Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale884

Servus Dei Lesnicae, olim in finibus Borussicae Silesiae die 29 Ianuarii

anno 1821 enatus est ex familia tenui loco sed solida Christiana fide. Kalendis

Februariis sacra Baptismatis unda mersus est in illius loci Sanctae Hedvigis

paroecia.

Serenam pueritiam degit, cuius propria fuit condicio institutoria in qua

magna simplicitate, una cum primis disciplinae rudimentis, spiritualia linea-

menta et psychologica determinabantur et brevi tempore in eo singularis ad

sacerdotium inclinatio patuit.

Quamvis Servi Dei familiares inopia ulterius aggravati essent, quibusdam

sacerdotibus faventibus scholas frequentare potuit, usque ad altiorum

studiorum conclusionem.

Anno 1843 operam dedit suo proposito vocationis a quo iam ab infantia

attractus erat et postquam cursus theologicos apud Universitatem Vratisla-

viensem frequentaverat, in dioecesis Seminarium admissus est.

Illis annis iuvenis Robertus in oratione, in virtutum confirmationem nec

non in studium incubuit: discrimina et difficultates non defuerunt, quae

tamen magnanimitate ac fervore vicit et denique, expleto institutionis

progressu, ad sacrum ordinem presbyteratus accessit.

Post primum officium apud Seminarium dioecesanum iuvenis sacerdos

vicarius in oppidana paroecia Sanctae Mariae Virginis in Sabulis nomina-

tus est.

Hic una cum parocho et nitens contra instantias modernae societatis,

quae saepe contrariae doctrinae Catholicae erant, plurima consilia ad

Christianae doctrinae institutionem ad beneficentiam faciendam incepit

institutumque in pauperum auxilium fundavit.

Etiam in sequentibus officiis Dei Servus sedulitate, vi sentiendi civilem

societatem, animarum prudenti ac perseveranti cura in locis tam agricolarum

quam possidentium et divitum eminuit. Per renovatam, certam et fructuo-

sam praedicationem fideles animare potuit, eos et in adversis sustinens

populumque ad Christi et Ecclesiae fidem impellens.

Summi momenti eius in ministerio semper fuit Sacramenti Reconcilia-

tionis celebratio, ad quam ille, eximius confessor, navitate et alacritate se

conferebat.

Eius spiritualis aptitudo ratione vitae penitus Christianae eminebat, quae

in eo ad exemplum maximae moderationis infra adflatum ad novissima et

mundanam occupationem assurgebat. Servi Dei dictis actionibusque gratus

animus in Dominum patuit; sensus simplicis et humilis laetitiae etiam in