Acta Francisci Pp. 883

verumque locum non agnosceremus, ac iniuria ex iis id quaereremus, quod earum tenuitas praestare non posset.

v. universaLis Communio

89. Huius mundi creaturae bonum sine domino considerari non pos-

sunt: « Tua sunt, Domine, qui amas animas » ( Sap 11, 26). Hoc posito, nobis

persuaderi debet, cum ab eodem Patre creati simus, nos omnes universi

partes invisibilibus vinculis vinciri et quandam efficere universalem fami-

liam, praestabilem quandam communionem, quae ad sacram observantiam,

amabilem humilemque nos compellit. Memorare cupimus « tam arte Deum

circumiacienti mundo nos sociare, ut solum, in solitudinem conversum, mor-

bus unicuique habeatur, atque quampiam amissam speciem veluti quandam

amputationem conqueri possimus ».67

90. Hoc non sibi vult omnia viventia inter se aequari et homini pecu-

liare illud bonum demere, quod eadem opera formidandam responsalitatem

complectitur. Ne consecrationem quidem terrae sibi vult, quae nos officio

cooperationis cum ea et tutelae item ipsius debilitatis exuit. Haec cogitata

novas inaequalitates efficient ad realitatem vitandam, quae nos interrogat.68

Animadvertitur nonnumquam ardor personae humanae quodvis privilegium

negandi, atque pro aliis speciebus decertatur, quod non efficimus tuendae

inter homines paris dignitatis gratia. Verum quidem est dandam esse ope-

ram ne alia viventia inconsulto tractentur. At potissimum permovere nos

debent permagnae iniquitates quae inter nos sunt, quandoquidem toleramus

nonnullos digniores considerari quam alios. Non iam animadvertimus quos-

dam in ignobilem miseriam delabi, nulla reali data progrediendi facultate,

dum alii nesciunt quidem suis de bonis quid faciant; sua coniecta de praes-

tantia gloriantur atque talis est eorum bonorum profusio, quae sine orbis

eversione dilatari non possit. Admittere re pergimus nonnullos se ceteris

putare humaniores, proinde quasi ortu maioribus iuribus fruantur.

91. Sensus intimae coniunctionis cum reliquis naturae rebus germanus

esse non potest, si eodem tempore in corde desunt lenitas, miseratio atque

in homines sollicitudo. Patet incongruentia illius qui adversus animalium pe-

riturorum commercium pugnat, sed pro personarum commercio indifferens

est, pauperes neglegit, vel est promptus ad alium hominem, sibi ingratum,

67 Adhort. ap. Evangelii gaudium (24 Novembris 2013), 215: AAS 105 (2013), 1109. 68 Cfr BenediCtus xvi, Litt. enc. Caritas in veritate (29 Iunii 2009), 14: AAS 101 (2009), 650.