57

καί προσέλθῃς λέγων οὕτως˙ Ἴδε, Σῶτερ, νῦν καρδίαν (116) καί ψυχήν συντετριμμένην καί δεινῶς κολαζομένην καί σφοδρῶς ἐκκαιομένην! Ἴδε, ∆έσποτα, γυμνόν με, ἴδε με ἠπορημένον ἀρετῆς ἁπάσης ξένον καί πτωχόν ἐν τούτοις λίαν καί μή ἔχοντά τι δοῦναι εἰς ἐξώνησίν σου, Λόγε, καί ἐλέησόν με, μόνε ἀνεξίκακε Θεέ μου. Τί γάρ ἄξιον εὑρήσω ἐν τῷ κόσμῳ, ὦ Θεέ μου, ὅπερ δώσω εἰς τιμήν σου, τοῦ ποιήσαντος τά πάντα; Τί γάρ ἔδωκεν ἡ πόρνη, τί δέ ὁ λῃστής παρέσχεν, ὁ δέ ἄσωτος, Χριστέ μου, ποῖον πλοῦτόν σοι προσῆξε; Ταῦτα λέξον, καί ἀκούσῃ˙ Ναί, προσέφερόν μοι δῶρα, ναί, προσέφερόν μοι πλοῦτον˙ δεδωκότες ἅπερ εἶχον, ἔλαβον τόν μαργαρίτην τοῦ παντός κρείττω τοῦ κόσμου. Ταῦτά μοι καί σύ, εἰ βούλει, κόμισον καί λήψῃ πάντως. Μετά τούτων πρόσελθέ μοι καί εὐθύς σοι ὑποδείξω, ὅνπερ ἔλαβον ἐκεῖνοι μαργαρίτην, καί χαρήσῃ˙ καί ψυχήν αὐτήν εἰ δώσεις, (117) ἄξιον οὐδέν νομίσεις, ἄξιον οὐδέν λογίσῃ, ὅ,τι ὅλως κατεβάλου. Ἐγώ γάρ, ἐάν προσέλθῃς, ὡς ἡ πόρνη μοι προσῆλθε, πάντως ἔχω ἐξουσίαν, πάντως ἔχω μαργαρίτας, οὕς ὁ κόσμος, ἐάν λάβῃ, καί σύν κόσμῳ τούτῳ ἄλλαι μυριάδες ἄλλων κόσμων, οὐκ ἐκλείψει μαργαρίτης μόνος εἷς ἐκ θησαυρῶν μου, καί παρέξω σοι καί δῶρον, ὡς ἐκείνῃ παρεσχόμην. Ταῦτά σοι Θεός προσείπῃ