ἁπαλαῖς, νεογναῖς. alpha.3052 Ἀτάλλει· τρέφει, τιθηνεῖ, φιλεῖ, σαίνει, σκιρτᾷ, χαίρει. alpha.3053 Ἀταλόν· νήπιον, ἁπαλόν. alpha.3054 Ἀταμίευτον· ἀδιοίκητον. ἢ οὗπερ οὐκ ἔστι ταμιεῖον. λέγεται δὲ οὕτως καὶ τὸ πρόχειρον καὶ ἐν ἑτοίμῳ. alpha.3055 Ἀτάρ· καὶ δὴ ἢ πλήν, ἅτε δή. ἢ ὅμως. ἢ ἀντὶ τοῦ δέ. alpha.3056 Ἀτάρβητοσ· ἄφοβος, ἄτρομος. alpha.3057 Ἀτὰρ δέ9· πλὴν ὅμως. alpha.3058 Ἀτὰρ ὡσ· εἶτα δή, ὅμως. alpha.3059 Ἀτὰρ οὖν· διὰ τοῦτο οὖν. alpha.3060 Ἀταρνεύσ· πολίχνιόν τι καταντικρὺ Λέσβου κείμενον. alpha.3061 Ἀτάσθαλα· ἄδικα, ἁμαρτωλά. alpha.3062 9Ἆται· πληροῦται. Ἱπποκράτης. alpha.3063 Ἀτέγκτοισ· τοῖς μήτε δακρύουσι μήτε ἱδροῦσιν, ἀβρόχοις. alpha.3064 9Ἄτεγκτος ἄνθρωποσ· ὁ μὴ βρεχόμενος μήτε προσιέμενος παραμυθίαν, ἀλλὰ σκληρὸς ὢν ὡς πέτρα ἢ ἄλλο τι τῶν σκληρῶν, ὡς μὴ ὑπὸ ὕδατος βρέχεσθαι. alpha.3065 9Ἄτεγκτοσ· ἄπιστος καὶ ἀναίσθητος, οἷον ὁ μήτε παραινέσει μήτε φόβῳ τὴν πώρωσιν καὶ τὸ τοῦ ἤθους σκληρὸν τεγγόμενος ἢ μαλαττόμενος. alpha.3066 9Ἅτε· ὡς ἄν. alpha.3067 9Ἅτε δή9· ὡς δή. alpha.3068 Ἀτέκμαρτον· ἀτελείωτον, ἀκαταστόχαστον. alpha.3069 Ἀτελῆ9· ἀδάπανα, ὡς πολυτελῆ τὰ πολυδάπανα. alpha.3070 Ἀτέλεια· ἀλειτουργησία. alpha.3071 Ἀτελεύτητον· ἀτελείωτον. ἢ ἀΐδιον, οὐκ ἔχον τελευτήν. alpha.3072 Ἀτέλεστοσ· ὁ θεῷ μὴ τετελεσμένος. alpha.3073 Ἀτενέσ· εὐθύ, συνεχές, παντελῶς, καθόλου, παραχρῆμα, ἄγαν, ἰσχυρῶς. alpha.3074 Ἀτενὴς καὶ ἀτεράμων ἄνθρωποσ· οἷον ἀτεράμων ἐστὶν ὁ σκληρὸς καὶ οὐκ ἔχων τέρεν, ὃ σημαίνει ἁπαλόν. ὡσαύτως καὶ ὁ ἀτενὴς σκληρὸς καὶ ἀντίτυπος. τὸ μέντοι ἀτέραμνον ἐπὶ τῶν δυσεψήτων ὀσπρίων τιθέασι, τὸ δὲ τέραμνον ἐπὶ τῶν ῥᾳδίως ἑψομένων. οὕτω Πλάτων (Leg. 9, 853d) καὶ Μένανδρος (fr. novum) καὶ Ἀριστοφάνης (Vesp. 730), ὥς φησι Φρύνιχος (Praep. soph. 33, 9 cf. 11, 4). alpha.3075 Ἀτενήσ· συντείνας· ἀτενίζειν γὰρ τὸ συντείνειν καὶ ἐπερείδειν τὴν ὄψιν. alpha.3076 9Ἄτερ· ἐκτός, χωρίς. alpha.3077 9Ἅτερα· ἄλλα. alpha.3078 Ἀτέραμνον· σκληρόν, δυσμετάβλητον. alpha.3079 