PG27A

Vel # tempori # alio # sed ordo circumferentiae # quae tempori convenit, ex quo contingit quod aliquid / parti / est parti temporis praesens, non autem toti, sed respectu alterius praeteritum vel futurum.

Solum # in # virtute. Et haec cognitio,/ unde # nobis # et in / vel / suis # cognoscit / videt / solum esse # nec tamen / est eius / aliqua cognoscit nisi per essentiam suam, nam # quocumque modo res # multis # inquantum # cognoscere autem non entia esse non entia est / eiusdem rationis / eodem modo sicut / cognoscimus / cognoscuntur / entia esse entia, cum affirmatio virtute contineat: scito enim quod homo animal est, haberi potest quod non est lapis. Unde negativa non nisi per affirmativam concludi potest.

Et / ro. IV, qui vocat ea quae non sunt tanquam ea quae sunt.

Sic / deo singularium notitiam adesse quod ea universaliter tantum cognosceret, si modus ad rem cognitam referatur: sic enim # tali # quod quidem asserere conantur / per hoc / ex duobus. Quorum unum est quod cognitio singularis prout est singulare, non potest esse nisi per potentiam quae non omnino accipiat formam denudatam a conditionibus materialibus. Hoc autem competit soli potentiae utenti organo corporali, quod in deo dici non potest.

Aliud est quia singulare, quod temporis variationi subiacet, non potest, ut videtur, cognosci in sua singularitate et prout est hic et nunc, nisi / intellectu intell- / potentia temporali successione accipiente hoc nunc esse et posterius non esse. Quae quidem ex dictis patet efficaciam non habere, cum ostensum sit deum per suam / essentiam / immaterialem essentiam, quae tamen est omnium materialium similitudo, omnia etiam materialia cognoscere, et in sua invariabili aeternitate / omne / totum temporis cursum cognoscere. Si vero universalitatis modus ad cognoscentem