47

καί τῶν δένδρων πάντων σπέρμα κατά γένος ἐν ἑκάστῳ˙ ὁ δέ φόβος σου καί ἄνθος ξένης φύσεως δεικνύει καί καρπόν ὁμοίως ξένον καί ἀλλότριον ἐκείνου. Ἔστι γάρ ὁ φόβος φύσει κατηφείας πεπλησμένος καί τούς τοῦτον κτησαμένους ἀενάως σκυθρωπάζειν ἀπεργάζεται ὡς δούλους, ὡς πολλῶν πληγῶν ἀξίους, ὡς ἐλπίζοντας καθ᾿ ὥραν ἐκτομήν τήν τοῦ θανάτου καί τό δρέπανον ὁρῶντας (101) καί τήν ὥραν ἀγνοοῦντας καί μή ἔχοντας ἐλπίδα, μήτε μήν πληροφορίαν συγχωρήσεως τελείας, ἀλλά τρέμοντας τό πέρας, ἀλλά φρίττοντας τό τέλος ὡς ἀμφίβολον τῆς δίκης περιφέροντας ἐκείνης τήν ἀπόφασιν, Θεέ μου. Τό γοῦν ἄνθος, ὅπερ φέρει, ἄφραστον τῷ εἴδει πέλει, ἀφραστότερον τῷ τρόπῳ˙ ἐξανθοῦν γάρ καθορᾶται, ἀποκρύπτεται δ᾿ εὐθέως, ὅπερ φύσεως οὐκ ἔστιν, ἀλλ᾿ οὐδέ ἀκολουθίας, ὑπέρ φύσεως δέ φύσιν, πᾶσαν φύσιν ὑπεραῖρον. Τέως δείκνυται ὡραῖον ἄνθος ὑπέρ πάντα λόγον καί ἁρπάζει πρός τήν θέαν τήν ἐκείνου ὅλον νοῦν μου, μηδενός ἐῶν μεμνῆσθαι, ἅ παρέχειν οἶδε φόβον, ἀλλά λήθην τούτων πάντων ἀπεργάζεταί μοι τότε καί ἀφίπταται συντόμως. Τό δέ δένδρον τό τοῦ φόβου πάλιν ἄνθους ἔστι δίχα, καί λυποῦμαι καί στενάζω καί πρός σέ θερμῶς κραυγάζω καί τό ἄνθος πάλιν βλέπω (102) ἐν τοῖς κλαδοις τοῖς τοῦ δένδρου καί τό ὄμμα, ὦ Χριστέ μου,