59

ἀλλά καί ψυχῇ ἐλάλει, καί τοῖς ἔργοις ἐπεδείκνυ ἅπερ ἔλεγε τοῖς λόγοις. Ἡ ταπείνωσίς με τούτου εἵλκυσε πρός εὐσπαγχνίαν καί ἐπλούτισα εὐθέως καί ἐδόξασα συντόμως, ὅτι ἔβλεπον ἐξ ὅλης προσερχόμενον ψυχῆς μοι, ὅτι ὄπισθεν οὐδ᾿ ὅλως ὡς πολλοί τοῦτο ποιοῦσιν - ἀπεστρέφετο τάς φρένας. Οὕτως οὖν, εἰ πᾶς προσέλθοι καί προσπέσοι μοι γνησίως, - ἀκουσάτω πᾶσα κτίσις! - δέξομαι αὐτόν εὐθέως. Ὅστις δέ μου μετά δόλου βούλεται λαβεῖν τήν χάριν, ὑποκρίσει δέ προσέλθοι, ἤ κακίαν ἔνδον ἔχων ἤ θαρρῶν αὐτοῦ τοῖς ἔργοις, κατεχόμενος ἐπάρσει ἤ φθόνῳ, οὐκ ἔχει ὅλως μετ᾿ ἐμοῦ, Χριστοῦ, μερίδα. Ταῦτά σοι Θεός καί πᾶσι δι᾿ ἡμῶν βοᾷ καθ᾿ ὥραν. Εἰ δέ βούλει, καί ἐξ ἄλλων δείξω σοι τρανῶς ἐνταῦθα, ὅτι δεῖ τήν βασιλείαν οὐρανῶν λαβεῖν σε ὅλην, (120) εἰ ἐν ταύτῃ εἰσελθεῖν σε βούλει καί μετά τό τέλος. Ἄκουσον Θεοῦ σοι πάλιν ἐν παραβολαῖς λαλοῦντος˙ «Τίνι ἄρα ὁμοιώσω οὐρανῶν τήν βασιλείαν; Ὁμοία ἐστίν, πρόσεχε, τοῦ σινάπεως τῷ κόκκῳ, ὅν λαβών τις τῶν ἀνθρώπων ἔβαλεν αὐτοῦ εἰς κῆπον, καί ἐβλάστησε καί δένδρον ὄντως γέγονεν εἰς μέγα.» Λέγε τοίνυν, ὁ ἀκούων, τίς ἐστιν ὁ κόκκος οὗτος; Τί νομίζεις εἶναι τοῦτον; Λέγε μετά παρρησίας! Εἰ δέ μή, ἐγώ σοι λέξω καί τό ἀληθές ἐξείπω˙