1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

 40

 41

 42

 43

 44

 45

 46

 47

 48

 49

 50

 51

 52

 53

 54

 55

 56

 57

 58

 59

 60

 61

 62

 63

 64

 65

 66

 67

 68

 69

 70

 71

 72

 73

 74

 75

 76

 77

 78

 79

 80

 81

 82

 83

 84

 85

 86

 87

 88

 89

 90

 91

 92

 93

 94

 95

 96

 97

 98

 99

 100

 101

 102

 103

 104

 105

 106

 107

 108

 109

 110

 111

 112

 113

 114

 115

 116

 117

 118

 119

 120

 121

 122

 123

 124

 125

 126

 127

 128

 129

 130

 131

 132

 133

 134

 135

 136

 137

 138

 139

 140

 141

 142

 143

 144

 145

 146

 147

 148

 149

 150

 151

 152

 153

 154

 155

 156

 157

 158

 159

 160

 161

 162

 163

 164

 165

 166

 167

 168

 169

 170

 171

 172

 173

 174

 175

 176

 177

 178

 179

 180

 181

 182

 183

 184

 185

 186

 187

 188

 189

 190

 191

 192

 193

 194

 195

 196

 197

 198

 199

 200

 201

 202

 203

 204

 205

 206

 207

 208

 209

 210

 211

 212

 213

 214

 215

 216

 217

 218

 219

 220

 221

 222

 223

 224

 225

 226

 227

 228

 229

 230

 231

 232

 233

 234

 235

 236

 237

 238

 239

 240

 241

 242

 243

 244

 245

 246

 247

 248

 249

 250

 251

60

Πάντως βασιλείαν εἶπε τήν τῶν οὐρανῶν σοι κόκκον. Ὁ δέ κόκκος οὗτος ἔστι Θείου Πνεύματος ἡ χάρις, ὁ δέ κῆπος ἡ καρδία ἡ ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων, ἔνθα ὁ λαβών τό Πνεῦμα βάλλει ἔνδον τε καί κρύπτει ταῖς λαγόσι ταῖς τῶν σπλάγχνων, ὡς μηδένα τοῦτο βλέπειν, καί φυλάττει μετά πάσης ἀκριβείας, ὅπως φύῃ, ὅπως γένηται εἰς δένδρον καί εἰς οὐρανόν ἀνέλθῃ. (121) Εἰ οὖν λέγεις˙ Οὐχί ὧδε, ἀλλά μετά τέλος πάντες λήψονται τήν βασιλείαν, οἱ θερμῶς ταύτης ἐρῶντες, ἀνατρέπεις τοῦ Σωτῆρος καί Θεοῦ ἡμῶν τούς λόγους. Τόν γάρ κόκκον εἰ μή λάβῃς, τόν σινάπεως, ὅν εἶπεν, εἰ μή βάλῃς σου εἰς κῆπον, μένεις ὅλως δίχα σπόρου. Εἰ δέ καί τόν σπόρον λάβοις καί συμπνίξεις ταῖς ἀκάνθαις ἤ προδώσεις τοῖς ὀρνέοις καί ἁρπάσουσι τόν κόκκον ἤ ἀπότιστον ἐάσεις κῆπόν σου τῇ ἀμελείᾳ καί οὐ φύει σου ὁ σπόρος, οὐ βλαστήσει, οὐ καρπεύσει, τίς σοι ἐκ τοῦ σπόρου ἔσται ἡ ὠφέλεια, εἰπέ μοι; Πότε δέ, εἰ μή ἐνταῦθα, ἄλλοτε τόν σπόρον λάβοις; Μετά θάνατον, μοί εἴπῃς, ἀλλά σφάλλῃ τοῦ εἰκότος˙ ποίῳ κήπῳ τότε τοῦτον κατακρύψεις, ἐρωτῶ σε, ποίαις δέ ταῖς ἐργασίαις θεραπεύσεις, ἵνα φύῃ; Ὄντως ὅλος γέμεις πλάνῃς, ἀδελφέ, ἠπατημένης! Ὁ γάρ χρόνος οὗτος ἔργων, ὁ δέ μέλλων τῶν στεφάνων˙ (122) ὧδε σύ τούς ἀρραβῶνας λαβε, εἶπεν ὁ ∆εσπότης, ὧδε δέξαι τήν σφραγίδα.