Acta Francisci Pp. 907

nostram identitatem significandam. Nos ambitui accommodare studemus,

et cum ille est inordinatus, confusus vel inquinamento visuali et acustico

saturatus, excessus stimulorum nos provocat ad quaerendam conforman-

damque identitatem integratam et felicem.

148. Mirabilis est inventio et magnanimitas personarum et coetuum qui

evertere limites ambitus valent, condicionum effectus mutantes malos atque

discentes vitam suam moderari inter res confusas mutabilesque. Exempli

gratia, quibusdam in locis, in quibus frontes aedificiorum multo sunt in

deterius mutatae, sunt personae quae percuriose partes internas suarum

habitationum colant, vel optime se sentiant ob benignitatem amicitiamque

gentis. Vita socialis positiva et benefica incolarum lucem effundit in ambitum

adspectu primo incommodum. Laudabilis est interdum oecologia humana

quam promovere, quamvis complures sint limites, pauperes possunt. Sensus

suffocationis, quae glomeratis domibus ac locis plurimorum inhabitantium

gignitur, vincitur si vincula humana proximitatis et caloris evolvuntur, si

communitates creantur, si limites ambitales intra unamquamque personam

compensantur, quae se ipsam sentit in complexum communionis et proprie-

tatis insertam. Hoc modo quivis locus iam non est infernus et in contextum

convertitur vitae dignae.

149. Comprobatum praeterea est extremam penuriam, quam homines

vivunt quibusdam in ambitibus sine harmonia, amplitudine et integrationis

facultate, concitare posse perversos mores et usum personarum per crimi-

nales consociationes. Quod ad incolas attinet suburbanos, opibus laborantes,

cotidianus transitus ab hominum frequentia ad anonymam societatem in qua

homines in magnis urbibus vivunt, afferre potest sensum eradicationis quae

adversus societatem consuetudines fovet et violentiam. Tamen confirmare

volumus amorem fortiorem esse. Complures personae, his in circumstantiis,

proximitatis et convictus vincula nectere valent, quae turbam mutant in

experientiam communem in qua parietes illius « ego » franguntur et nimii

sui amoris saepimenta superantur. Haec ipsa experientia salutis communis

studiosos impetus elicit ad melius reddendum aedificium vel partem urbis.117

150. Cum commune sit vinculum inter urbis spatium et consuetudinem

humanam, illi qui aedificia, partes urbium, spatia publica et urbes designant,

117 Quidam auctores bona demonstraverunt hominum quae saepe habentur, exempli gratia, apud « villas », chabolas vel favelas Americae Latinae: cfr Juan CarLos sCannone, s.J., « La irrupción del pobre y la lógica de la gratuidad », in: Juan CarLos sCannone y marCeLo Perine (edd.), Irrupción del pobre y quehacer filosófico. Hacia una nueva racionalidad, Buenos Aires 1993, 225-230.