49

Πῶς, εἰπέ μοι, ἔξω κόσμου ἡ ἀγάπη ταῦτα βάλλει, ἤθελον σαφῶς εἰδέναι. Ἄφραστα, ὡς εἶπον, ταῦτα, ὅμως πρόσεχε καί λέξω˙ Πνεῦμα Θεῖον ἡ ἀγάπη, παντουργόν φῶς καί φωτίζον, πλήν οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου, οὐδέ ὅλως τι τοῦ κόσμου, οὐδέ κτίσμα˙ ἄκτιστον γάρ καί κτισμάτων πάντων ἔξω, ἄκτιστον κτιστῶν ἐν μέσῳ. Νόει ἅ σοι, τέκνον, λέγω! (104) Ἔστι γάρ κεχωρισμένον, τό δέ ἄκτιστον οὐδέπω κτίσμα δέχεται γενέσθαι˙ πλήν εἰ βούλοιτο, καί τοῦτο δυνατόν αὐτῷ ποιῆσαι. Γέγονε καί γάρ ὁ Λόγος Πνεύματος τῇ συνεργίᾳ καί Πατρός τῇ εὐδοκίᾳ ἄνθρωπος ἀτρέπτως ὅλος, ἄκτιστος Θεός ὤν φύσει γέγονε κτιστός ἀρρήτως καί τό πρόσλημμα θεώσας ἔδειξε διπλοῦν μοι θαῦμα ἀμφοτέραις ἐνεργείαις καί θελήσεσιν ὡσαύτως˙ ὁρατόν ἀόρατόν τε, κρατητόν ἀκράτητον δέ, καί δεικνύμενος ὡς κτίσμα τῶν κτισμάτων μέσον πάντων˙ ὡς οὐ κτίσμα δέ τυγχάνων, ὡς ἐδόκουν, ἠφαντοῦτο˙ πλήν οὐδ᾿ ὅλως ἠφαντοῦτο, ἀλλ᾿ ἐν μέσῳ ὤν τῶν πάντων αἰσθητῶν κτιστῶν ὁ Λόγος ἑωρᾶτο συνημμένος τῷ προσλήμματι ὡς κτίσμα. Προσλαμβάνων δέ τό κτίσμα καί ἐγκρύπτων ἤ ἀνάγων εἰς τό ὕψος, εἰς τήν δόξαν τήν οἰκείαν ὑπέρ λόγον ἀπεκρύπτετο εὐθέως. Υοῦτο ἔλεγον ἐκεῖνοι ἀφαντοῦσθαι τόν ∆εσπότην, (105) τό καθ᾿ ἑαυτούς δέ πάντως˙ ὁ γάρ κτίστης τῶν ἁπάντων ὤν ἀχώρητος τοῖς πᾶσιν,