1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

 40

 41

 42

 43

 44

 45

 46

 47

 48

 49

 50

 51

 52

 53

 54

 55

 56

 57

 58

 59

 60

 61

 62

 63

 64

 65

 66

 67

 68

 69

 70

 71

 72

 73

 74

 75

 76

 77

 78

 79

 80

 81

 82

 83

 84

 85

 86

 87

 88

 89

 90

 91

 92

 93

 94

 95

 96

 97

 98

 99

 100

 101

 102

 103

 104

 105

 106

 107

 108

 109

 110

 111

 112

 113

 114

 115

 116

 117

 118

 119

 120

 121

 122

 123

 124

 125

 126

 127

 128

 129

 130

 131

 132

 133

 134

 135

 136

 137

 138

 139

 140

 141

 142

 143

 144

 145

 146

 147

 148

 149

 150

 151

 152

 153

 154

 155

 156

 157

 158

 159

 160

 161

 162

 163

 164

 165

 166

 167

 168

 169

 170

 171

 172

 173

 174

 175

 176

 177

 178

 179

 180

 181

 182

 183

 184

 185

 186

 187

 188

 189

 190

 191

 192

 193

 194

 195

 196

 197

 198

 199

 200

 201

 202

 203

 204

 205

 206

 207

 208

 209

 210

 211

 212

 213

 214

 215

 216

 217

 218

 219

 220

 221

 222

 223

 224

 225

 226

 227

 228

 229

 230

 231

 232

 233

 234

 235

 236

 237

 238

 239

 240

 241

 242

 243

 244

 245

 246

 247

 248

 249

 250

 251

69

καί τῶν ποδῶν μου λύονται πέδιλα εὐθέως˙ (136) ἐκεῖ θάλασσα ῥήγνυται καί διέρχομαι μόνος καί ὁρῶ ἐν τοῖς ὕδασιν ἐχθρούς ποντιζομένους˙ ἐκεῖ τό ξύλον θεωρῶ ἐν τῇ ἐμῇ καρδίᾳ βαλλόμενον καί τά πικρά πάντα μεταποιοῦνται˙ ἐκεῖ τήν πέτραν βλύζουσν μέλι ἐκαρπωσάμην καί ἡ ψυχή μου ἔκτοτε θλίψεως οὐ μετέσχεν˙ ἐκεῖ εὕρηκα τόν Χριστόν, τόν παροχέα τούτων, καί ἠκολούθησα αὐτῷ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μου˙ ἐκεῖ τό μάννα ἔφαγον καί ἄρτον τῶν Ἀγγέλων καί οὐδενός ἐπεθύμησα τῶν ἀνθρωπίνων ἔτι˙ ἐκεῖ τήν ῥάβδον Ἀαρών τήν ξηράν ἐξανθοῦσαν εἶδόν τε καί ἐθαύμασα Θεοῦ τερατουργίας˙ ἐκεῖ τήν στεῖράν μου ψυχήν εἶδον καρποφοροῦσαν καί πῶς τό ξύλον τό ξηρόν ποιεῖ καρπόν ὡραῖον˙ ἐκεῖ τήν βορβορώδη μου καί ἄσωτον καρδίαν ἐθεασάμην καθαράν καί ἁγνήν καί παρθένον καί τό˙ Χαῖρε, ἀκούουσαν, ἡ κεχαριτωμένη, μετά σοῦ γάρ ὁ Κύριος καί ἐν σοί εἰς αἰῶνας! Ἐκεῖ τό˙ Νίψαι, ἤκουσα, κολυμβήθρα δακρύων! καί ποιήσας ἐπίστευσα καί ἀνέβλεψα αἴφνης˙ ἐκεῖ ἐτάφην μνήματι ταπεινώσει τελείᾳ, καί παρεγένετο Χριστός ἀμετρήτῳ ἐλέει καί λίθον ἦρε τόν βαρύν ἐκεῖθεν τῶν κακῶν μου καί εἶπε˙ ∆εῦρο, ἔξελθε ὡς ἐκ τάφου τοῦ κόσμου! Ἐκεῖ, πῶς ἔπαθεν, εἶδον, ἀπαθῶς ὁ Θεός μου καί πῶς νεκρός ἐγένετο ἀθάνατος ὑπάρχων καί ἀνέστη τοῦ μνήματος μή λύσας τάς σφραγίδας. Ἐκεῖ τήν μέλλουσαν εἶδον ζωήν καί ἀφθαρσίαν, (137) ἥν ὁ Χριστός χαρίζεται τοῖς αὐτόν ἐκζητοῦσι, καί βασιλείαν οὐρανῶν οὖσαν ἐντός μου εὗρον, ἥτις ὑπάρχει ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Πνεῦμα, θεότης ἀδιαίρετος ἐν τρισί τοῖς προσώποις, ἥν οἱ μή προτιμήσαντες ἀντί παντός τοῦ κόσμου καί δόξαν ἡγησάμενοι καί τιμήν τε καί πλοῦτον τό προσκυνεῖν, τό λειτουργεῖν καί παρίστασθαι μόνον ἀνάξιοι τυγχάνουσι καί τῆς ἀχράντου θέας καί τῆς τρυφῆς καί τῆς χαρᾶς καί τῶν καλῶν ἁπάντων, ὧν οὐ μή μεταλάβωσι μετάνοιαν μή σχόντες, εἰ μή πάντα ὡς εἴπομεν, γένωνται διδαχθέντες καί πάντα πράξωσι σπουδῇ, ἅ εἶπεν ὁ Θεός μου, καί τότε μόλις τις πολλῷ φόβῳ καί εὐλαβείᾳ, εἰ ὁ Θεός κελεύσειεν, ἁπτέσθω τῶν ἀψαύστων. Οὐδέ γάρ πᾶσιν ἔξεστι λειτουργεῖν τοῖς τοιούτοις, ἀλλ᾿ εἰ καί πᾶσαν δέξεται τοῦ Πνεύματος τήν χάριν καί καθαρός ἀπό μητρός ὑπάρχει ἁμαρτίας, εἰ μή Θεοῦ κελεύσματι καί ἐκλογῇ ἐκείνου, πληροφοροῦντος τήν αὐτοῦ ψυχήν ἐλλάμψει θείᾳ καί ἐμπυρίζοντος αὐτήν πόθῳ θείας ἀγάπης,