41. De Caritate.

1. Christe rex, vita, lux, via et veritas,
Qui cuncta regis et gubernas omnia,
Da nobis pacem et veram concordiam
Caritatemque insuper haec omnia,
Quae sola regnat perfecta cum Domino.

2. Fides cessabit atque spes in ultima,
Caritas vero manebit cum Domino,
Ipsa est namque, quae opprimit vitia,
Ipsa est virtus, quae depellit omnia,
Justos exaltat ad coelorum limina.

3. Omnia bona antecedit caritas,
Malorum radix sola est cupiditas,
Qui vult perfecte vivere cum Domino,
Relinquat malum diligatque proximos
Ex vera fide et corde purissimo.

4. Dum vivi sumus et sani in corpore,
Sic festinemus emendare vitia,
Terrena lucra vehementer spernere,
Amare Deum, diligere proximum,
Ut consequamur sempiternam requiem.

5. Consideremus divitis duritiam
Et admiremus Lazari pauperiem
Metuamusque hominis perfidiam:
Homo despexit, dilexerunt bestiae,
Canesque muti delingebant ulcera.

6. Nos quasi fratres diligamus invicem,
Quia, qui odit, compar est diabolo,
Deceptor fratrum, detractor aut invidus
Non erit concors cum justis in requiem,
Nisi hic prius agat poenitentiam.

7. Dives et pauper mutaverunt gloriam,
Dives in igne, pauper in sublimia,
Infelix dives descendit in foveam,
Mendicus vero conscendit in gloriam
Inter sanctorum candidata agmina.

8. Reliquit dives mansionem splendidam,
Post mortem vero sumpsit sibi igneam,
Amavit auram et vestem purpuream,
Idcirco jacet nudus in incendio
Nullumque ibi recipit auxilium.

9. Mors repentina antecedit miseros
Et peccatores recludit in carcerem,
Ibi sunt vermes draconesque pessimi
Ad devorandum illorum cadavera,
Qui perseverant in sua perfidia.
10. Heu quam magnus dolor instat reprobis,
Quam fortis poena subsequitur impios,
Qui pro peccatis hie non fundunt lacrimas,
Sed cum dolore stridoreque dentium
Amara erit illa poenitentia.
11. Gaudent potentes, dum adquirunt munera,
Mendici dolent prae famis inopia,
Post finem vero divites in tartara,
Qui consumpserunt orphanorum lacrimas,
Pauperes autem pergunt ad sublimia.

12. Terrena lucra damna sunt perpetua,
Adquirunt aurum et demergunt miseros,
Avari semper argentum desiderant,
Cujus aerugo erit in testimonium
Illis, qui servant mammona in sacculis.

13. Brevis est hujus saeculi calamitas,
Infelix nimis, caduca et fragilis,
Velut ut umbra fugit ante oculos,
Ducit ad poenam sibi consentaneos,
Mergit in ignem et mortis caliginem.

14. Beatus Victor, Christi martyr inclitus,
Pro cujus laude hodie conjunximus,
Sit intercessor apud pium judicem,
Ut mereamur percipere gloriam
Et in futuro triumphale praemium.