59

Ἐν ταῖς ἑστιάσεσι, μέμνησο ὅτι δύο ὑποδέχονται· τό τε σῶμα καί ἡ ψυχή· καί ὅ τι ἄν τῷ σώματι δῷς, τοῦτο εὐθύ ἐξέχεας· ὅ τι δ᾿ ἄν τῇ ψυχῇ διαπαντός τηρεῖς.

∆ιογένης. Τῶν οἰκιῶν ἔνθα πλείστη τροφή, πολλούς μῦς εἶναι καί γαλάς· καί σώματα δέ τά πολλήν τροφήν δεχόμενα, καί νόσους ἴσας ἐφέλκεσθαι.

Κράτης. Κράτης ἰδών χρυσῆν εἰκόνα Φρύνης τῆς ἑταίρας ἐν ∆ελφοῖς ἑστῶσαν, ἀνέκραγεν, ὅτι Τοῦτο τῆς Ἑλλήνων ἀκρασίας τρόπαιον ἕστηκεν.

Ὁ αὐτός νεανίσκον ἰδών ἀθλητικόν οἴνῳ καί κρεοφαγίᾳ καί ἀσκήσει σάρκα πολλήν ὑποτρέφοντα, εἶπεν, Ὤ δαιμόνιε, παῦσαι καθ᾿ ἑαυτοῦ ποιῶν τό δεσμωτήριον ἰσχυρόν.

Θεόγνιδος. Πολλῷ τοι πλέονας λιμοῦ κόρος ὤλεσεν ἤδη Ἄνδρας, ὅσοι μοίρης πλεῖον ἔχειν ἔθελον. Σωκράτης. Οὗτος τούς μέν ἀνθρώπους ἔλεγε ζῇν ἵνα ἐσθίωσιν· ἐγώ δέ ἐσθίω

ἵνα ζῶ. ΛΟΓΟΣ ΚΗ´. Περί λύπης καί ἀθυμίας. (15Ε_248> Ματθ. ε´. Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται. β´. Κορ. β.´Τίς ἐστιν ὁ εὐφραίνων με, εἰ μή ὁ λυπούμενος ἐξ ἐμοῦ; 877 Σολομ. Ὥσπερ σής ἱματίῳ καί σκώληξ ξύλῳ, οὕτω λύπη ἀνδρός

βλάπτει καρδίαν. Σιράχ λη´. Ἀπό λύπης ἐκβαίνει θάνατος· καί λύπη καρδίας κάμψει ἰσχύν. Βασιλείου. Ὥσπερ οἱ σκώληκες τοῖς ἀπαλωτέροις τῶν ξύλων ἐντίκτονται

μάλιστα, οὑτως αἱ λύπαι τοῖς μαλακωτέροις ἤθεσι τῶν ἀνθρώπων ἐμφύονται. Ὁ λέγων μή πρέπειν τῷ δικαίῳ τήν θλίψιν, οὐδέν ἕτερον λέγει, ἤ μή

ἁρμόζειν τῷ ἀθλητῇ τόν ἀνταγωνιστήν. Θεολόγου. Φέρει παραμυθίαν ὀδυνομένῳ κοινωνία τῶν στεναγμῶν. Ἔστι ποτέ ἡδονῆς λύπη τιμιωτέρα, καί κατήφεια πανηγύρεως· καί γέλωτος

οὐ καλοῦ, δάκρυον ἐπαινετόν. Μέγα γάρ τό παρά συναλγούντων φάρμακον. Οἱ γάρ τό ἴσον τοῦ πάθους

ἔχοντες, πλέον εἰσίν εἰς παραμυθίαν τοῖς πάσχουσιν. Χρυσόστ. καιρός ἀθυμίας, οὐχ ὅταν πάσχωμεν κακῶς, ἀλλ᾿ ὅταν δρῶμεν

κακῶς. Πλουτάρχ. Ὁδόν μέν τήν λειοτάτην ἐκλέγεσθαι· βίον δέ, τόν ἀλυπότατον. Ἐπενδύεσθαι δεῖ, τῷ μέν θώρακι, χιτῶνα· τῇ δέ λύπῃ νοῦν. (15Ε_250> Σωκράτης. Ἐρωτηθείς, Τί λύπει τούς ἀγαθούς, εἶπεν, Εὐτυχία

πονηρῶν. Ὁ αὐτός ἐρωτηθείς, Πῶς ἄν τις ἀλύπως διάγει, Τοῦτο ἀδύνατον, εἶπεν· οὐ γάρ

ἐστι πόλιν ἤ οἰκίαν οἰκοῦντα καί ἀνθρώπους ὁμιλοῦντα μή λυπεῖσθαι. Λευκίπ. Τοῦτο γάρ ἴδιον τῶν ὀφθαλμῶν, ἐν τοῖς μεγάλοις κακοῖς μή ἐκχέειν

δάκρυον· ἐν δέ ταῖς μετρίαις συμφοραῖς, ἀφθόνως τά δάκρυα καταῤῥεῖ. Χαρακλ. Πολλάκις γάρ τό χαρᾶς ὑπερβάλλον, εἰς ἀλγεινόν περιίστησι· καί

τῆς ἡδονῆς τό ἄμετρον, ἐπίσπαστον λύπην ἐγέννησε. Μοσχίων. Ἕπεσθαι τοῖς τερπνοῖς εἴωθε καί τά λυπηρά. ∆ημώνακτ. ∆εῖ ὥσπερ φορτίον τήν λύπην ἀνθέμενον, μή στέοντα (στένοντα)

φέρειν.