EXPOSITIO TEXTUS.

Deinde ex propria, objectione arguit eum, quod istam objectionem verius potest facere ipse contra Philosophos, quam e converso, qui sapientia divina, id est, a Deo eis data, sicut dicit Apostolus ad Rom. 1, 19 : Deus enim illis ma-

nifestavit, utuntur contra eum, et peream volunt repellere divinum cultum, dum iidem veram impugnant, quantum possunt.

Deinde praetermittendo arguit poetas, transiens ad Apollophanem specialiter, et dicit quod ipse non curat dicere esse reprobandam opinionem multorum, id est, popularem et idololatrarum, qui permanent in dictis poetarum, et serviunt creaturae, impendentes ei cultum debitum Creatori,propter affectum quem habent ad res materiales et passiones vitiorum quae ei idolorum cultum non prohibent, sed magis permittunt et praecipiunt. Poetae enim enim non sunt Philosophi nisi secundum quid : finis enim poetae est persuadere vel dissuadere aliquid ex iis quae praeveniunt judicium rationis, inducendo terrorem vel etiam abominationem aliquorum, ex aliquibus fabulosis, quae vel terrorem vel abominationem incutiunt, et postea reditur ad rationem : sicut si aliquis velit persuadere ne comedatur mel, et dicat mel esse choleram quam aliquis vomuit, et ex hoc antequam per rationem discernat hoc esse falsum quod dicitur, subito generatur tanta abominatio, quod etiam post judicium rationis abominetur illud. Idolorum autem cultura non habebat aliam persuasionem ex iis quae probare possunt in judicio rationis, quam fictiones poetarum, dum dicebant unum conversum in solem, et alterum in stellam. Et ideo idololatras dicit permanere in dictis poetarum : quia detinebantur in iis quae praeveniunt rationem, et non veniebant ad judicium rationis.

Deinde specialiter arguit ipsum Apollophanem ex propriis ejus invitans eum ad. fidem, et primo ponit multa quae possunt eum trahere ad fidem. Secundo committit Polycarpo, ut ipse addat secundum quod sibi videbitur expedire, ut trahat eum ad fidem, ibi, Tui autem erit sufficienter, etc.

Prima dividitur in duas. In prima ostendit per dicta ipsius Apollophanis, quod Philosophi debent sursum agi in Deum per suam philosophiam. In secunda ostendit quomodo Apollophanes per propriam sapientiam, scilicet per viam astrorum, quam doctus erat, in Deum duci poterat, ibi, Et ut non aliorum. etc.

Primo ergo dicit, sic non oportet me dicere de multis aliis qui non sunt Philosophi, sed et ipse Apollophanes, qui est magnus Philosophus, non sancte, id est, indecenter utitur divinis, id est, scientia philosophiae, contra divina, id est, contra fidem.

Quod sic probat : quia Apollophanes diffiniens philosophiam, dixit quod philosophia est cognitio existentium, et hoc est quod philosophia dividitur secundum divisionem entis : et Paulus vocat philosophiam Dei sapientiam, I ad Cor. I, 24 : Nam quia in Dei sapientia non cognovit mundus, etc. : sive quia a Deo data est, sive quia in Deum ducit, quod invisibilia Dei... per ea quae facta sunt intellecta, etc. (Ad Hom. I, 20) : et ideo oportebat quod veri Philosophi sursum agerentur in Dei cognitionem, ex his de quibus est philosophia, quia est existentium, de quibus possunt venire in causam existentium : et ex ipsa philosophia, quia ex cognitione debet deveniri in datorem et causam cognitionis.