Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale524

Adolfus Chatillon, Dei Servus, religiosus vir, suae vocationis suique

charismatis amantissimus fuit, quippe qui cotidianis officiis fideliter exse-

quendis, et is quidem contento studio, tum sanctae precationis, tum operae

egentissimo cuique navandae, quamdiu vixit, totum se Deo devoveret.

Hic Dei Famulus die 31 mensis Octobris anno 1871, Nicolaëti, in Canada

piissimo Christiano genere natus est. In litterarium ludum, in sua paroecia,

primum itavit, postea in praeparatorium ludum, qui apud collegium ac se-

minarium eiusdem urbis nomen dedit. Matre autem anno 1880 demortua,

studiorum curriculum continuavit Adolfus in collegiis, quibus pariter

praeerant Fratres Scholarum Christianarum, primum in loco vulgo La-

Baie-du-Febvre, deinde vero in loco Yamachiche. Per idem tempus, firmum

consilium, ut totum se Deo in eodem Instituto manciparet, adulescentulus in

animo agitavit: quod quidem cum postulasset, Marianopoli in novitiorum

tirocinium acceptus, induto religionis habitu, sibi Theophanio Leoni nomen

sumpsit. Qui, post vota temporaria die 9 mensis Iulii anno 1889 nuncupata,

tandem die 12 mensis Iulii anno 1900, ex sollemni votorum formula sacrum

iniit sodalicium.

Paulo post iussus est in compluribus domibus eiusdem Instituti docere.

Ceterum virum ad educandum peritissimum firmaque integritate pollentem,

etiam ad curandos instituendosque adulescentes, qui religiosam vitam inter

Fratres Scholarum Christianarum affectabant, antistites delegerunt. Quo

gravi munere fungens Adolfus, cum decennio inter iuniores novitios, et

Marianopoli in novitiorum tirocinii sede, sedicem annos fuisset, omni vero

tempore cum summam sapientiam, tum prudentiam ac intellegentiam

adhibuit.

Qui porro, dum inter sodales fuit, magna qua praeditus erat fide eminuit;

quam ipse constanter auxit orando perpetuoque monendo de praesentia Dei,

ad Cuius numen sine ulla exceptione accedere volebat. Hic enim, Lasallianum

charisma penitus exprimens, in cotidianae vitae ratione ad fastigium virtutis

usque contendere visus est, quippe qui in omnes, et maxime in sodales, in

novitios inque iuniores discipulos, humilitate et caritate uteretur. Omnibus

autem rerum adiunctis ea, quae cunctis discipulis suis vere prodessent, sem-

per petivit Adolfus; iisque cum ad humana, tum ad christiana praecepta

instituendis educandisque, singularem cuiusque indolem summa observantia

prosecutus, tamen perpetuam severitatem adhibuit. Praeterea sua ipse

prudentia et consilio effecit ut multi, de sua vocatione forte dubitantes,

ad bonam frugem se aliquando revocarentur. Hic enim absque tumultu,