Congregatio de Causis Sanctorum 1023

in oppidis Italiae curavit, interfuit institutioni multarum operarum sicut:

Opera Magistrarum Ruralium vel Societates Foeminarum ad Institutionem

Fovendam et Societates Mulierum Colonarum quibus semper propinquitatem

et praesidium praestavit, quia certe putabat « idearum apostolatum maximi

momenti esse ut actio e consilio efficeretur ».

Sine mora, Serva Dei operarias mulieres sustinuit, quae pro dignitate sua

et pro feriis ius suum repetebant; subvenit iuvenibus ab omnibus derelictis

ne praedae malevolis facile fierent, hac re sustinuit operam dictam Praesi-

dium Iuvenis Mulieris, cui praefuit tam Italiae quam externis in nationibus

institutionemque fovit dictam Societatem Matrum et Belli Viduarum.

Anno 1910, se ad spiritualia exercitia incumbens, orando intellexit et

statuit ut a se fundaretur id quod erit Institutum Filiarum Reginae Aposto-

lorum. Nomen autem electum est ut significaretur permanendi voluntas in

oratione cum Maria et Apostolis in Coenaculo fratribusque deinde inserviendo

et evangelium ad gentes evulgando, secundum exemplum Boni Pastoris, no-

bilis imago ad incitamentum Filiarum Reginae Apostolorum. Proprium istius

instituti fuit recipere omnes mulieres et mares, sine doctrinae, religionis et

gentis distinctione, quia omnis homo « filius est eiusdem Patris ».

Dolores et contumeliae in vita Servae Dei non defuerunt. Illa magna

serenitate animi et summa contemptione munus suum egit, desiderando

tantum quod « omne hocaustum ante Iesu oculos consumeretur », sustinuit

suavitate et iucunditate omnia, quae in apostolico munere eam cruciabant,

omnem aegritudinem et difficultatem superans. Vehemens et constans Servae

Dei fuit virtutum exercitium, pura eius fides, quae assidua oratione alebatur.

Spes eius aedificans fuit et simplicitate et fortitudine sua indicabatur. Cari-

tas generose constituta ad Dei gloriam et ad fratrum auxilium, haec omnes

virtutes eius cotidianis actionibus consentaneae videbantur. Paupertatem ut

gemmam intellexit, quae ad Iesu paupertatem se magis propinquabat. Oboe-

dientiae spiritu, intelligere et secundare Dei voluntatem semper conata est,

negligendo libertatem, summo a rebus discesso ac suis commodis contemptis

se animadvertit esse instrumentum in Providentiae manibus « ad Iesu cordis

utilitatem et animarum salutem ». Hunc spiritualem cultum Verbi meditatione

et cotidiana Eucharistiae participatione aluit.

Post fundationem Instituti, quod Italiae primum fuit mulierum, assiduae

fuerunt eius curae in spirituales filias, quas ut viverent in mundo secundum

laicorum christianorum morem exhortabatur, percipientes signa temporis