Ἀτεράμων· ἀκαταπόνητος. alpha.3080 Ἀτεράμονεσ, οὐχὶ ἀτέραμνοι. <καὶ τὸ ἑνικὸν ἀτεράμων, οὐχὶ ἀτέραμνος>. καὶ ὄσπρια ἀτεράμονα, οὐχὶ ἀτέραμνα. Ἀριστοφάνης Ἀχαρνεῦσιν (181)· ἀτεράμονες, Μαραθωνομάχαι, σφενδάμνινοι. alpha.3081 Ἀτερμάτιστοσ· ἀβέβαιος, ἀθεμελίωτος. alpha.3082 Ἀτερπὲς ἔργον· τὸ μὴ καθ' ἡδονὴν πραττόμενον. alpha.3083 Ἀτέχνοισ· ἀπανούργοις ἢ ἀπείροις. alpha.3084 Ἀτεχνωσ· περισπωμένως μὲν ἀντὶ τοῦ σαφῶς ἢ βεβαίως ἢ ἀσφαλῶς ἢ φανερῶς, παροξυτόνως δὲ ἀντὶ τοῦ ἀμελῶς καὶ ἄνευ τέχνης. alpha.3085 9Ἄτη· ἡ ζημία. Ἡσίοδος (Op. 231) καὶ Σοφοκλῆς (OT 1284). alpha.3086 Ἀτημελήτουσ· ἀπρονοήτους, λίαν ἠμελημένους. alpha.3087 Ἀτημελὲσ καὶ τημέλητοσ καὶ τημελήτωσ λέγουσιν. alpha.3088 Ἀτημελῶσ· ἀμελῶς, ἀνεπιστημόνως. alpha.3089 Ἀτηρία· ἀναίδεια. alpha.3090 Ἀτηρὸν κακόν· οἷον ἰταμόν. alpha.3091 Ἀτηρότατον· Ἀριστοφάνης (Vesp. 1299). Πλάτων δὲ τηρίασ (fr. 182 K.). alpha.3092 Ἀτίθασον· ἀνήμερον. alpha.3093 9Ἄτιμοσ· λέγεται μὲν ὁ ἀπεστερημένος τῆς ἐπιτιμίας, ὥστε μήτε βουλεύειν μήτε δικάζειν μήτε τὰ κοινὰ πολιτεύεσθαι. ∆ημοσθένης δὲ τὸν ἀτιμώρητον ἄτιμον εἶπεν (9, 42), οἷον τὸν τοῦ τιμήματος καὶ τῆς καταδίκης ἀφειμένον. alpha.3094 Ἀτίμητος ἀγὼν καὶ τιμητόσ· ἀτίμητος μὲν ὁ μηδὲν ἐκ τῶν νόμων ἔχων ὡρισμένον τίμημα, ἀλλὰ τῇ τῶν δικαστῶν γνώμῃ ἰθυνόμενος. τιμητὸς δὲ ὁ ἐκ τῶν νόμων ἔχων ὡρισμένον τὸ τίμημα. alpha.3095 Ἀτιμαγέλησ· ὁ ἀποστάτης τῆς ἀγέλης ταῦρος. οὕτω Σοφοκλῆς (fr. 922 N.2 † 1026 R.). alpha.3096 9Ἄτιμοσ· ἰδίως ∆ημοσθένης <ἐν Φιλιππικοῖς> (9, 42) τὸν ἀτιμώρητον λέγει, τουτέστιν ὃν ἄν τις ἀποκτιννὺς <οὐχ ὑπόκειται ἐπιτιμίῳ, ἀλλ'> ἔστι καθαρὸς αἰτίας· ὁ οἷον τὸν ἄτιμον ἀνελών. alpha.3097 Ἀτίμωσισ· Λυσίας εἴρηκε (fr. novum) καὶ τιμοσύνην Σοφοκλῆς (fr. 1026a R.) καὶ ἀτιμῶν ∆ημοσθένης (45, 84), ἀντὶ τοῦ ἀτιμάζων. τιμοῦντι Φρύνιχος (fr. νοῃυμ)· τιμοῦντι καὶ ἀτιμοῦντι τοὺς βελτίονας. τιμώσαντεσ δὲ Θεόπομπος (fr. novum)· αἰσχρῶς ἀτιμώσαντες ἐξελαύνετε.