OPUSCULA AD ORDINEM SPECTANTIA
opusculum XII. EPISTOLA DE TRIBUS QUAESTIONIBUS
opusculum XIII. DETERMINATIONES QUAESTIONUM CIRCA REGULAM FRATRUM MINORUM
Quaestio III. Cur Fratres intendant studio litterarum.
Quaestio XI. Cur Fratres non laborent pro victu.
OPUSCULUM XIV. QUARE FRATRES MINORES PRAEDICENT ET CONFESSIONES AUDIANT
OPUSCULUM XV. EPISTOLA DE SANDALIIS APOSTOLORUM
OPUSCULUM XVI. EXPOSITIO SUPER REGULAM FR. MINORUM .
In nomine Domini incipit Vita Minorum Fratrum.
OPUSCULUM XVII. SERMO SUPER REGULAM FRATRUM MINORUM .
OPUSCULUM XVIII.CONSTITUTIONES GENERALES NARBONENSES .
De religionis ingressu. Rubrica I.
De qualitate habitus. Rubrica II.
De observantia paupertatis. Rubrica III.
De FORMA INTERIUS CONVERSANDI. Rubrica IV.
De modo exterius exeundi. Rubrica V.
De occupationibus Fratrum. Rubrica VI.
De correctionibus delinquentium. Rubrica VII.
De visitationibus provinciarum. Rubrica VIII.
De electionibus Ministrorum. Rubrica IX.
De Capitulo provinciali. Rubrica X.
De Capitulo generali. Rubrica XI.
De suffragiis defunctorum. Rubrica XII.
OPUSCULUM XIX. EPISTOLAE OFFICIALES
OPUSCULUM XX. REGULA NOVITIORUM.
OPUSCULUM XXI. EPISTOLA CONTINENS VIGINTI QUINQUE MEMORIALIA.
OPUSCULUM XXII. EPISTOLA DE IMITATIONE CHRISTI.
OPUSCULUM XXIII. LEGENDA SANCTI FRANCISCI.
Capitulum II. De perfecta conversione eius ad Deum et de reparatione trium ecclesiarum .
Capitulum III. De institutione Religionis et approbatione Regulae .
Capitulum IV. De profectu Ordinis sub manu ipsius et confirmatione Regulae prius approbatae .
Capitulum V. De austeritate vitae, et quomodo creaturae praebebant ei solatium .
Capitulum VI. De humilitate et obedientia et de condescensionibus divinis sibi factis ad nutum .
Capitulum VII. De amore paupertatis et mira suppktione defectuum .
Capitulum VIII. De pietatis affectu, et quomodo ratione carentia videbantur ad ipsum affici .
Capitulum IX. De fervore caritatis et desiderio martyrii .
Capitulum X. De studio et virtute orationis .
Capitulum XI. De intelligentia Scripturarum et spiritu prophetiae .
Capitulum XII. De efficacia praedicandi et gratia sanitatum .
Capitulum XIII. De stigmatibus sacris .
Capitulum XIV. De patientia ipsius et transitu mortis .
Capitulum XV. De canonizatione et translatione ipsius .
Quaestio XIII.
Quare Fratres recipiant aliqua, quae postea venduntur pro pecunia.
Cum denarios seu pecuniam nec per vos nec per interpositam personam ex Regulae vestrae praecepto debeatis recipere, et tamen aliqua recipiatis, quae venduntur postea pro pecunia ; non video, qualiter excusemini a transgressione huius praecepti: quia, vendita re illa, sicut prius vestra fuit res ipsa ante venditionem, ita etiam erit pecunia vestra, quae pro re data est, cum non habeat alium dominum nisi Fratres, quod illicitum est omnibus manifeste. Respondeo. Tria eleemosynarum genera dantur
. nobis . Aliqua enim recipimus, quibus uti volumus, ut victus et vestitus et libri nobis utiles et similia, quae non proponimus alienare ab Ordinis usu.
Quaedam autem dantur nobis, quibus nunquam in illa specie uti volumus, ut vestes saeculares et libri non apti, vel etiam aliqua superflua victualia, quibus forte non indigemus ad praesens. Ista si nolunt Fratres recusare propter devotionem dantium, potest procurator ea vice illorum dantium servare, sicut pecuniam pro Fratribus ei commissam, ut suo tempore inde provideat eis quibus indigent ex parte illorum.
Quaedam vero dantur nobis pro usu nostro, et ea per nos recipimus, et postmodum aliquando contingit, quod ea volumus alienare. Si illa simpliciter vendimus, tunc fiet, sicut dicitis, quod illa pecunia nostra est, sicut res vendita fuerat ante nostra.
Sed ne transgressores Regulae nostrae simus recipiendo pecuniam per interpositam personam, tres vias pro hae cautela tenemus. Aut enim rem illam, quae vendi deberet, commutamus pro alia, qua indigemus, non interveniente pecunia, ut librum pro libro, oleum pro cera ad luminaria, et sic de similibus: aut rem illam damus pro solutione debitorum, quantum res illa valet: aut damus eam alicui, ut sua sit, et nobis pro ea de aliis, quibus indiguerimus, tantum acquirat, quantum res illa distracta valeret. Sive autem ille qui sic eam recipit, postea vendat, sive reservet ut suam, nil ad nos, cum iam non sit nostra, sed ipsius, et ita non erimus praecepti illius de non recipienda pecunia transgressores. Qui aliter facit, videat, quomodo conscientiam suam apud Deum iustificet et apud homines de scandalo se excuset .