Acta Francisci Pp. 355

112. Primum dicitur « omnia suffert » ( panta stegei). Alia est res quam « non

cogitat malum », quia haec notio cum usu sermonis nectitur; significare potest

"silentium servare" de malo quod aliae personae insidere potest. Postulat ut

iudicium coerceatur, inclinatio ad duram et implacabilem condemnationem

inferendam contineatur. « Et nolite condemnare et non condemnabimini »

( Lc 6, 37). Licet nostro consueto linguae usui sit contraria, Verbum Domini

a nobis poscit: « Nolite detrahere alterutrum, fratres » ( Iac 4, 11). Cum quis

alterius imaginem delere studet, propriam fortiorem reddere vult, suam ira-

cundiam invidiamque emittere vult, praetermisso damno quod datur. Pluries

obliviscimur calumniam magnum posse peccatum constituere, veram erga

Dei offensionem, cum graviter affligit bonam aliorum famam, detrimentum

eis afferens, cui difficulter medetur. Hanc ob rem Verbum Dei severe de

lingua agit, dicens: « universitas iniquitatis » quae « maculat totum corpus et

inflammat rotam nativitatis » ( Iac 3, 6); est « inquietum malum, plena veneno

mortifero » ( Iac 3, 8). Si « in ipsa maledicimus homines, qui ad similitudinem

Dei facti sunt » ( Iac 3, 9), amor nempe imaginem curat aliorum, cum comitate

illa, quae usque ad servandam bonam famam inimicorum ducit. In divina

lege defendenda numquam est obliviscendum quod requirit amor.

113. Coniuges qui se amant et sibi mutuo tradunt, alter de altero bene

loquuntur, bonam coniugis partem ostendere contendunt ultra debilitates

et errores. In quovis casu, silentium servant ne imaginem alterius laedant.

Quod non est tantum externum quiddam, sed ex interiore parte manat. Ne-

que est animi candor illius qui difficultates et debilitates alterius videre non

vult, sed est prospectus amplitudo illius qui istis debilitatibus erroribusque

proprium tribuit locum; memorat eiusmodi pravitates dumtaxat esse par-

tem, non totam alterius personam. Aliquid ingrati necessitudinis non totam

necessitudinem complectitur. Possumus igitur plane accipere nos omnes

complicatam esse mixturam lucis et umbrarum. Alter non est tantummodo

ille qui mihi taedio est. Multo plus est quam hoc. Quapropter non postulo ut

ipsius amor consummatus sit eiusdem aestimandi gratia. Me ut est valetque

amat, pro limitibus suis, sed eo quod eius amor est imperfectus, hoc non

secum fert eum fictum esse et inanem. Verus est, sed finitus atque terrenus.

Quocirca, si nimis postulo, aliquo modo efficit ut id intellegam, propterea

quod neque partem alicuius divini agere neque omnibus necessitatibus meis

inservire poterit. Amor una cum imperfectione vivit, huic ignoscit, et prae

limitibus personae amatae silere studet.