384 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

182. Nulla familia fecunda esse potest, cum se nimis diversam vel seiunc-

tam effingit. Ad hoc periculum vitandum, familiam Iesu memoramus gratia

et prudentia plenam, quae "insolita" non habebatur familia, domus aliena

et a populo seiuncta. Quam ob causam homines non sine difficultate sa-

pientiam agnoscebant Iesu, qui aiebant « Unde huic haec […] ? Nonne iste

est faber, filius Mariae ? » ( Mc 6, 2.3); et « Nonne hic est fabri filius ? » ( Mt 13,

55). Haec confirmant eam tenuem fuisse familiam, omnium proximam, com-

muniter inter populum versantem. Neque Iesus restrictis vel exclusoriis in

consuetudinibus coaluit cum Maria et Ioseph, sed in amplificata quadam

familia libenter aetatem exigebat, ubi familiares et amici erant. Quae pandunt

etiam parentes eius, in Hierusalem redeuntes, indulsisse, ut puer duodecim

annorum toto die in comitatu pererraret, narrationes auscultans omniumque

communicans curas: « Existimantes autem illum esse in comitatu, venerunt

iter diei » ( Lc 2, 44). Fit tamen quandoque, ut familiae quaedam christianae,

ob eloquium quo utuntur, propter modos loquendi agendique mores et redu-

plicatam sermocinationem, alienae esse videantur, a societate seclusae, et

earum etiam iidem propinqui se despectos vel ab illis iudicatos percipiant.

183. Coniugum par amoris vim experiens, scit huiusmodi amorem ad

vulnera derelictorum sananda, ad humanum cultum occursus instaurandum,

pro iustitia ad certandum vocari. Deus familiae consilium commisit mundum

"domesticum" efficiendi,205 ut omnes hominem quemquem fratrem haberent:

« Attentus cotidianae vitae hominum mulierumque aetatis nostrae intuitus

protinus ostendit opus esse ubique valida spiritus familiaris iniectione […]

Non modo composita vita communis in grapheocratia plus plusque haeret,

quae a praecipuis hominum vinculis prorsus dissidet, sed vel mores ad rem

socialem et politicam pertinentes detrimenti saepius manifestant signa ».206

Sed contra familiae promptae ac adiutrices pauperibus obviam veniunt et

amicitias contrahere valent cum iis quae acerbiore utuntur fortuna. Si re-

vera iis Evangelii est cura, nullo modo oblivisci possunt illorum Iesu ver-

borum: « Quamdiu fecistis uni de his fratribus meis minimis, mihi fecistis »

( Mt 25, 40). Vivunt tandem quod perquam perspicue mandatum est nobis

in his verbis: « Cum facis prandium aut cenam, noli vocare amicos tuos

neque fratres tuos neque cognatos neque vicinos divites, ne forte et ipsi te

205 Cfr Catechesis (16 Septembris 2015): L'Osservatore Romano, 17 Septembris 2015, p. 8. 206 Catechesis (7 Octobris 2015): L'Osservatore Romano, 8 Octobris 2015, p. 8.