45

καί τό φῶς τό ἀπαστράπτον τοῦ Ἁγίου Πνεύματός σου; Πῶς δέ μόνος οὐ χωρήσω πρός τό σκότος, ὁ τοῦ σκότους ἔργα πραξας, καί Ἁγίων χωρισθήσομαι πληθύος; Πῶς ἀνέξομαι φωνῆς σου ἐκπεμπούσης με εἰς σκότος, ὁ ἐντεῦθεν ἐκ τῶν ἔργων φέρων μου τήν καταδίκην; Φρίττων ὅλος, τρέμων ὅλος, ὅλος φόβῳ καί ἐκπλήξει συνεχόμενος βοῶ σοι˙ Οἶδα, Σῶτερ, ὅτι ἄλλος ὡς ἐγώ οὐκ ἔπταισέ σοι, οὐδέ ἔπραξε τάς πράξεις, ἅσπερ ἔπραξα ἐγώ ὁ τάλας, καί παραίτιος καί ἄλλοις ἐγενόμην ἀπωλείας. Ἀλλά τοῦτο πάλιν οἶδα, (98) τοῦτο πέπεισμαι, Θεέ μου, ὡς οὐ μέγεθος πταισμάτων, οὐχ ἁμαρτημάτων πλῆθος, οὐδέ πράξεων αἰσχρότης ὑπερβήσεται ποτέ σου τό φιλάνθρωπον καί μέγα, μᾶλλον δέ ὑπέρ τό μέγα, ὑπέρ λόγον, ὑπέρ νοῦν τε ἔλεος, ὅπερ πλουσίως πρός τούς πταίοντας ἐκχέεις καί θερμῶς μετανοοῦντας, καί καθαίρεις καί φωτίζεις καί φωτός ποιεῖς μετόχους, κοινωνούς θεότητός σου, ὁμιλεῖς καί συλλαλεῖς τε ὥσπερ φίλοις σου γνησίοις˙ ὤ χρηστότητος ἀπείρου, ὤ ἀγάπης ἀνεκφράστου! ∆ιά τοῦτο καί προσπίπτω καί θερμῶς ἀναβοῶ σοι˙ ὡς τόν ἄσωτον ἐδέξω καί τήν πόρνην προσελθόντας, οὕτως δέξαι με, οἰκτίρμον, ἐκ ψυχῆς μετανοοῦντα, καί δακρύων μου ῥανίδας ὡς πηγάς ἀεί βλυζούσας λογισάμενος, Χριστέ μου, πλῦνον ἐν αὐταῖς ψυχῆς μου, πλῦνον καί τοῦ σώματός μου