Congregatio de Causis Sanctorum 527

in Eucharistia vere praesentem Iesum singulari dilectione prosequi didicit,

quem postea, cum decimum aetatis annum ageret, primum recepit. Ceterum

septem octove fere annorum puella, utpote Deum sitiens, Ioachimo fratre

comitante, rus, « ad eremiticam scilicet vitam agendam », confugere tempta-

vit; quod quidem factum, quam denique ipsi vitae condicionem essent delec-

turi, indicio fuit.

Cum autem in templo, Sacratissimae Familiae dicato, quod tunc inter

ipsa initia versabatur, ad operam paroeciae navandam se contulisset, Vin-

centia cum naturae bona, tum munera gratiae clarius in dies ostendit; tanto-

que eadem, quamvis modice erudita, fulsit ingenio, ut iuberetur elementa

Christianae doctrinae tradere puellis, in quibus postea quaedam fuere quae,

praeclarum eius exemplar imitantes, vitam Deo devotam item affectarunt.

Ibidem vero, compluribus in sodaliciis, tum Filiarum Cordis Iesu, tum Actio-

nis Catholicae, muneribus in se receptis, adulescentula veluti «maxima natu

soror » facta est, et ea quidem cum in docendo, tum quod suis ipsa moribus

omnibus esset documento.

Postquam Sabinus Cassatella sacerdos ad eam paroeciam regendam de-

lectus est, Vincentia, eo magistro, intentiorem suo animo excolendo operam

dedit; quod quidem eam in progressione facienda ad summam virtutis adiu-

vit. Cum autem ad capessendam umbratilem vitam, rebus divinis contem-

plandis deditam, se vocari animadvertisset, aliqua suorum repugnantia su-

perata, mense Septembri anno 1928, Claralibus virginibus illis sodalem se

adiunxit, quae Albani, haud longe ab hac Urbe, in asceterio Sacratissimae

Conceptionis, sedem habebant, quaeque tunc, temporis causa, illic prope

Arce Gandulfi versabantur. Hinc Vincentia, dum ad vitam Deo mancipan-

dam instruitur, nomen indidit sibi Sorori Mariae Clarae a Sancta Teresia a

Iesu Infante, quo quidem Sanctam virginem illam Lexoviensem expresse

commemoraret, quam sibi ipsa veluti « viae comitem » sumpserat. Itaque in

sanctissimi claustri recessu, alterum aetatis suae gradum auspicata, sibimet-

ipsi mori didicit, quo Christi lineamenta magis magisque in se exprimeret,

utque « vivum Eius exemplar » fieret, quippe cum pro certo haberet se, quo

magis ad sanctitatem contenderet, eo magis ad universi humani generis bo-

num collaturam. Ideo sancta precatio veluti eius vitae spiritus fuit eiusque

animus caritatis, quam suis ipsa sororibus usque ad oblivionem sui dispensa-

vit. Nam, ut erat serviendi studio ac benignitate permota, saepe aliena opera,

in quibus et graviora, suscepit. Quae, dum divinis meditandis rebus ad sum-

mam virtutis gradatim ascendit, ut erat formosa facie, tamen cum in humi-