64

ἐκ τοῦ κόσμου δεικνύει μοι πῶς αὕτη ἥρπασέ με καί ἐλεεῖν προστάσσει μοι πάντας τούς ἐν τῷ κόσμῳ. Τοῖχοι οὖν με συνέχουσι καί σώματι κρατοῦμαι καί ἔξω τούτων ἀληθῶς εἰμί, μή ἀπιστήσῃς! Κτύπων οὐκ ἐπαισθάνομαι, φωνάς δέ οὐκ ἀκούω, οὐδέ φοβοῦμαι θάνατον, παρῆλθον γάρ καί τοῦτον. Θλῖψιν οὐκ οἶδα, τί ἐστι, κἄν πάντες με λυπῶσιν˙ αἱ ἡδοναί πικρία μοι, φεύγουσι πάντα πάθη, καί φῶς ὁρῶ διά παντός ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ. Ἡμέρα νύξ μοι φαίνεται καί νύξ ἡμέρα ἔστιν, καί ὑπνῶσαι οὐ βούλομαι, ζημία γάρ μοι τοῦτο. Ὅταν δέ πάντα τά κακά περικυκλώσωσί με καί τῷ δοκεῖν καθέλξωσι καί κατισχύσωσί μου, ἔξω πάντων εὑρίσκομαι σύν αὐτῇ αἴφνης τότε, χαροπιῶν καί λυπηρῶν καί ἡδονῶν τοῦ κόσμου˙ (128) ἐπαπολαύω τῆς χαρᾶς τῆς ἀρρήτου καί θείας, κάλλους αὐτῆς κατατρυφῶ, συχνῶς ἀσπάζομαι ταύτην, καταφιλῶ καί προσκυνῶ, χάριν ἔχω μεγάλην τοῖς ἐμέ προξενήσασιν ἰδεῖν, ἥνπερ ἐπόθουν, καί τοῦ ἀφράστου μετασχεῖν φωτός καί φῶς γενέσθαι καί κοινωνῆσαι τῆς αὐτοῦ δωρεᾶς ἀπ᾿ ἐντεῦθεν καί κτήσασθαι τόν χορηγόν τῶν ἀγαθῶν ἁπάντων καί γενέσθαι ἀνελλιπής ψυχικῶν χαρισμάτων. Τίς με πρός ταῦτα τά καλά ὡδήγησεν ἑλκύσας, τίς ἐκ βυθοῦ ἀνήγαγε κοσμικῆς με ἀπάτης; Τίς ἀπεχώρισε πατρός καί ἀδελφῶν καί φίλων, συγγενῶν τε καί ἡδονῶν καί τῆς χαρᾶς τοῦ κόσμου; Τίς μοι ὑπέδειξεν ὁδόν μετανοίας καί πένθους, ὅθεν ἡμέραν εὕρηκα, τήν μή ἔχουσαν τέλος; Ἄγγελος ἦν, οὐκ ἄνθρωπος˙ ἄνθρωπος δ᾿ ὅμως πέλει παρ᾿ οὗ κόσμος ἐμπαίζεται καί ὁ δράκων πατεῖται, καί τρέμουσιν οἱ δαίμονες τούτου τήν παρουσίαν. Πῶς σοι ἐξείπω, ἀδελφέ, ἅ εἶδον ἐν Αἰγύπτῳ θαυμάσια καί τέρατα παρ᾿ αὐτοῦ γεγονότα; Ἕν τέως τοῦτο λέξω σοι, οὐ γάρ δύναμαι πάντα. Κατῆλθε γάρ καί εὗρέ με δοῦλον καί παροικοῦντα καί εἶπε˙ ∆εῦρο, τέκνον μου, πρός Θεόν σε ἀπάξω! Ἐγώ δέ εἶπον πρός αὐτόν ἐκ πολλῆς ἀπιστίας˙ Καί τί σημεῖον δείξεις μοι, ἵνα με βεβαιώσῃς, ὅτι αὐτός με δύνασαι ῥύσασθαι ἐξ Αἰγύπτου καί ἀφαρπάσαι τῶν χειρῶν Φαραώ τοῦ δολίου, μήπως ἀκολουθήσας σοι μειζόνως κινδυνεύσω; Πῦρ, ἔφη, μέγα ἄναψον καί ἵν᾿ εἰσέλθω μέσον, καί ἄν μή μείνω ἄφλεκτος, μή μοι ἀκολουθήσῃς! Ὁ λόγος με ἐξέπληξε, τό κελευσθέν ἐποίουν. (129) καί ἡ φλόξ διανήπτετο, καί αὐτός ἔστη μέσος, ἀσινής καί ἀλώβητος κἀμέ προσεκαλεῖτο. Φοβοῦμαι, ἔφην, ∆έσποτα, ἁμαρτωλός τυγχάνω! Ἐξῆλθεν, ἦλθε πρός ἐμέ καί κατησπάσατό με˙