PG23A

Quicumque enim / intellectus / intelligit unum / simplicit- / post aliud, est quandoque in potentia vel in habitu, nam dum considerat primum, vel omnino secundum ignorat et sic est in potentia respectu eius, vel scit quidem sed non considerat, et sic est in habitu. Si vero actu considerat, iam simul utrumque considerat et non unum post aliud. Divinus autem intellectus nunquam est nec in potentia nec in habitu.

Non igitur considerat unum post aliud, sed omnia quae quandocumque cognoscit simul intuetur. Praeterea # non enim differunt # secundum # coniungens # quia eas # in qua omnia videntur, sicut in speculo perfecte viso videntur omnia quae in speculo apparent # cum # quae omnia sibi subiicit # esse # ex # quae cognoscit # ex hoc autem ulterius ostenditur quod non est in eo habitualis scientia, nam / ex hoc autem ulterius ostenditur quod non est in eo habitualis scientia. Huiusmodi enim scientia aliquam variationem habet: non enim similiter se habet intellectus habitu cognoscens. Frustra autem esset habitus qui nunquam prodiret in actum. Si igitur divina cognitio est omnino variationis expers, habitualis cognitio in eo locum non habet. Deus # dum quaedam # potentia # actu # tantum # cognoscens # quam sua operatio # in habitu dee- # habit- # optimum entium # sui intellectus # ultimum # essentia autem dei et eius intellectus non potest nisi secundum ultimum et completum actum esse, cum ipse sit perfectissime ens.