Congregatio de Causis Sanctorum 295

compertum haberet maius eum silentium appetere ac solitudinem, ut intra

praedium coenobii urbanum segregem ageret vitam.

Quam cum novus deinceps antistes anno 1964 non amplius permitteret,

Romanus, sese divino afflatu ad solitariam vitam vocari certus, exclaus-

trationis indulto ab hac Apostolica Sede impetrato, in fidem Episcopi He-

liopolitani Graecorum Melkitarum, in Libano, se contulit. Itaque solitudines

prius, quas Libanenses vulgo Jabbouleh nominant, ab anno 1964 ad annum

1969, deinde loca sancta in Palaestina, usque ad annum 1973, tenuissimo

cultu vivens incoluit.

Tandem reversus in eremum Jabbouleh, supremum ibidem vitae quin-

quennium transegit. Interea fraterna necessitudine cum monachos quosdam,

tum priscos superiores abbatiae trium fontium ad Aquas Salvias attingebat.

Vita severus, exigua victus ratione contentus idemque supellectile, instru-

mento calidario, omnibus denique vitae commodis carens, Muslimos accolas

in admirationem coniciebat, qui tamen persuasum habebant sibimetipsis

Deum propter illius praesentiam adesse.

Vir constantissimus, cum magna quaedam spectaret, incorrupta pruden-

tia numquam non egit. Severitatem lenitate compensavit, eaque non modo

in semetipsum, sed etiam in alios, immo magis in omnem creaturam. Suos

hortatus ut necessitatem, qua premebantur, aequo animo ferrent, mirae

animi tranquillitatis, dum vixit, auctoritatem et fidem habuit, testificans

itidem totum se esse divinae Providentiae commissum.

Sane nostri huius Famuli Dei vita ac religio aliorum insistit vestigia qui

in colloquio Christifidelium cum Muslimis primas egerunt partes. Etenim

multos annos vixit inter Macometanae legis cultores, orando atque ignoscen-

do, cum sibi persuasum haberet in egestate, in oratione, in opere denique

optimas consistere partes accommodato ad paschale mysterium animo. So-

litariam vitam et in Eucharistiam veluti in centrum vergentem vultu hilari

atque laeto vixit. Latendo vitam suam prodegit, pacem mentis servavit, ad

Christi imitationem divina secundavit consilia, ad amplectendum scilicet

sua caritate universum hominum genus, immo magis universum mundum.

In divino mysterio demersus, humanam consortionem constantissime coluit

atque observavit. Senserat enim suam vitam nihil aliud esse quam merum

instrumentum ad instaurandum in terris Regnum Dei. Quare, dum vixit,

pro certo habuit se esse « minimam creaturam in corde amoris et rerum

naturae; unum cum plebe Dei universa, in Ecclesia Dei, ad altare Dei ».