58
καί διδάξει, πῶς προσῆλθεν ὁ λῃστής καί πῶς ἡ πόρνη, οἱ ᾀδόμενοι ἐν κόσμῳ, πῶς δέ ἄσωτος εὐθέως ὑποστρέψας προσεδέχθη. Πίστει δέ λῃστής ἐσώθη, ὁ πολλά κακά ποιήσας, καί δικαίως, ὅτι μόνος πάντων με ἀρνησαμένων, πάντων δέ σκανδαλισθέντων κρεμαμένου μου τῷ ξύλῳ ὡμολόγησεν ἐκεῖνος καί Θεόν καί βασιλέα καί ἀθάνατόν με εἶναι ἐκ καρδίας ἀνεβόα. ∆ιά τοῦτο καί πρό πάντων (118) ἔλαβε τήν βασιλείαν. Πόρνης δέ τόν πόθον ἆρα ποῖος λόγος παραστήσει, ὅν ἐβάσταζεν ἐκείνη ἐν καρδίᾳ προσελθοῦσα ὡς Θεῷ μοι καί ∆εσπότῃ ὁρατῶν καί ἀοράτων καί προσέφερε πλουσίως ὡς οὐδείς τῶν μέχρι τότε, ὅν ἰδών ἀπεδεξάμην; Καί οὐκ ἔλαβον τόν πόθον, ἀλλ᾿ αὐτῇ τόν μαργαρίτην δούς ἀφῆκα καί τόν πόθον, μᾶλλον δέ καί προσανῆψα καί πυρσόνν εἰς μέγαν ἦρα καί ἀπέλυσα παρθένων σεμνοτέραν οὖσαν ταύτην. Ἄφνω γάρ τόν νόμον πάντα ὥσπερ τεῖχος διαβᾶσα, ἤ ὡς κλίμακα τάς πάσας ἀρετάς ὑπεραρθεῖσα ἔφθασεν εἰς τέλος νόμου, ὅπερ ἔστιν ἡ ἀγάπη, καί ἀπῆλθε μέχρι τέλους ἄτρωτον τηροῦσα ταύτην. Ὁ δέ ἄσωτος ὁμοίως ἐκ καρδίας ἐπιστρέψας μετενόησε γνωσίως, καί υἱός μου ὤν τό πρόσθεν οὐ προσῆλθεν ὡς υἱός μου, ἀλλ᾿ ὡς εἷς με ἐξῃτεῖτο (119) τῶν μισθίων μου γενέσθαι. Οὐ τῷ στόματι δέ μόνον,