Congregatio de Causis Sanctorum 885

tempore ariditatis et acutum ingenium cum fervida et cohaerenti fide, deli-

catus et alacer amor erga proximos, spes versata in relictione serena Dei

providentiae fervensque devotio Virgini Mariae semper eluxerunt.

Interea tota in Europa doctrinae et politicae contentiones augebantur

quae conferentes cum instabili condicione progressus industriae denique ad

illius anni, scilicet anni 1848, rerum publicarum conversionem pervenerunt.

Illo in angusto statu, in quo difficultates incendebantur et necessitates

extra modum augebantur, publicae institutiones solutiones efficaces et aptas

proponere nequibant, Servus Dei consociationem mulierum dedicatarum

ministerio pauperum et infirmorum fovit.

Ex illa prima consociatione, quam Summus Pontifex Pius IX postea

confirmaverat anno 1859, Congregatio Sororum Sanctae Hedvigis orta est.

Sequentibus annis praecipua fuit cura in augentem iuvenem Congregatio-

nem, quae, praesertim illo tempore quod dicitur « bellum doctrinale » germa-

nice «Kulturkampf », per suppressionem domuum religiosarum, punitionibus

minisque cruciabatur.

Quae cum ita essent Ecclesiae molesta, tam societatis quam quaestionum

theologicarum intestinarum causa, Servus Dei semper gravitate, prudentia et

utilitatis suae derelictione eminuit. Eius amor erga Ecclesiam constanter

versatus et renuntiatus in absoluta fide Romano Pontifici prodidit, qui illo

tempore vehementibus contentionibus infirmabatur.

Anno 1875 decanus Vratislaviensis nominatus est; hoc in munere cum

civitas propinquum commercium Polonica cum gente haberet, Servus Dei

in familiaritatem venit plurimis cum filiis illius populi, qui, tunc evictus, a

maiorum regnorum dicionibus occupantibus libertate politica indigebat: sae-

pe enim Poloni segregabantur, vexabantur, trucidabanturque a potestatibus

Imperatoris Russiae. Servus Dei summa ope nixus est pro multis profugis e

regionibus, quarum Russia potita est, tenaciter subveniens eorum necessita-

tibus tam materialibus quam spiritualibus et ad doctrinam pertinentibus, ad

dolores solandos et ad identitatem illius populi servandam. Hac in opera

ratione civili ille Polonicam Ecclesiam valde adiuvavit.

In extremis annis vitae, dum assidue munus pastorale exercebat, semel

atque iterum paralysi correptus est.

Die 5 Martii anno 1888, debilis et graviter imminutus, Servus Dei

extremam crisim passus est, quae vitales luminis auras abstulit. Exsequias

funeris eius magna multitudo hominum cuiuslibet ordinis participavit, uti

testimonium famae sanctitatis quae eum totam per vitam comitata est.