1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

 40

 41

 42

 43

 44

 45

 46

 47

 48

 49

 50

 51

 52

 53

 54

 55

 56

 57

 58

 59

 60

 61

 62

 63

 64

 65

 66

 67

 68

 69

 70

 71

 72

 73

 74

 75

 76

 77

 78

 79

 80

 81

 82

 83

 84

 85

 86

 87

 88

 89

 90

 91

 92

 93

 94

 95

 96

 97

 98

 99

 100

 101

 102

 103

 104

 105

 106

 107

 108

 109

 110

 111

 112

 113

 114

 115

 116

 117

 118

 119

 120

 121

 122

 123

 124

 125

 126

 127

 128

 129

 130

 131

 132

 133

 134

 135

 136

 137

 138

 139

 140

 141

 142

 143

 144

 145

 146

 147

 148

 149

 150

 151

 152

 153

 154

 155

 156

 157

 158

 159

 160

 161

 162

 163

 164

 165

 166

 167

 168

 169

 170

 171

 172

 173

 174

 175

 176

 177

 178

 179

 180

 181

 182

 183

 184

 185

 186

 187

 188

 189

 190

 191

 192

 193

 194

 195

 196

 197

 198

 199

 200

 201

 202

 203

 204

 205

 206

 207

 208

 209

 210

 211

 212

 213

 214

 215

 216

 217

 218

 219

 220

 221

 222

 223

 224

 225

 226

 227

 228

 229

 230

 231

 232

 233

 234

 235

 236

 237

 238

 239

 240

 241

 242

 243

 244

 245

 246

 247

 248

 249

 250

 251

37

(84) καί τούτων γνώμας ἐρευνᾶς καί βουλάς ἐξευρίσκειν καί πράξεις τε καί λογισμούς ἐξιχνιάζειν πλέον, ἐπεί καί κρίσις μένει με καί δοῦναι μέλλω λόγους, ἀνθ᾿ ὧνπερ ἡμαρτήκασιν, οὕς ἔγωγε ποιμαίνειν λόγοις ἀρρήτοις τοῦ Θεοῦ πάντως ᾑρέθην μόνος. Ἕκαστος γάρ κριθήσεται καί λόγους πάντως δώσει, ὧν ἔπραξεν αὐτός, εἴ τι χρηστόν ἤ φαῦλον, ὑπέρ ἑκάστου λόγον δέ μόνος ἐγώ παρέξω˙ καί πῶς σωθῆναι βούλομαι ἤ πῶς ἐλεηθῆναι, ὁ μηδέ κἄν ὑπέρ ἐμῆς μιᾶς ψυχῆς ἀθλίας ἔχων ὅλως ἐνδείξασθαι ἔργον πρός σωτηρίαν; Καί γάρ, πληροφορήθητι, οὐκ ἔχων, ὅ,τι φράσσω, οὐδέ γάρ ἔπραξά ποτε ἔργον μικρόν ἤ μέγα, δι᾿ οὗ καί μέλλω σῴζεσθαι πυρός τοῦ αἰωνίου. Ἀλλ᾿ ὦ φιλάνθρωπε Σωτήρ, εὔσπλαγχνε, ἐλεήμων, θείαν μοι δός τῷ ταπεινῷ δύναμιν, ὥστε λόγῳ, οὕς δέδωκάς μοι ἀδελφούς, ποιμαίνειν ἐν συνέσει, καθοδηγεῖν ἐπί νομάς τῶν νόμων σου τῶν θείων καί ἀνασῴζειν εἰς μονάς τῆς ἄνω βασιλείας σώους, ἀπήμονας, φαιδρούς τῶν ἀρετῶν τῷ κάλλει, ἀξίους τε προσκυνητάς τοῦ φοβεροῦ σου θρόνου˙ κἀμέ δέ τόν ἀνάξιον προσλαβοῦ ἐκ τοῦ κόσμου, εἰ καί κατάστικτον πολλαῖς ἁμαρτιῶν αἰκίαις, ἀλλ᾿ ὅμως λάτριν ἅμα σόν καί ἀχρεῖον οἰκέτην, καί τοῖς χοροῖς τῶν ἐκλεκτῶν, οἷς κρίμασι γινώσκεις, συγκαταρίθμησον ὁμοῦ μετά τῶν μαθητῶν μου, ἵν᾿ ἅμα πάντες βλέπωμεν τήν δόξαν σου τήν θείαν καί τῶν ἀφράστων σου, Χριστέ, ἀγαθῶν ἐντρυφῶμεν. Σύ γάρ εἶ ἡ ἀπόλαυσις, ἡ τρυφή καί τό κλέος τῶν ἀγαπώντων σε θερμῶς εἰς αἰῶνας αἰώνων˙ ἀμήν.

ΙΕ'.

Ὅπως βλέπων τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἐνηργεῖτο ὑπό τοῦ Παναγίου Πνεύματος, καί ὅτι τό Θεῖον ἐντός καί ἐκτός ἐστι τοῦ παντός, ἀλλά καί ληπτόν τε καί ἄληπτον τοῖς ἀξίοις, καί ὅτι οἶκος ∆αυίδ ἡμεῖς ἐσμεν, καί ὅτι εἰς πολλά γινόμενος ὁ Χριστός καί Θεός ἡμῶν μέλη εἷς ἐστι καί ὁ αὐτός καί μένων ἀμέριστος. (85)

Ἀποκαλυπτομένου σου, ∆έσποτα τῶν ἁπάντων, καί δόξαν τοῦ προσώπου σου τρανότερον δεικνύντος ὅλος τρόμῳ συνέχομαι ἄνωθεν καθορῶν σε, ὡς ἐφικτόν ἐστιν ἐμοί, τῷ ταπεινῷ τήν φύσιν, καί φόβῳ συνεχόμενος ἐκπλήττομαι καί λέγω˙ Ὑπέρ κατάληψιν ἐμήν πάντα τά σά, Θεέ μου, καί γάρ εἰμι ἀκάθαρτος, ἀνάξιος εἰς ἅπαν τοῦ βλέπειν σε, τόν καθαρόν καί ἅγιον ∆εσπότην, ὅν εὐλαβοῦνται ἄγγελοι καί λειτουργοῦσι τρόμῳ,