CAPUT XXXIV.

De Discretione.

A. Discretio est prudenter judicare inter creatorem et creaturam : quid sit creator, et quid creatura. Item, dijudicare, quid sit bonum, quid melius, et quid optimum : quid malum, quid pejus, et

quid pessimum : quantum bonum sit appetendum, et quantum malum sit detestandum. Item, quantam reverentiam debeat homo superiori, quantam clementiam inferiori et compassionem, et qua-

lem societatem aequali. Qualiter se debeat habere ad mortuos, qualiter ad vivos: qualiter ad praedecessores, et qualiter ad successores. Qualiter ad amicos, ut diligantur in Deo : et qualiter ad inimicos, ut diligantur propter Deum. Qualiter coram Deo occulte, et qualiter cum hominibus manifeste. Quae refectio carni, et quae spiritui impendenda sit. Quibus vestibus induendum. Quando comedendum, quando bibendum, quando abstinendum, et quantum, et a quibus cibis, Quando vigilandum, quando dormiendum : et quantum, et quamdiu. Quando orandum, quando flendum, et quando aliquod opus faciendum. Quomodo se habendum ad laudem, et quomodo ad reprehensionem. Quando loquendum, et quando tacendum : quantum, quibus de causis, cum quibus, quo loco, et quo tempore. Quando accipiendum, quando retinendum, et quantum largiendum : et quantum, et quibus, et quo tempore. De omnibus his ordinate, et prudenter dijudicare, est vera discretio .

Haec virtus est magistra omnium virtutum, statuens omnibus modum et ordinem. Ubi autem discretio non est, ibi charitas non servat ordinem : quid primo, quid postremo diligendum est : nec modum, quid minus, quid amplius diligendum sit, novit. Neque ibi. ordo servatur, teste D. August imo : " Ubi, inquit, nimium servatur humilitas, regentis frangitur auctoritas. Ibi obedientia caeca et stulta est, cum etiam in malis credit obediendum esse. Ibi. etiam largitas nimium se effundit, cum histrionibus sine necessitate datur. Ibi timor in desperationem dejicitur, spes in praesumptionem convertitur. Ibi justitia nimiam severitatem demonstrat. Ibi patientia, misericordia, mansuetudo, benignitas, bonitas, injusta dissimulat. Ibi religio dissolvitur, veritas falsificatur, castitas violatur, ma-

turitas levis efficitur, constantia permutatur. "

Haec virtus ex defectu aliarum virtutum crescit. Cum enim homo saepe cadit de humilitate in superbiam vel vanam gloriam, de charitate in invidiam, de patientia in iram, de mansuetudine in rancorem, de fervore in teporem, de castitate in carnalem concupiscentiam, de amore paupertatis in avaritiam, de pace in turbationem, de unione in discordiam, de obedientia in rebellionem, de maturitate in levitatem, de religione in dissolutionem, de taciturnitate in loquacitatem vel detractionem, de spirituali amore in carnalem, de spe in praesumptionem, de justo timore in humanum et servilem, de justitia in severitatem, de misericordia in mollitiem, de constantia in mobilitatem, de veritate in falsitatem, tunc primum fit cautior ad cavendum, et sollicitior, et in omnibus discretior.

B. Ad veram discretionem nos inducere debet et potest assidua lectio et meditatio in Scripturis : continua investigatio de sanctorum exemplis: frequens consilium a viris discretis, juxta illud: Consilium semper a sapiente perquire . Unde Dominus ad Paulum: Surge, et ingredere civitatem, et dicitur tibi quid te oporteat facere . Similiter misit leprosos dicens : Ite, ostendite vos sacerdotibus : ''non tantum uni, sed pluribus: ut si unus minus sit discretus, alter discretior perquiratur.

C. Argumentum verae discretionis habet, qui omnia facta sua cum consilio discretorum pertractat. Quos si semper habere non potest, singula opera sua et negotia, in conscientia sua coram Deo, cum vera discretione et matura deliberatione discutit: juxta illud: Fili, sine consilio nihil facias, et post factum non poenitebis . Nec tamen in hoc conscien- tiae suae semper credat, nisi Scripturae manifestum testimonium habeat: nec Scripturam Ad sensum suum aliquatenus retorqueat, sed sensum suum Scripturae conformet.

D. Argumentum indiscrotionis habet,

quijejuniis vigiliis, oratiouibus, discipli nis, et lacrymis, supra vires laborat: brevi tempore se destruens, ut pluribus annis in servitio Dei inutilis fiat. Seri, heu! pauci, sunt homines hujus temporis, qui in hujusmodi excedunt.

E. Argumentum falsae discretionis habet, qui volens cavere destructionem sui corporis, nihil eorum negligit quae commoda sunt corpori, dicens Domino : Fortitudinem meam ad te custodiam : ei spiritus interim sine spirituali cibo deficit et tabescit: qui sine labore nullatenus haberi potest. Unde D. Augustinus : " Dum infirmitatem nostrae carnis timemus, salutem animae negligimus. " Quia caro, si delicate nutritur, occidit spiritum : teste 1), Augustino : " ''Sicut tinea lanam devorat et ligna, faenum et stipulam ignis comburit : ita delicata caro animam concremat, et consumit. Talis non cogitat, quod tandem caro destruetur, etiam si omni commodo frueretur. Sicut saeculares omnem corpori voluptatem impendentes, non magis Deo serviunt, sed frequentius infirmantur. Melius est autem viventem spiritum, gratia repletum esse in corpore languido, quam spiritum languidum vel mortuum osse in corpore sano . "