75
τήν ἀγαθότητα τήν σήν καί τήν φιλανθρωπίαν, ὅτι καθαίρεις ῥυπαράς ψυχάς καί νοῦν φωτίζεις καί περιδράσσῃ γεώδους καί ὑλικῆς οὐσίας, ἀνάπτεις τε φλόγα πολλήν ἀγαπήσεως θείας καί πόθου θείου ἔρωτα οἷα πῦρ μοι ἐμβάλλεις καί μέχρι τρίτου οὐρανοῦ φθάνειν παρασκευάζεις καί εἰς παράδεισον ποιεῖς, Σῶτερ, ἁρπάζεσθαί με, ἐν ᾧ ἀκούω ῥήματα ἄρρητά τε καί ξένα, (146) ἅ οὐκ ἐξόν βροτοῖς λαλεῖν ἤ λόγῳ ἐξηγεῖσθαι. Σοί δέ τιμή πρέπει, δόξα καί μεγαλωσύνη, κράτος αἰώνιον, Χριστέ, τῷ τοῦ παντός ∆εσπότῃ σύν τῷ Πατρί καί Πνεύματι τῷ φύσει Παναγίῳ νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων˙ ἀμήν.
ΚΑ'.
Ἐπιστολή πρός μοναχόν ἐρωτήσαντα˙ Πῶς χωρίζεις τόν Υἱόν ἀπό τοῦ Πατρός, ἐπινοίᾳ ἤ πράγματι; Ἐν ᾗ εὑρήσεις πλοῦτον θεολογίας ἀνατρεπούσης τήν αὐτοῦ βλασφημίαν. (147)
Ἔλαμψας, ἐξέφανας φῶς τό τῆς δόξης, φῶς ἀπρόσιτον τῆς σῆς οὐσίας, Σῶτερ, καί κατηύγασας ψυχήν ἐσκοτισμένην, μᾶλλον δέ σκότος οὖσαν ἐξ ἁμαρτίας ὡς τό φυσικόν ἀπολέσασαν κάλλος, ὡς ἐξ ᾅδου τε ἀνήγαγες κειμένην καί φῶς ἰδεῖν δέδωκας θείας ἡμέρας καί τοῦ ἡλίου ἀκτῖσιν ἐλλαμφθῆναι καί φῶς γενέσθαι ταύτην, ὦ μέγα θαῦμα! Οὐ πιστεύουσιν οἱ δόξης τῶν ἀνθρώπων μή καταφρονήσαντες, ὡς ἐνετείλω, οὐδέ γάρ ἐγεύσαντο δόξης τῆς θείας, ἥν δέδωκας σύ καί δίδως νῦν, Θεέ μου, τοῖς ἀπό ψυχῆς ὅλῃ τῇ διαθέσει σέ ζητήσασι, τήν αἰώνιον δόξαν, σέ, τόν ἀληθῶς Θεόν δεδοξασμένον, ὅν τό κατιδεῖν ἀκρότης ἐστί δόξης. Ὁ δέ ἀεί σε βλέπειν ἠξιωμένος πάντως ἔλαχεν ἀγγελικῆς ἀξίας, εἰ καί δέδεται τῇ σαρκί κατά φύσιν. Εἰ δέ καί μεῖναι παρ᾿ αὐτῷ κατεδέξω (148) καί καταμένειν ἐν σοί προσηβουλήθης, τήν σήν ἐξεπλήρωσας οἰκονομίαν καί ὅμοιόν σου τόν φθαρτόν ἀπειργάσω θεόν, ὁ Θεός, ὁ συνυπάρχων φύσει, ὁ προάναρχος Θεῷ τῷ συνανάρχῳ Υἱῷ καί Λόγῳ, τῷ ἐκ σοῦ γεννηθέντι, οὐκ ἐπινοίᾳ ἐκ σοῦ χωριζομένῳ,