PG42A

Cuius contrarium est # praeterea, omne quod ad alterum dicitur, secundum hoc ipsum quod est, aliquid aliud praesupponit quod ad aliud non dicitur, nam absolutum prius est quam relativum. Si igitur in deo essent relationes / secundum rem / praedictae secundum rem essentialiter de deo dictae, oporteret quod aliquid esset prius quam divina essentia, et sic quod non esset primum ens. Cuius contrarium in primo ostensum est. De- # quae deus / est.

Scibile autem ad scientiam non refertur, sed scientia ad ipsum refertur / dicit # scientia # quod # ipsa # alia referuntur # et # alia # actu causa huius rei quae de / melior hac re # illae etiam relationes / quae / per quas ad seipsum refertur et sibi idem dicitur, realiter in ipso esse non possunt. Si enim aliquid per relationem realiter in ipso existentem sibi idem diceretur, illa etiam relatio pari ratione sibi idem esset eadem per aliam relationem, quia eadem ratione unumquodque sibi idem est. Et sic oporteret infinitas relationes ponere: infinita autem actu esse est impossibile.

Praeterea. Cum relatio oppositio quaedam sit, oppositio autem diversitatem praesupponat, eo modo in aliquibus / non / poterit esse relatio quo non est ibi diversitas. Eiusdem autem ad seipsum non est diversitas secundum rem, sed solum secundum diversam sui acceptionem.

Relatio igitur qua aliquid ad seipsum refertur, non / dicitur / est res aliqua, sed est secundum rationem tantum.

Sunt # res quae sunt # aliquas # sunt # ad aliquid # existentes.

Secundum # nostrae # non enim attribuit ei per viam compositionis, ut scilicet intelligat illas / res / relationes / quae / quasi res quasdam in ipso esse, sed per modum simplici intelligentiae, intelligendo ipsum ut terminum quendam / relatorum / relationum / aliorum ad ipsum, sicut et mathematicus apprehendit ut separata que non separata sunt, nec tamen est falsitas. Non enim ex hoc est falsitas quod alius est modus rei in essendo / int- / et intellectus in intelligendo, sic enim fere semper esset falsitas, nam materialia