44

Ὡραίων ὡραιότερος τότε ἀποτελοῦμαι, πλουσίων πλουσιώτερος καί δυνατῶν ἁπάντων ὑπάρχω δυνατώτερος καί βασιλέων μείζων καί τιμιώτερος πολύ τῶν ὁρωμένων πάντων, οὐχί τῆς γῆς καί τῶν τῆς γῆς, ἀλλά καί οὐρανοῦ δέ καί πάντων τῶν ἐν οὐρανῷ, τόν πάντων ἔχων κτίστην, ᾧ πρέπει δόξα καί τιμή νῦν καί εἰς τούς αἰῶνας˙ ἀμήν.

ΙΖ'.

Ὅτι ὁ φόβος γεννᾷ τήν ἀγάπην, ἡ δέ ἀγάπη ἐκριζοῖ τόν φόβον ἀπό τῆς ψυχῆς καί μένει μόνη ἐν αὐτῇ, Πνεῦμα Θεῖον οὖσα καί Ἅγιον. (96)

Πῶς ὑμνήσω, πῶς δοξάσω, πῶς ἀξίως εὐφημήσω τόν πολλά παραδραμόντα ἁμαρτήματα Θεόν μου; Πῶς εἰς ὕψος ὅλως βλέψω, πῶς τούς ὀφθαλμούς διάρω, πῶς ἀνοίξω στόμα, Σῶτερ, πῶς τά χείλη μου κινήσω; Πῶς ἐκτείνω μου τάς χεῖρας πρός τοῦ οὐρανοῦ τό ὕψος, ποίους λόγους δέ ἐφεύρω, ποῖα ῥήματα προσάξω; Πῶς λαλῆσαι δέ τολμήσω, πῶς τήν ἄφεσιν αἰτήσω τῶν ἀμέτρων μου πταισμάτων, τῶν πολλῶν πλημμελημάτων; Ὄντως ἔπραξα γάρ ἔργα ὑπέρ ἅπασαν συγγνώμην! Οἶδας ἅπερ λέγω, Σῶτερ, πᾶσαν φύσιν ὑπερέβην παρά φύσιν ἔργα πράξας˙ τῶν ἀλόγων ὤφθην χείρων, πάντων ζῴων ἐναλίων, (97) πάντων τε κτηνῶν χερσαίων, ἑρπετῶν τε καί θηρίων ἐγενόμην ὄντως χείρων παραβάς τάς ἐντολάς σου ὑπέρ τήν ἀλόγων φύσιν. Τό οὖν σῶμά μου μολύνας καί ψυχήν καταρρυπώσας πῶς ὀφθῶ σοι, πῶς σε βλέψω, ὅλως πῶς τολμήσω στῆναι πρό προσώπου σου, ὁ τάλας; Πῶς μή φεύξομαι σήν δόξαν