνεργείας, καί τῆς ἀνθρωπικῆς τοῦ αὐτοῦ θελήσεως καί ἐνεργείας· αἷς, καί δι᾿ ὧν, ὅ ἦν καί γέγονεν ἐπισφραγίζει· θαυματουργῶν μέν ὑπέρ ἡμᾶς ὡς Θεός ἑκουσίως· πάσχων δέ δι᾿ ἡμᾶς ὁ αὐτός ἑκουσίως ὡς ἄνθρωπος· ὡς οὐκ ἄλλο τι παρά τῶν ἐξ ὧν, ἐν οἷς τε καί ἅπερ ἐστί γνωριζόμενος, οἷόν τι νόθον καί μεταίχμιον, ἤγουν τρίτον ἀποτέλεσμα, κατά τήν τῶν ἡμιόνων παράδειξιν· ὡς ἡ τῶν κενολόγων αἱρετικῶν μυθοπλαστία τερατολογεῖ, τοῦ εὐσεβοῦς ἀποσφαλεῖσα τῶν ἁγίων Πατέρων κηρύγματος ἀλλ᾿ αὐτά κατ' ἀλήθειαν κυρίως ὤν, τά ἐξ ὧν, καί ἐν οἷς κατ᾿ ἀλήθειαν κυρίως ἐστίν. Ἐκ θεότητος γάρ καί ἀνθρωπότητος, καί ἐν θεότητι καί ἀνθρωπότητι κατά φύσιν ὑπάρχων· Θεός φύσει καί ἄνθρωπος ἐστιν ὁ Χριστός· καί ἄλλο τό παράπαν οὐδέν.

Καί πῶς, φασί, Κύριλλος ὁ σοφός μέσην τινά τάξιν τῶν ἐπί Χριστοῦ φωνῶν διαγορεύει φρονεῖν, οὑτωσί πρός Ἀκάκιον γράφων· "Αἱ μέν γάρ εἰσι τῶν φωνῶν ὅτι μάλιστα θεοπρεπεῖς· αἱ δέ, οὕτω πάλιν ἀνθρωποπρεπεῖς· αἱ δέ μέσην τινά τάξιν ἔχουσι. Καί τί τοῦτο συμβαλεῖταί ποτ᾿ ἄν ἐκείνοις πρός τήν οἰκείαν ὑπόληψιν;" Οὐ γάρ ἐκ μεταβολῆς, ἤ ἀποβολῆς τῶν ἄκρων, θεότητός φημι τοῦ Χριστοῦ καί ἀνθρωπότητος· ἤ θείας τοῦ αὐτοῦ καί ἀνθρωπίνης θελήσεως καί ἐνεργείας, ἕτερόν τι μέσον, ἤγουν μεταίχμιον ἀποτέλεσμα, μηδετέρᾳ φύσει τῶν ἐξ ὧν ἐστι κοινωνοῦν· ἤ πάλιν, ἐνέργειάν τινα σύνθετον ὄντα κατ᾿ αὐτούς, ἤ ἔχοντα παραδίδωσιν ἐν τούτοις ἡμῖν ὁ διδάσκαλος, ἀλλ᾿ ὅτι ταῦτα μέν κυρίως ἐστί, τά ἐξ ὧν ἐστιν· οὐ διῃρημένως δέ ταῦτα κατονομάζεται· ὁμοῦ δέ, καί ἐν ταυτῷ τούτων ἑκάτερον, ὡς εἷς ὤν καί μόνος ὁ Χριστός.

Καί μαρτυρεῖ περί τούτων αὐτός ὑπαραπολογούμενος τῶν Ἀνατολικῶν ἐπισκόπων, καί γράφων πρός Ἀκάκιον οὕτως, "Οἱ δέ γε κατά τήν Ἀντιόχειαν ἀδελφοί, μερίζουσι μέν κατ' οὐδένα 15Α_162 τρόπον τά ἡνωμένα· διαιρεῖσθαι δέ μόναι διατείνονται τάς ἐπί τοῦ Κυρίου φωνάς· πρέπειν τε τάς μέν τῇ θεότητι αὐτοῦ, τάς δέ τῇ αὐτοῦ πάλιν ἀνθρωπότητι. Θεός γάρ ἐστιν ὁ αὐτός καί ἄνθρωπος· εἶναι δέ φασι καί ἑτέρας κοινοποιηθείσας τρόπον τινά, καί οἷον ἐπ' ἄμφω βλεπούσας· θεότητα καί ἀνθρωπότητα λέγω· οἷον τί φημι, αἱ μέν γάρ εἰσι τῶν φωνῶν ὅτι μάλιστα θεοπρεπεῖς, αἱ δέ οὕτω πάλιν ἀνθρωποπρεπεῖς· αἱ δέ μέσην τινά τάξιν ἔχουσιν, ἐμφανίζουσαι τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ Θεόν ὄντα καί ἄνθρωπον ὁμοῦ τε καί ἐν ταὐτῶ». δέδειχε τοιγαροῦν ἡμῖν ὁ διδάσκαλος, μέσην τάξιν εἶναι φωνῶν, οὐχ ἕτερόν