Acta Francisci Pp. 351

recusare: pars est postulatorum quibus renuntiare amor non potest, « ideo

homo tenetur […] ut […] aliis delectabiliter convivat ».108 Cotidie « in alterius

vitam cum ingredimur, etiam cum nostrum est, suavitas requiritur quae

non invadit, quae fiduciam renovat et obsequium. […] Amor, quo interior

altiorque, eo plus libertatis servandae postulat atque facultatem exspectandi

ut alius ianuam aperiat cordis sui ».109

100. Ut quis ad alterum vere conveniendum se disponat, eum amabiliter

contueri debet. Hoc facere non possumus cum deteriora usque cernimus,

quae alterius pravis moribus erroribusque lumen afferant, propriae infir-

mitatis tegendae causa. Conspectus amabilis nobis permittit ne tantopere

consideremus alterius limites, et hoc modo possumus eum tolerare atque

coniungi communi proposito, quamvis inter nos dissimilitudines vigeant.

Amor amabilis vincula generat, nexus colit, novas rationes reperit, solidam

constituit socialem necessitudinem. Hoc modo se tuetur ipse, quia si con-

scientia societatis deest, in alios deditio sustineri non potest, unusquisque

quaerit tandem unice propriam convenientiam atque conviventia non datur.

Persona societati infensa credit alios vivere ut eius necessitatibus satisfaciant

et cum id faciunt suum tantummodo adimplere munus. Non datur igitur

locus amabilitati amoris eiusque sermonis. Qui amat, verba adhortationis

valet dicere quae corroborant, quae vim offerunt, quae consolantur, quae

concitant. Videamus, exempli gratia, quaedam verba quae Iesus quibusdam

dicebat: « Confide, fili » ( Mt 9, 2). « Magna est fides tua! » ( Mt 15, 28). « Surge! »

( Mc 5, 41). « Vade in pace! » ( Lc 7, 50). « Nolite timere! » ( Mt 14, 27). Non

sunt verba quae humiliant, quae affligunt, quae irritant, quae contemnunt.

In familia oportet ut discamus hunc amabilem Iesu sermonem.

Magnanimitas

101. Pluries diximus ad alios amandos oportere ut unusquisque antea se

ipsum amet. Tamen, ad huius hymni sensum caritas « non est ambitiosa » vel

« non quaerit, quae sua sunt ». Haec sentientia etiam alio in textu adhibetur:

« Non, quae sua sunt, singuli considerantes, sed et ea, quae aliorum » ( Philp

2, 4). Hoc aperte Sacra Scriptura dicente, oportet vitari ut principatus pro-

prio amori tribuatur, quasi nobilior quam sui ipsius sit donum erga alios.

Quaedam praestantia amoris erga se ipsos intellegi potest veluti condicio

108 tHomaS aquinaS, Summa Theologiae II-II, q. 114, art. 2, ad 1. 109 Catechesis (13 Maii 2015): L'Osservatore Romano, 14 Maii 2015, p. 8.